ប៊ូ ម៉េង

ប៊ូ ម៉េង បានដាក់ពាក្យសុំដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី ដោយឈរលើមូលដ្ឋាននៃការឃុំខ្លួននៅស-២១ ចាប់ពីពាក់កណ្តាលឆ្នាំ១៩៧៧ ដល់ខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៩។

ប៊ូ ម៉េង បានចូលរួមក្នុងរបបខ្មែរក្រហមក្នុងឆ្នាំ ១៩៧០ បន្ទាប់ពីសម្ដេចនរោត្តម សីហនុ អំពាវនាវឲ្យចូលរួមតស៊ូប្រឆាំងនឹងរបប លន់ នល់។ ក្រោយថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ លោកត្រូវបានគេចាត់ឲ្យចូលរៀននៅសាលាបច្ចេកទេសឬស្សីកែវ ក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ។ មួយឆ្នាំក្រោយមកបន្ទាប់ពីការចាប់ខ្លួនថ្នាក់លើរបស់គាត់ គាត់ត្រូវបានបញ្ជូនទៅកន្លែងអប់រំនៅខេត្តកណ្តាល។ នៅពាក់កណ្តាលឆ្នាំ ១៩៧៧ គាត់ និងភរិយាត្រូវបានហៅឱ្យទៅ "បង្រៀនគំនូរនៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈ" ប៉ុន្តែត្រូវបានចាប់ខ្លួន និងផ្ទេរទៅមន្ទីរស-២១ ជំនួសវិញ។ គាត់មិនដែលឃើញប្រពន្ធរបស់គាត់តាំងពីពេលនោះមក។

ក្នុងនាមដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី លោក ប៊ូ ម៉េង បានផ្តល់សក្ខីកម្មលើលក្ខខណ្ឌនៃការឃុំខ្លួននៅក្នុងបន្ទប់រួមនៃអគារ C ដែលគាត់ត្រូវបានឃុំខ្លួន មុនពេលការសួរចម្លើយចាប់ផ្តើម។ លោកបានរៀបរាប់ពីរបៀបដែលអ្នកជាប់ឃុំត្រូវបានបាញ់ថ្នាំដោយទុយោ អាក្រាតកាយ ខណៈត្រូវបានអ្នកយាមចំអក។ ប៊ូ ម៉េង ក៏បានរំឮកផងដែរ ពីការសួរចម្លើយ “ជាច្រើនខែ ឬច្រើនសប្តាហ៍” ដែលគាត់បានស៊ូទ្រាំ ដែលធ្វើឲ្យគាត់មានបញ្ហាផ្លូវចិត្ត និងស្នាមរបួសលើរាងកាយ។ គាត់បានប្រាប់អង្គជំនុំជម្រះថា អ្នកសួរចម្លើយចំនួនប្រាំនាក់បានប្តូរវេនវាយគាត់ដោយរំពាត់រហូតដល់ឈាម "ហូរចេញពី [ខ្នងរបស់គាត់]" ហើយនឹងមានពេលមួយអ្នកធ្វើទារុណកម្មបានឆក់អគ្គិសនីនៅជិតប្រដាប់ភេទរបស់គាត់រហូតដល់គាត់បាត់បង់ស្មារតី។ នៅចុងឆ្នាំ ១៩៧៧ នៅពេលដែលត្រូវការជាងគំនូរនៅស-២១ គាត់ត្រូវបានផ្ទេរទៅអគារ E ដើម្បីធ្វើការនៅក្នុងសិក្ខាសាលា និងគូររូប។

ប៊ូ ម៉េង ចង់ដឹងពីជនជាប់ចោទថា តើប្រពន្ធរបស់គាត់ត្រូវបានគេសម្លាប់នៅស-២១ ឬនៅជើងឯក «ដើម្បីឲ្យ [គាត់] ប្រមូលផេះឬអដ្ឋិធាតុ ដើម្បីឲ្យព្រលឹងគាត់បានទៅសោយសុខ»។