Case 002 Witnesses, experts and Civil Parties
Witnesses, experts and Civil Parties who have appeared in Case 002. Click on photo for larger version.
|
អ្នកស្រី ភួង យ៉ាត | ភួង យ៉ាត កើតនៅថ្ងៃទី១៥ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៦០ ជាកសិករធ្វើស្រែ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៥ បងប្អូនបង្កើតពីរនាក់របស់នាងត្រូវបានបញ្ចូលទៅក្នុងជួរកងទ័ព។ នាងបានលឺថា បងស្រីរបស់នាងម្នាក់បានទៅ ភ្នំពេញ ហើយរៀបការ និងធ្វើការនៅក្នុងរោងចក្រ ប៉ុន្តែនាងមិនដែលលឺថាមានអ្វីកើតឡើងចំពោះនាងទេ។ នៅគុកទួលស្លែង ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបានរកឃើញរូបថតរបស់បងប្អូននាងដាក់តាំងនៅទីនោះ។ ពេលឃើញបែបនេះ នាងយំរហូតសន្លប់ ។ នាងបានប្រាប់តុលាការថា ប្អូនស្រីរបស់នាងបានភៀសខ្លួនចេញពីភូមិកំណើតដោយសារនាងមិនចង់រៀបការជាមួយបុរសដែលនាងត្រូវបានគេចាត់ឲ្យរៀបការ។ នាងនៅលាក់ខ្លួនរហូតដល់ចប់របប ដែលបើតាមលោកស្រី ភួង ថាជាហេតុផលតែមួយគត់ដែលនាងរួចជីវិត។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ១១ ខែសីហា ឆ្នាំ ២០១៦ | |
|
លោក ឈុន សាម៉ន | លោក ឈុន សាម៉ន កើតនៅឆ្នាំ ១៩៥៧ នៅភូមិថ្មី ឃុំខ្សែត ស្រុកកំពង់រោទិ៍ ខេត្តស្វាយរៀង ដែលលោកនៅតែរស់នៅជាមួយគ្រួសារ និងប្រកបរបរធ្វើស្រែ។ លោកបានផ្តល់សក្ខីកម្មជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២។ លោក ឈុន បានក្លាយជាទាហានខ្មែរក្រហមនៅខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៧៥ ហើយបានធ្វើការជាអ្នកនាំសារនៅអង្គភាព៧៥។ លោកបានបញ្ជូនព័ត៌មានអំពីទីតាំងរបស់សត្រូវទៅអង្គភាពផ្សេងទៀត។ គាត់ក៏បានចូលរួមកិច្ចប្រជុំលើប្រធានបទនេះផងដែរ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៦ គាត់ត្រូវបានបញ្ជូនទៅតំបន់ ២៣ ហើយបានធ្វើការនៅក្នុងអង្គភាពពិសេស ទទួលបន្ទុកប្រមូលព័ត៌មាន និងពេលខ្លះធ្វើការរាយមីន។ កិច្ចប្រជុំអំពីបញ្ហាផ្ទៃក្នុងត្រូវបានរៀបចំឡើង។ អង្គភាពរបស់លោកត្រូវបានបញ្ជូនទៅកាន់តំបន់ជិតព្រំដែនវៀតណាម ក្នុងខេត្តស្វាយរៀង ជាកន្លែងដែលលោកបាននិយាយថា ការប្រយុទ្ធគ្នាមានភាពសាហាវនៅឆ្នាំ ១៩៧៦ និង ១៩៧៧ ដើម្បីប្រមូលព័ត៌មាន។ ពេលខ្លះអង្គភាពរបស់គាត់ត្រូវតទល់ជាមួយអង្គភាពពិសេសវៀតណាម។ លោក ឈុន បានបញ្ជាក់ថា ការងាររបស់អង្គភាពពិសេសគឺពិបាកជាងអង្គភាពដទៃទៀត។ បើតាមលោក ឈុន ការប្រយុទ្ធគ្នាកាន់តែខ្លាំងឡើងក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៧ ហើយទាហានមកពីភូមិភាគកណ្តាល និងនិរតី ត្រូវបានបញ្ជូនទៅជាកងកម្លាំងបន្ថែម។ នៅចុងឆ្នាំ ១៩៧៧ មេបញ្ជាការភូមិភាគបូព៌ាត្រូវបានបញ្ជូនទៅវគ្គបណ្តុះបណ្តាល ហើយបាត់ខ្លួន។ អង្គភាពនេះត្រូវបានបំបែកដោយទាហានតំបន់កណ្តាលរវាងទាហានដែលបានចូលរួមក្នុងបដិវត្តន៍មុន និងក្រោយឆ្នាំ ១៩៧៥ ។ អាវុធត្រូវបានរឹបអូស។ ទាហានដែលបានចូលរួមមុនឆ្នាំ១៩៧៥ ប្រមាណ៣០០នាក់ ត្រូវបានឡើងលើឡានដឹកជញ្ជូនទៅវាលតាព្រូន។ អ្នកផ្សេងទៀត រួមទាំងលោក ឈុន ត្រូវបានបញ្ចូលទៅក្នុងកងពលលេខ ៧០៣ ហើយបានស្នើសុំឱ្យបង្ហាញទីតាំងគ្រាប់មីន។ បន្ទាប់មក ពួកគេត្រូវបានបញ្ជូនទៅកន្លែងដដែល ជាជាងទៅមជ្ឈឺម។ ពួកគេទាំងអស់ត្រូវបានណែនាំឲ្យធ្វើស្រែ និងជីករណ្តៅ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៨ លោក ឈុន បានឮថាទាហានភូមិភាគបូព៌ាប៉ុនប៉ងធ្វើរដ្ឋប្រហារនៅមជ្ឈឺម។ លោក ឈុន និងសហការីរបស់លោកត្រូវបានណែនាំឲ្យត្រឡប់ទៅគ្រួសារនិងភូមិវិញ។ នៅក្នុងភូមិរបស់លោកឈុន ទាហានមកពីមជ្ឈឺមបានជំនួសប្រធានសហករណ៍ ហើយបានប្រាប់អង្គភាពរបស់លោកថា ពួកគេនឹងត្រូវបានចុះបញ្ជីឡើងវិញបន្ទាប់ពីការបោសសំអាត។ យ៉ាងណាក៏ដោយ សាក្សីបានពន្យល់ថា ប៉ុន្មានថ្ងៃបន្ទាប់ពីពួកគេមកដល់ ពួកគេបានចងពួកគេ ហៅពួកគេថាជាជនក្បត់ ហើយបាននាំពួកគេទៅប្រហារជីវិត។ លោក ឈុន បានឮពីអ្នកណាម្នាក់ថា ពួកគេមិនមែនជាក្រុមទាហានដំបូងគេដែលត្រូវគេបញ្ជូនចេញនោះទេ។ នៅកន្លែងប្រហារជីវិត ទាហានដែលត្រូវបានចងដៃត្រូវបានបាញ់សម្លាប់ ប៉ុន្តែខ្លះបានស្រាយរួចរត់គេចខ្លួន។ លោក ឈុន បានរត់គេចជាមួយទាហានពីរនាក់ផ្សេងទៀត ហើយលោតចូលទឹកទន្លេ បន្ទាប់មកឆ្លងព្រំដែនវៀតណាម។ ពួកគេត្រូវបានជួយសង្គ្រោះដោយទាហានវៀតណាម។ យួនបានសួរនាំពួកគេ ហើយឲ្យពួកគេចូលកងទ័ពដើម្បីរំដោះកម្ពុជា។ សាក្សីបានទទួលស្គាល់ឈ្មោះកម្មាភិបាលមួយចំនួនពីអង្គភាពរបស់គាត់ ដែលត្រូវបានបញ្ជូនសម្រាប់វគ្គសិក្សា និងស្ថិតក្នុងបញ្ជីអ្នកទោស ស-២១ របស់ការិយាល័យសហចៅក្រមស៊ើបអង្កេត ។ បន្ទាប់ពីការផ្តល់សក្ខីកម្មរួច លោក ឈុន បានស្នើសុំយុត្តិធម៌ដល់គ្រួសារលោក និងបានសួរជនជាប់ចោទពីរសំណួរ ហេតុអ្វីបានជាពួកគេបែងចែកទាហានរវាងអ្នកដែលបានចូលរួមបដិវត្តន៍មុន និងក្រោយឆ្នាំ ១៩៧៥ និងហេតុអ្វីបានជាពួកគេចាប់ខ្លួនទាហានភូមិភាគបូព៌ាជាច្រើននាក់ដោយគ្មានយុត្តិធម៌។ ជនជាប់ចោទបានប្រើសិទ្ធិក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ ក្នុងសវនាការចំនួន ១០ ថ្ងៃ ដើម្បីនៅស្ងៀម។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ២៩ ខែមិថុនា ឆ្នាំ ២០១៦ , ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ២៨ ខែមិថុនា ឆ្នាំ ២០១៦ | |
|
ជុំ ម៉ី | ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី និងអ្នករស់រានមានជីវិតពីមន្ទីរសន្តិសុខ ស-២១ ពិពណ៌នាអំពីលក្ខខណ្ឌនៃការជាប់ពន្ធនាគារ ដំណើរការប្រចាំថ្ងៃរបស់ ស-២១ រួមទាំងអាហារមិនគ្រប់គ្រាន់ កង្វះការថែទាំវេជ្ជសាស្រ្ត និងការប្រើប្រាស់ទារុណកម្មអំឡុងពេលសួរចម្លើយ។ សាក្សីកំណត់អត្តសញ្ញាណអ្នកសួរចម្លើយរបស់គាត់ ហើយពិពណ៌នាអំពីមធ្យោបាយនៃការធ្វើទារុណកម្មដែលប្រើដើម្បីសុំចម្លើយសារភាពរបស់គាត់។ គាត់ផ្តល់ភស្តុតាងនៃសមាសភាពអ្នកទោសនៅស-២១ រួមមានស្ត្រីវៀតណាម ស្ត្រីឥស្លាម និងកុមារ។ សាក្សីក៏រៀបរាប់អំពីការជម្លៀសដោយបង្ខំពីទីក្រុងភ្នំពេញផងដែរ។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី១៨ ខែមេសា ឆ្នាំ២០១៦ , ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ១៩ មេសា ២០១៦ | |
|
សុន វុត | 2-TCCP-1016 លោក សុន វុត កើតឆ្នាំ ១៩៥៧ នៅឃុំយៀង ស្រុកពួក ខេត្តសៀមរាប។ យោងតាមដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី គាត់ត្រូវបានបង្ខំឱ្យចូលបម្រើកងទ័ពនៅឆ្នាំ ១៩៧៤។ ក្នុងនាមជាទាហានគាត់បានចូលប្រឡូកក្នុងសមរភូមិនៅវត្តដូនកែវ ស្រុកពួក នៅភ្នំក្រោម។ ក្រោយមកក៏ត្រូវគេបញ្ជូនទៅភ្នំពេញ ដើម្បីចូលសមរភូមិនៅឧត្តុង ត្រពាំងព្រៃ ក្បែរភ្នំប្រាសាទ។ បន្ទាប់មកគាត់ត្រូវបានគេបញ្ជូនទៅឃុំខ្មៅគោកស្រិល។ បន្ទាប់ពីខ្មែរក្រហមចូលកាន់កាប់ទីក្រុងភ្នំពេញក្នុងឆ្នាំ១៩៧៥ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីត្រូវបានបញ្ជូនទៅកងពលលេខ៩២០ ក្នុងខេត្តមណ្ឌលគិរី ដើម្បីការពារព្រំដែនជាមួយវៀតណាម។ មេបញ្ជាការរបស់គាត់ត្រូវបានចោទប្រកាន់ថាក្បត់អង្គការ។ លោក សុន វុត និយាយថា គាត់ត្រូវបានគេយកទៅបាត់ហើយសម្លាប់។ មួយខែបន្ទាប់ពីការចាប់ខ្លួនមេបញ្ជាការ ទាហាននៅក្នុងអង្គភាពរបស់គាត់ត្រូវបានព្រមានឱ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ព្រោះពួកគេអាចត្រូវបានគេចោទប្រកាន់ផងដែរ។ លោក សុន វុត ត្រូវបានចាប់ខ្លួន និងចោទប្រកាន់ពីបទវាយប្រហារអង្គការ។ គាត់បាននិយាយថា គាត់ត្រូវបានឃុំខ្លួននៅមន្ទីរសន្តិសុខភ្នំក្រោល ដែលស្ថិតក្នុងកងពលលេខ៩២០។ ក្នុងអំឡុងពេលផ្តល់សក្ខីកម្មរបស់គាត់ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបានផ្តល់ព័ត៌មានលម្អិតទាក់ទងនឹងរចនាសម្ព័ន្ធ និងការរៀបចំមន្ទីរសន្តិសុខ។ |
ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ៣០ មីនា ២០១៦, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី៣១ ខែមីនា ឆ្នាំ២០១៦ | |
|
ខួយ មួយ | ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីរៀបរាប់អំពីការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញលើជនជាតិវៀតណាមនៅស្រុកព្រៃនប់ រួមទាំងការបាត់ខ្លួនសមាជិកគ្រួសារចំនួន ១២ នាក់ ដែលនាងត្រូវបានគេប្រាប់ថាត្រូវបាននាំទៅភូមិកោះខ្វាង និងសម្លាប់។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី០១ ខែមីនា ឆ្នាំ២០១៦ | |
|
លោក ម៉ើ ពៅ | លោក ម៉ើ ពៅ ជាកសិករអាយុ ៥៥ ឆ្នាំមកពីស្រុកបាកាន ខេត្តពោធិ៍សាត់ និងជាជនជាតិចាម។ ក្នុងនាមជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី គាត់បានផ្តល់សក្ខីកម្មក្នុងអំឡុងពេលនៃផ្នែកមួយដែលដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីត្រូវបានកោះហៅមកផ្តល់សក្ខីកម្មអំពីព្យសនកម្មដែលពួកគេបានទទួលរងទាក់ទងនឹងការប្រព្រឹត្តិលើក្រុមគោលដៅដែលត្រូវបានចោទប្រកាន់ ដូចជា ចាម វៀតណាម និងអតីតមន្ត្រី លន់ នល់។ ក្នុងអំឡុងពេលផ្តល់សក្ខីកម្មនៅចំពោះមុខអង្គជំនុំជម្រះ គាត់បានរាយការណ៍ថា គាត់ត្រូវបានគេបង្ខំឱ្យចាកចេញពីភូមិកំណើតរបស់គាត់ ហើយដាក់ដាច់ដោយឡែកពីសមាជិកគ្រួសារ និងសាច់ញាតិរបស់គាត់ នៅពេលដែលខ្មែរក្រហមចូលកាន់កាប់តំបន់របស់គាត់។ លោក ម៉ើ ពៅបានសង្កត់ធ្ងន់ថា ជីវិតដ៏វេទនានៅក្រោមរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ ដោយពន្យល់ពីរបៀបដែលជនជាតិចាមមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យកាន់សាសនារបស់ពួកគេទៀតទេ ហើយត្រូវបានបង្ខំឱ្យបរិភោគសាច់ជ្រូក ដែលជាហេតុធ្វើឱ្យឪពុករបស់គាត់ស្លាប់ ដែលប្រកាន់ខ្ជាប់នូវសាសនាយ៉ាងខ្ចប់ខ្ខួន ហើយមិនព្រម ធ្វើតាមបញ្ជារបស់អង្គការ។ លោក ម៉ើ បានផ្តល់សក្ខីកម្មថា ពេញមួយសម័យកាល កម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ គាត់បានបាត់បង់សមាជិកគ្រួសារ និងសាច់ញាតិសរុបចំនួន ១៧ នាក់ រួមទាំងឪពុក ពូ និងក្មួយប្រុស និងក្មួយៗជាច្រើននាក់។ គាត់បាននិយាយថា គាត់ត្រូវបានចាប់ខ្លួននៅឆ្នាំ ១៩៧៧ បន្ទាប់មកត្រូវបានឃុំខ្លួននៅមន្ទីរឃុំឃាំងត្រាក្រោល ជាកន្លែងដែលគាត់ត្រូវបានគេបង្ខំឱ្យមើលការសម្លាប់ស្ត្រីយ៉ាងឃោរឃៅ ដែលត្រូវដោះសម្លៀកបំពាក់របស់គាត់មុនពេលកាត់។ |
Transcript of hearing on the substance in Case 002/02 – 29 February 2016 | |
|
អ្នកស្រី សៀង ចាន់ធី | អ្នកស្រី សៀង អាយុ ៥៥ឆ្នាំ មកពីខេត្តស្វាយរៀង មានដើមកំណើតពីគ្រួសារខ្មែរ-វៀតណាមចម្រុះ។ ក្នុងនាមជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី នាងបានផ្ដល់សក្ខីកម្មក្នុងអំឡុងពេលនៃផ្នែកមួយដែលដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីត្រូវបានកោះហៅឱ្យធ្វើសក្ខីកម្មអំពីព្យសនកម្មដែលពួកគេបានទទួលរងទាក់ទងនឹងការប្រព្រឺត្តិក្រុមគោលដៅដែលត្រូវបានចោទប្រកាន់ ចាម វៀតណាម និងអតីតមន្ត្រី លន់ នល់។ នាងបានពន្យល់យ៉ាងលម្អិតនៅចំពោះមុខអង្គជំនុំជម្រះអំពីការធ្វើអត្តឃាតរបស់ឪពុកនាង ដែលបណ្ដាលមកពីទុក្ខព្រួយផ្លូវចិត្តយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរក្នុងរបបខ្មែរក្រហម។ នាងបានពន្យល់ពីជីវភាពក្រីក្រដែលគ្រួសារនាងជួបការលំបាកក្នុងគ្រានោះ។ អ្នកស្រី សៀង បានរៀបរាប់ថា បងប្អូនរបស់គាត់ម្នាក់ត្រូវបានចាប់ខ្លួន និងធ្វើទារុណកម្មយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ បន្ទាប់ពីមានឧបទ្ទវហេតុដែលគាត់បានបានធ្វើអោយគោមួយក្បាល រងរបួសពេលកំពុងធ្វើការនៅវាលស្រែ ហើយបងប្រុសរបស់គាត់ម្នាក់ទៀតត្រូវបានសម្លាប់ជាបន្តបន្ទាប់។ នាងក៏និយាយដែរថា នាងខ្លាចគេចាប់រំលោភសម្លាប់ ព្រោះឪពុកនាងជាជនជាតិវៀតណាម។ |
Transcript of hearing on the substance in Case 002/02 – 29 February 2016, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី២៩ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០១៦, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០១ មីនា ២០១៦ | |
|
លោក ម៉ាន ស្លេះ | លោក ម៉ាន ស្លេះ ជាអតីតអ្នកនេសាទមកពីខេត្តកំពង់ចាម។ ក្នុងនាមជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី គាត់បានផ្តល់សក្ខីកម្មក្នុងអំឡុងពេលនៃផ្នែកមួយដែលដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីត្រូវបានកោះហៅមកផ្តល់សក្ខីកម្មអំពីព្យសនកម្មដែលពួកគេបានទទួលរងទាក់ទងនឹងការប្រព្រឹត្តិលើក្រុមគោលដៅដែលត្រូវបានចោទប្រកាន់ដូចជា ចាម វៀតណាម និងអតីតមន្ត្រី លន់ នល់។ ដោយពណ៌នាអំពីទុក្ខលំបាកដែលកើតមានលើជនជាតិចាមក្នុងរបបខ្មែរក្រហម លោក ម៉ាន បានរៀបរាប់លម្អិតអំពីរបៀបដែលពួកគេមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យប្រតិបត្តិសាសនារបស់ពួកគេទៀតទេ ហើយត្រូវបានបង្ខំឱ្យបរិភោគសាច់ជ្រូក។ លោក ម៉ាន់ និងឪពុករបស់គាត់គឺជាសមាជិកនៃក្រុមជនជាតិចាមពី ៥០-៦០ នាក់ដែលត្រូវចាប់ខ្លួននៅថ្ងៃតែមួយ ខណៈដែលពួកគេត្រូវបានចោទប្រកាន់ថាជាសត្រូវផ្ទៃក្នុង និងពីបទចូលរួមក្នុងចលនាបះបោរ។ ខណៈដែល ដើមបណ្តឹង ក៏ដូចជាបុរសផ្សេងទៀតភាគច្រើនត្រូវបានដោះលែងមួយសប្តាហ៍ក្រោយមក លោក ម៉ាន ស្លេះបានផ្តល់សក្ខីកម្មថា ឪពុករបស់គាត់រួមជាមួយបុរសបួននាក់ផ្សេងទៀតដែលមានតួនាទីមានឥទ្ធិពលនៅក្នុងភូមិមិនត្រូវបានដោះលែងទេ។ |
Transcript of hearing on the substance in Case 002/02 – 29 February 2016, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី២៩ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០១៦ | |
|
អ្នកស្រី ដូង អឿន | អាយុ ៧៥ ឆ្នាំ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី អ្នកស្រី ដួង អឿន ផ្តល់សក្ខីកម្មនៅចំពោះមុខអង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូង ដើម្បីបំភ្លឺអំពីបទពិសោធន៍របស់គាត់ក្នុងរបបខ្មែរក្រហម។ សក្ខីកម្មរបស់នាងផ្តោតលើការប្រព្រឹត្តចំពោះជនជាតិវៀតណាមក្នុងរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ ដោយសង្កត់ធ្ងន់លើប្តីរបស់នាងផ្ទាល់ជាជនជាតិវៀតណាមឈ្មោះ ចូយ។ អ្នកស្រី ដូង រំឭកពីថ្ងៃដែលប្តីគាត់ត្រូវបានគេយកទៅធ្វើការ ហើយមិនបានត្រឡប់មកវិញទេ។ សក្ខីកម្មបញ្ជាក់បន្ថែមថា ស្ត្រីម្នាក់ក្នុងសហគមន៍ដែលជាជនជាតិវៀតណាម ក៏ត្រូវបានគេយកទៅបាត់ដែរ ដូចជាកូនៗរបស់គាត់ដែរ មិនដែលវិលត្រឡប់មកវិញទេ។ ម្តាយបង្កើតកូនជាមួយប្តីចុង អ្នកស្រី ដូង ដាក់ចូលប្រវត្តិខ្មែររបស់គាត់ ហើយថាគាត់បានប្តូរឈ្មោះកូនរបស់គាត់ឱ្យស្របតាមនាមខ្មែរ ដូច្នេះហើយទើបកូនរបស់គាត់បានរួចជីវិតពីរបបនេះ។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការបឋម មុនចាប់ផ្តើមសវនាការលើសំណុំរឿង០០២/០២ - ថ្ងៃទី២៥ ខែមករា ២០១៦ | |
|
លោក ឡាច គ្រី | មានអាយុប្រហែល ៦៨ឆ្នាំ ដើមបណ្ដឹងរដ្ឋប្បវេណី លោក ឡាច គ្រី ផ្ដល់សក្ខីកម្មរបស់ខ្លួនដល់អង្គជំនុំជម្រះតាមរយៈខ្សែវីដេអូ។ ដោយបានរស់នៅក្នុងភូមិពូចាន់តាំ ក្នុងរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ លោក ឡាច រស់នៅក្នុងភូមិមួយ ដែលគ្រួសារចំនួន 3 ត្រូវបានគេដឹងថា មានដើមកំណើតជាជនជាតិវៀតណាម។ សក្ខីកម្មរបស់លោក ឡាច បង្ហាញថា ប្អូនប្រុសរបស់លោកបានបាត់បង់ប្រពន្ធកូន ដែលនាំឲ្យមានអស្ថិរភាពផ្លូវចិត្តយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ បន្ទាប់ពីបាត់ប្រពន្ធកូន ប្អូនប្រុសរបស់លោក ឡាច ត្រូវបង្ខំចិត្តរៀបការម្ដងទៀត។ លោក ឡាច ក៏បានរៀបរាប់លម្អិតអំពីទំនាក់ទំនងសង្គមរវាងប្រជាជនវៀតណាម និងខ្មែរមុន និងក្រោយសម័យកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ ដោយរៀបរាប់ថាជារឿងធម្មតា។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី២០ ខែមករា ឆ្នាំ២០១៦ | |
|
អ៊ុច ស៊ុនឡាយ | ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី អ៊ុច ស៊ុនឡាយ បានផ្តល់សក្ខីកម្មចំពោះផលប៉ះពាល់ដែលគាត់បានទទួលរងពីការប្រព្រឹត្តិលើជនជាតិវៀតណាមក្នុងរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី០១ ខែមីនា ឆ្នាំ២០១៦ , ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០២ មីនា ២០១៦ | |
|
លោក ជឿង យ៉ាងជេត | គ្រួសាររបស់ដើមបណ្ដឹងរដ្ឋប្បវេណីត្រូវបានគេធ្វើទុក្ខបុកម្នេញ នៅក្នុងភូមិតាកុយ ដែលជាកន្លែងកំណើតរបស់លោក ជាទីកន្លែង ដែលលោកត្រូវបានរងការគំរាមកំហែងដោយខ្មែរក្រហម ក្រោយមកទៀតគ្រួសារលោកត្រូវបានគេជម្លៀសទៅភូមិដាកំពង់ឆ្នាំង ។ គ្រួសាររបស់លោកត្រូវាបានសម្លាប់ដោយគ្មានការព្រមាននៅអំឡុងពេលស្នាក់នៅ ក្នុងភូមិដា នៅពេលព្រឹកមួយ មានបុរសចំនួន៨រូបដែលមានកាន់កាំភ្លើង ពូថៅ និងដំបងឬស្សីមួយបានទៅផ្ទះរបស់លោក ហើយចាប់ពួកគេចងនឹងខ្សែរគោ រួចបណ្ដើរពួកគេ ទៅឆ្ងាយ។ នៅពេលនោះ លោកមិនបានដឹងថាគ្រួសាររបស់លោកត្រូវបានគេសម្លាប់នោះទេ ហើយនៅពេលលោកបានដើរចេញពីរណ្ដៅ ក៏បានឃើញស័កសពរបស់ពួកគេតែម្ដង។ ដើមបណ្ដឹងរដ្ឋប្បវេណីរូបនេះបន្ថែមថា លោកត្រូវបានគេវាយចំនួនបីខ្នងពូថៅនៅលើ កញ្ចឹងករបស់លោក។ លោកបន្ថែមថា លោកត្រូវបានបង្ខំឲ្យលត់ជង្គង់បែរមុខទៅរករណ្ដៅ បន្ទាប់មកគេបានវាយលោកចំនួន បីខ្នងពូថៅ ហើយទំលា់ចូលទៅក្នុងរណ្ដៅតែម្ដង។ នៅប្រហែលម៉ោង៤ល្ងាចលោកបានដឹងខ្លួនវិញ ហើយដើមករបស់លោក មានសភាពហើមធំ “ដូចកក្របី(ឡើង)”ហើយមានស័កសពក្រុមគ្រួសាររបស់លោកនៅសង្កត់លោកពីលើទៀតផង។ លោកថា ក្រោយមកលោកបានងើបចេញពីរណ្ដៅ ដើរទាំងថ្ងៃទាំងយប់ឆ្ពោះទៅភូមិគ្រួសដែលស្ថិតនៅក្បែរនោះ។ លោកបន្ថែមថា នៅក្នុង ភូមិនោះហើយដែល លោកត្រូវបានគេផ្ដល់ថ្នាំបុរាណជូន៕ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី០៨ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០១៥ , [កែតម្រូវ៣] ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ៧ ខែ ធ្នូ ឆ្នាំ ២០១៥ | |
|
លោក ជឿង យ៉ាំងចែត | ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី គឺជាជនរងគ្រោះផ្ទាល់នៃការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញ ការធ្វើបាប ការសម្លាប់ និងការលុបបំបាត់ជនជាតិភាគតិចវៀតណាមដោយខ្មែរក្រហម និងឧក្រិដ្ឋកម្មផ្សេងៗទៀត។ លោកអាចផ្តល់ភ័ស្តុតាងអំពីការផ្លាស់ទីលំនៅដោយបង្ខំ និងការសម្លាប់ជនជាតិវៀតណាមយ៉ាងច្រើននៅខេត្តកំពង់ឆ្នាំង៖ ១៧ មេសា ១៩៧៥ ពេលផ្ទេរទៅភ្នំកែបភ្លាមៗ ការសម្លាប់រង្គាលគ្រួសារវៀតណាមទាំងមូលនៅផ្នូរដ៏ធំនៅថ្ងៃទី ១៧ មេសា ១៩៧៥ ដែលបន្សល់ទុកសាក្សីជាអ្នករស់រានមានជីវិតតែម្នាក់ ការនិរទេសជនស៊ីវិលវៀតណាមទៅវៀតណាមនៅឆ្នាំ ១៩៧៥ ការដោះដូរជនជាតិវៀតណាម សម្រាប់អង្ករ និងអំបិល នៅផ្សារអ្នកលឿង ខេត្តព្រៃវែង មុននឹងផ្ទេរចេញពីប្រទេសកម្ពុជា តាមកិច្ចព្រមព្រៀងរវាងវៀតណាម និងខ្មែរក្រហម។ |
[កែតម្រូវ៣] ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ៧ ខែ ធ្នូ ឆ្នាំ ២០១៥, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី០៨ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០១៥ | |
|
លោក ប្រាក់ ឌឿន | លោក ប្រាក់ ឌឿន បានផ្តល់សក្ខីកម្មអំពីការប្រព្រឹត្តិលើជនជាតិវៀតណាមដោយខ្មែរក្រហម។ គាត់មានប្រពន្ធ កូនស្រី៤នាក់ និងកូនប្រុសម្នាក់ក្នុងរជ្ជកាលខ្មែរក្រហម ហើយត្រូវបានជម្លៀសទៅភូមិប៉ិចចាន់បា ដែលគ្រួសាររបស់គាត់ត្រូវបានបែងចែកទៅជាអង្គភាពដាច់ដោយឡែករបស់ពួកគេ។ បន្ទាប់ពីត្រូវបានផ្លាស់ទីលំនៅដោយបង្ខំទៅកោះតាមុតអស់រយៈពេលមួយឆ្នាំកន្លះ កម្មាភិបាលខ្មែរក្រហមបានផ្តល់ការស្នើសុំរបស់លោក ឌឿន ដើម្បីឱ្យក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ផ្លាស់ទៅរស់នៅកោះជាមួយគាត់។ ក្នុងអំឡុងពេលនេះ គាត់បានឃើញជនជាតិវៀតណាមដកចេញពីកោះ ឬវាយប្រហារ ហើយការនិយាយភាសាវៀតណាម បណ្តាលឱ្យមានការដាក់ទណ្ឌកម្មលើរាងកាយ ឬស្លាប់។ នៅទីបំផុតកម្មាភិបាលបានបំបែកជនជាតិយួន និងខ្មែរជាក្រុមដាច់ដោយឡែក ហើយបានសម្លាប់ក្រុមយួនយ៉ាងព្រៃផ្សៃ។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ០២ ខែ ធ្នូ ឆ្នាំ២០១៥, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០៣ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០១៥, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០៣ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០១៥ | |
|
អ្នកស្រី នោ សាទះ | អ្នកស្រី នោ សាទះ អាយុ៥៧ឆ្នាំ មានស្រុកកំណើតនៅភូមិស្រែឃ្លាំង ឃុំស្រែឃ្លាំង។ ស្រែឃ្លាំង នៅពេលនោះត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាអ្នកភូមិចាម ហើយបន្ទាប់ពីការបះបោរដ៏ខ្លាំងក្លានោះ នាងនិងអ្នកភូមិជិតបីរយនាក់ផ្សេងទៀតត្រូវបានដាក់ឱ្យនៅដាច់ដោយឡែកពីគេនៅក្នុងឃ្លាំងមួយ ដោយមិនមានអាហារ ឬការផ្គត់ផ្គង់ថ្នាំពេទ្យ។ ទាំងអស់ត្រូវបានហាមឃាត់មិនឱ្យនិយាយភាសាចាម ឬអនុវត្តសាសនាឥស្លាម ហើយមនុស្សជាច្រើនបានស្លាប់ដោយសារការបង្ខាំងមនុស្ស និងកង្វះលទ្ធភាពទទួលបានធនធានសំខាន់ៗ។ អ្នកស្រី នោ បានបញ្ជាក់ថា ជនជាតិចាមគឺជាគោលដៅ ជាពិសេសបុរស ហើយជារឿយៗត្រូវបានយកកាំបិតភ្ជុង ហើយថានាងកុហកថាជាខ្មែរព្រោះខ្លាចគេប្រហារជីវិត។ ខ្មែរក្រហមបានប្រគល់ភារកិច្ចឱ្យអ្នកស្រី នោ និងអ្នកភូមិជាមួយគាត់ សាងសង់ទំនប់ទឹកដ៏ធំមួយ និងជីកផ្នូរ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ ឪពុកម្តាយរបស់គាត់ទាំងពីរបានស្លាប់។ នាងបានឆ្លងជំងឺរាគរូស។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៨ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៥, ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៩ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៥ | |
|
លោក ហ៊ីម ម៉ាន | លោក ហ៊ឹម ម៉ាន ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីអាយុ៦៦ឆ្នាំ មានស្រុកកំណើត និងបច្ចុប្បន្នស្នាក់នៅភូមិសោកសៅ ក្នុងខេត្តកំពង់ចាម។ លោកបានបញ្ជាក់ថា ខ្មែរក្រហមបានចាត់ទុកជនជាតិចាមជា «សត្រូវលេខមួយ» ហើយបានបង្ខំពួកគេឲ្យស៊ីសាច់ជ្រូក កាត់សក់ និងឈប់ធ្វើពិធីសាសនាដូចជាការបន់ស្រន់ជាដើម។ ទោះបីជាច្បាប់ទាំងនេះត្រូវបានគោរពក៏ដោយ ក៏ជនជាតិចាមជាច្រើនត្រូវបានគេដកចេញពីភូមិ ហើយត្រូវបានរបបខ្មែរក្រហមកាត់ទោសប្រហារជីវិត។ ដើមបណ្ដឹងរដ្ឋប្បវេណីបាននិយាយថា លោកបានសង្កេតឃើញការសម្លាប់មួយចំនួនខណៈកំពុងលាក់ខ្លួនក្នុងគុម្ពោត។ លោក ហ៊ឹម បន្តថា លោក និងភរិយាបានរត់គេចពីការបៀតបៀន ដោយលាក់ខ្លួនក្នុងស្រះក្បែរនោះអស់រយៈពេលជិត ៤ ខែមុននឹងត្រូវចាប់ខ្លួន និងបញ្ជូនបន្តទៅមន្ទីរឃុំឃាំង។ ក្រោយមក ខណៈគាត់កំពុងជិះទូកដែលត្រូវគេចងសម្លាប់ លោក ហ៊ឹម ត្រូវបានវៀតណាមជួយសង្គ្រោះ។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៨ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៥, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ១៧ កញ្ញា ២០១៥ | |
|
លោក សម សាក់ | ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីឈ្មោះ សម សាក់ អាយុ៥២ឆ្នាំ បានប្រាប់ឲ្យដឹងថា គាត់ត្រូវបានជម្លៀសជាមួយក្រុមគ្រួសារពីទីក្រុងភ្នំពេញ នៅថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ ហើយគាត់ត្រូវបានបញ្ជូនទៅអង្គភាពកុមារនៅឃុំសំរោង ដើម្បីប្រមូលលាមកគោ។ គាត់បានពន្យល់ថា ក្រោយមកគាត់បានចូលរួមជាមួយអង្គភាពចល័តនៅការដ្ឋានទំនប់ត្រពាំងថ្ម ដោយសារអាហារនៅទីនោះល្អជាងនៅអង្គភាពកុមារ។ លោកបានបញ្ជាក់ថា ដោយសារបន្ទុកការងារលោកធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ប៉ុន្តែលោកនៅតែបន្តធ្វើការដដែល។ គាត់ខ្លាចគេចោទថាធ្វើពុតជាមានជំងឺ។ លោកពន្យល់ថា អង្គការមានឃ្លាមួយថា បើអ្នកអាចញ៉ាំ អ្នកអាចធ្វើការ។ គាត់បានរៀបរាប់ពីកង្វះអាហារ កង្វះការគេង និងស្ថានភាពគ្មានអនាម័យនៅកន្លែងធ្វើការ។ លោកក៏បានប្រាប់ដែរថា មនុស្សត្រូវបានគេចាប់ខ្លួននិងសម្លាប់។ |
ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០២ កញ្ញា ២០១៥ | |
|
លោក មាន លឿយ | លោក មាន លឿយ អាយុ ៦១ឆ្នាំ ជាព្រះសង្ឃមុនរបបខ្មែរក្រហម។ គាត់ត្រូវបានគេបង្ខំអោយផ្សឹក ហើយបង្ខំឱ្យរៀបការក្រោមរបបខ្មែរក្រហម។ គាត់បានបាត់បង់ប្រពន្ធថ្មីរបស់គាត់ និងសមាជិកជាច្រើនក្នុងគ្រួសារគាត់។ គាត់បានរៀបរាប់ពីរបៀបដែលព្រះសង្ឃត្រូវបានពិពណ៌នាថាជា "ដង្កូវ" នៅក្រោមរបបខ្មែរក្រហម និងបានចែករំលែកពីរបៀបដែលកុមារពីរនាក់ក្នុងគ្រួសាររបស់គាត់ (អាយុ ៤ និង ៥ ឆ្នាំ) ត្រូវបានកាត់បំពង់ក។ លោកបានបញ្ជាក់ថា អាពាហ៍ពិពាហ៍របស់លោកគឺជាផ្នែកមួយនៃពិធីមួយសម្រាប់គូស្វាមីភរិយាចំនួន ៦៣ គូ ដែលភាគច្រើនមិនដែលស្គាល់គូស្រកររបស់ពួកគេ និងមិនបានជួបគ្នាពីមុនមក។ លោកបានបន្តថា គូស្នេហ៍ទាំងពីរបានចំណាយពេលពីរបីយប់ជាមួយគ្នាមុនពេលត្រូវបន្តការងារ។ គូស្វាមីភរិយានៅទីបំផុតបានរស់នៅដាច់ដោយឡែកពីគ្នា ប៉ុន្តែត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យទៅលេងប្រចាំខែ។ លោកថា លោកនឹកឃើញភរិយាដែលលោកថាលោកស្រឡាញ់ ហើយអាចមានផ្ទៃពោះពេលគាត់ស្លាប់ ដោយធ្វើពិធីបុណ្យពុទ្ធសាសនាប្រចាំឆ្នាំដើម្បីរំលឹកដល់នាង។ លោកថា លោកអាចរួចផុតពីការឈឺចាប់ និងទុក្ខលំបាកដែលលោកបានជួបក្នុងរបបខ្មែរក្រហមពេលលោកធ្វើសមាធិ និងចូលរួមក្នុងពិធីសាសនា។ |
ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០២ កញ្ញា ២០១៥, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០២ កញ្ញា ២០១៥ | |
|
អ្នកស្រី ចៅ ឡាង | អ្នកស្រី ចៅ ឡាង អាយុ ៦៤ ឆ្នាំ ពន្យល់ថា គាត់នៅខេត្តសៀមរាបក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៥ ប៉ុន្តែគាត់ត្រូវបានណែនាំឲ្យទៅភ្នំពេញ ដើម្បីស្វែងរកឪពុកម្តាយ និងលាក់ជីវប្រវត្តិរបស់គាត់។ ពេលនៅទីនោះ ខ្មែរក្រហមបានចូលកាន់កាប់ ហើយនាងត្រូវបានបំបែកចេញពីឪពុកម្តាយរបស់នាង។ នាងបានបញ្ជាក់ថា ឪពុកម្តាយរបស់នាងទាំងពីរត្រូវបានគេសម្លាប់។ អ្នកស្រី ចៅ ឡាង បញ្ជាក់ថា គាត់បានបញ្ចប់ការងារនៅអង្គភាពចល័ត ដោយគាត់បានបញ្ចប់ការដ្ឋាននៅកន្លែងធ្វើការថ្ងៃទី ១ ខែមករា។ នាងបានរៀបរាប់ពីការឈប់សម្រាកមួយថ្ងៃ ហើយបានរកឃើញថា បងស្រី ប្តីរបស់បងស្រី និងកូនអាយុបីឆ្នាំត្រូវបានគេសម្លាប់ព្រោះពួកគេមានអំបិល ហើយត្រូវគេចោទប្រកាន់ថាជាជនជាតិស្បែកស។ នាងខូចចិត្តខណៈនាងប្រាប់ពីរបៀបដែល«ប្រជាជនមូលដ្ឋាន»និយាយថាគេត្រូវចងច្រវាក់ទៅនឹងរទេះគោហើយអូសពេញភូមិ។ នាងក៏បានរៀបរាប់អំពីការរៀបការដោយបង្ខំរបស់នាង ហើយថាក្រោយរបបនេះ នាងបានលែងលះជាមួយប្តីរបស់នាង ដោយសារតែក្មេកមិនពេញចិត្តនឹងនាង។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ០១ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៥ | |
|
លោកស្រី នួន ណារុំ | ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី នួន ណារុំ អាយុ ៥៩ឆ្នាំ បានផ្តល់សក្ខីកម្មអំពីស្ថានភាពរស់នៅរបស់ទំនប់ ១ មករា។ សាក្សីបានរៀបរាប់អំពីរបៀបដែលនាង និងក្រុមគ្រួសាររបស់នាងត្រូវបានជម្លៀសចេញពីទីក្រុងភ្នំពេញនៅថ្ងៃទី 17 ខែមេសា ឆ្នាំ 1975 ។ នាងត្រូវបានបំបែកចេញពីគ្រួសាររបស់នាង ហើយក្រោយមកត្រូវបានបញ្ជូនទៅធ្វើការនៅអង្គភាពចល័តទំនប់ 1 មករា ក្នុងខែមករា។ដើមបណ្ដឹងរដ្ឋប្បវេណីបានបញ្ជាក់ថា ពួកគេត្រូវធ្វើការទាំងយប់ទាំងថ្ងៃដោយគ្មានពេលសម្រាកដើម្បីបញ្ចប់ទំនប់នេះមុនរដូវវស្សា។ នាងបានរៀបរាប់ថា ពួកគេមិនទទួលបានអាហារគ្រប់គ្រាន់ ឬទឹកស្អាត។ នាងបានផ្តល់សក្ខីកម្មថា កម្មករទាំងនោះត្រូវបានគេរំលោភទាំងផ្លូវកាយ និងផ្លូវចិត្ត។ នាងបានបញ្ជាក់ថា ការសម្លាប់នេះបានបញ្ចប់នៅឆ្នាំ ១៩៧៩ ហើយថា នាងមានសំណាងនៅរស់រានមានជីវិត។ |
ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ០១ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៥ | |
|
លោក ញិប ហល់ | លោក ញិប ហល់ អាយុ ៦៣ ឆ្នាំដែលជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីមកពីខេត្តបាត់ដំបងដែលបានផ្តល់សក្ខីកម្មពីរបៀបដែលគាត់បានភៀសខ្លួន ដោយយន្តហោះទម្លាក់គ្រាប់បែកធអាមេរិកនៅខែមេសា ១៩៧៥។ លោកបានផ្តល់ព័ត៌មានលម្អិតអំពីរបៀបដែលលោកត្រូវបានតម្រូវឲ្យប្រមូលផល និងផ្ទុកបាវស្រូវចូលក្នុងឡានដឹកជញ្ជូន បើទោះបីជាលោកមានសុខភាពឈឺក៏ដោយ។ លោកបានលើកឡើងថានៅទីបំផុតលោកបានផ្ទេរទៅធ្វើការនៅឯការដ្ឋានទំនប់ត្រពាំងថ្មនៅឆ្នាំ ១៩៧៧ ដែលគាត់មានភារកិច្ចធ្វើដីដើម្បីសាងសង់ទំនប់។ គាត់ក៏បានបំភ្លឺផងដែរអំពីជំងឺស្ត្រេសក្រោយរបួសដែលគាត់បានទទួលរងពីស្ថានភាពសុខភាពទូទៅរបស់កម្មករនិងរចនាសម្ព័ន្ធការងារទាំងមូលនៅកន្លែងធ្វើការ។ |
ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២៥ សីហា ២០១៥, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ២៥ សីហា ២០១៥ | |
|
លោក សែន សុផុន | ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី លោក សែន សុផុន អាយុ ៥៥ឆ្នាំ បានរៀបរាប់ពីរបៀបដែលគ្រួសាររបស់គាត់ត្រូវបានជម្លៀសដោយបង្ខំពីទីក្រុងភ្នំពេញទៅកាន់ខេត្តបាត់ដំបង។ គាត់បានប្រាប់អង្គជំនុំជម្រះថា នៅឆ្នាំ ១៩៦៧ គាត់គឺជាផ្នែកនៃក្រុមធ្វើស្រែ ប៉ុន្តែនៅឆ្នាំ ១៩៧៧ គាត់ត្រូវបានបញ្ជូនទៅធ្វើការនៅការដ្ឋានទំនប់ត្រពាំងថ្ម។ លោកបានរៀបរាប់ពីស្ថានភាពការងារ និងជីវភាពនៅកន្លែងធ្វើការ។ កម្មករទាំងអស់មានកូតាការងារអប្បបរមា ៣ ម៉ែត្រគូបក្នុងមួយថ្ងៃ។ លោកបន្ថែមថា កម្មករមិនមានពេលសម្រាក ឬថ្ងៃឈប់សម្រាកទេ។ គាត់បានពន្យល់ថា សមាមាត្រអាហារ និងទឹកគឺខ្វះខាត។ សាក្សីបានផ្តល់សក្ខីកម្មថា គាត់មិនបានដឹងពីការស្លាប់ និងការធ្វើទារុណកម្មនោះទេ ប៉ុន្តែគាត់បានកត់សម្គាល់ការបាត់ខ្លួនមនុស្សពីក្រុមរបស់គាត់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ លោក សុផុន រៀបរាប់ថា យាយ ចែម ដែលចាប់ តា វ៉ាល់ អតីតមេទំនប់ត្រពាំងថ្ម រឹតតែឃោរឃៅជាងអ្នកកាន់តំណែងមុនទៅទៀត។ លោក សែន សុផុន បានប្រាប់អង្គជំនុំជម្រះថា ព្រឹត្តិការណ៍ និងបទពិសោធន៍ដែលរងទុក្ខក្នុងរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យគឺតែងតែនៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់ ហើយគាត់មិនអាចបំភ្លេចបានឡើយ។ |
[កែតម្រូវ ៣ ]ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ២៧ ខែ កក្កដា ឆ្នាំ២០១៦, [កែតម្រូវ១] ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ ថ្ងៃទី ២៨ ខែ កក្កដា ឆ្នាំ ២០១៥ | |
|
អ្នកស្រី ជុំ សាមឿន | អ្នកស្រី ជុំ សាមឿន អាយុ ៥៤ ឆ្នាំ ឬ ៥៥ ឆ្នាំ បានចាប់ផ្តើមផ្តល់សក្ខីកម្មនៅចំពោះមុខអង្គជំនុំជម្រះ។ នាងត្រូវបានចោទសួរអំពីការសម្រេចចិត្តចូលរួមក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ដែលនាងបានពន្យល់ថាជាលទ្ធផលនៃការចង់ដោះលែង សម្តេច សីហនុ។ នាងត្រូវបានគេសួរអំពីភូមិកំណើត និងគ្រួសាររបស់នាង ហើយបានពន្យល់ថា បងប្អូនរបស់នាងទាំងអស់បានចូលរួមក្នុងបដិវត្តន៍។ ដើមបណ្ដឹងរដ្ឋប្បវេណីត្រូវបានគេភ្ជាប់ជាមួយនឹងអតីតរបបនេះ ដោយសារឪពុករបស់នាងមានទំនាក់ទំនងជាមួយវា។ នៅពាក់កណ្តាលឆ្នាំ ១៩៧៦ នាងត្រូវបានផ្ទេរទៅធ្វើការនៅអាកាសយានដ្ឋានកំពង់ឆ្នាំងជាមួយអង្គភាពរបស់នាង។ ពួកគេធ្វើការបីដងក្នុងមួយថ្ងៃ ដោយដឹកដី និងថ្ម។ នាងបានពន្យល់ថា មិនមានអាហារពេលព្រឹក គ្មានអាហារបន្ថែម គ្មានមុង ឬកន្ទេល ហើយពួកគេត្រូវផឹកទឹកពីព្រែកដែលធ្លាប់លាងខ្លួន។ អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា ពួកគេមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យដើរដោយសេរី ហើយត្រូវធ្វើការក្រោមភ្លៀងដោយគ្មានការការពារត្រឹមត្រូវ។ នាងបានពន្យល់ថា ដោយសារអនាម័យទាប ទើបនាងមានមេរោគនៅលើដៃ ប៉ុន្តែនាងនៅតែបន្តធ្វើការ ទោះបីជានាងមានរបួសក៏ដោយ ព្រោះគ្មានកម្មករណាហ៊ានបដិសេធមិនចូលធ្វើការ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៨ នាងត្រូវបានគេបង្ខំឱ្យរៀបការនៅក្នុងពិធីប្រាំនាក់មួយ។ ដំបូងឡើយ នាងបានបដិសេធ ប៉ុន្តែត្រូវគេគំរាមសម្លាប់។ |
[កែតម្រូវ ២] ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ២៤ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ២០១៥ | |
|
អ្នកស្រី គង់ សៀក | អ្នកស្រី គង់ សៀក អាយុ ៦៣ ឆ្នាំ បានពន្យល់ថា អ្នកស្រីបានចូលបម្រើយោធាជាផ្នែកនៃកងពលលេខ ៤៥០ ក្នុងមន្ទីរពេទ្យប្ញស្សីកែវ មុននឹងផ្ទេរទៅធ្វើការនៅស្រែ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៧ អ្នកស្រីបានចាប់ផ្តើមធ្វើការនៅការដ្ឋានសំណង់ខេត្តកំពង់ឆ្នាំង ដែលអ្នកស្រីត្រូវសាងសង់ប្រឡាយ ដឹកស៊ីម៉ងត៍ថង់ (ទម្ងន់ប្រហែល ៥០ គីឡូក្រាម) និងដេរសំលៀកបំពាក់។ នាងបានរៀបរាប់ពីលក្ខខណ្ឌការងារថាលំបាកខ្លាំង ហើយបានរៀបរាប់លម្អិតពីអនាម័យមិនល្អ។ អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា គ្មានកម្មករណាម្នាក់មើលទៅមានសុខភាពល្អទេ ហើយក្រុមរបស់អ្នកស្រីបានប្រជុំស្វ័យតិះទៀន ដែលអ្នករាល់គ្នារងការរិះគន់ ហើយគ្មានអ្នកណាហ៊ានប្រតិកម្មឡើយ។ នាងបានរៀបរាប់ថាឃើញរថយន្តដឹកមនុស្សហើយមនុស្សពីរនាក់ត្រូវឆក់នឹងចរន្តអគ្គិសនីនៅក្បែរដើមស្វាយ។ អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា កម្មករមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យធ្វើការផ្លាស់ទីដោយសេរី ឬនិយាយជាមួយអ្នកដទៃឡើយ ហើយបានបញ្ជាក់ថា ក្នុងរបបនេះ គាត់មិនអាចជ្រើសរើសធ្វើអ្វីបានទេ គឺធ្វើតែតាមការបញ្ជាប៉ុណ្ណោះ។ វាត្រូវបានសង្កត់ធ្ងន់ទៅនាងថាប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ត្រូវបានគេដាក់ទណ្ឌកម្មអ្នកនៅក្រោមពួកគេនឹងត្រូវដាក់ទណ្ឌកម្មផងដែរ។ នាងបានពន្យល់ថានាងបានចូលបម្រើយោធាជាយន្តការមួយដើម្បីរស់រានមានជីវិត ហើយបងប្រុសរបស់នាងដែលជាផ្នែកមួយរួចទៅហើយបានលើកទឹកចិត្តនាងឱ្យធ្វើដូច្នេះ។ |
[កែតម្រូវ ៣] ប្រតិចារឹកសវនាការលើអង្គសេចក្ដីនៃសំណុំរឿង ០០២/០២ - ថ្ងៃទី ១៧ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ២០១៥ | |
|
លោកស្រី សៀង សុវិដា | ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី អ្នកស្រី សៀង សូវិដា អាយុ ៥១ ឆ្នាំ ពន្យល់ថា អ្នកស្រីធ្វើការនៅការដ្ឋានទំនប់ ១ មករា តាំងពីអាយុ ១២ ឆ្នាំ អស់រយៈពេល ៣ ខែ។ ភារកិច្ចរបស់នាងរួមមាន ដឹកដី និងប្រមូលទឹកសម្រាប់អង្គភាពរបស់នាង។ នាងបាននិយាយថា ពួកគេត្រូវក្រោកពីម៉ោង ៥ ព្រឹក ហើយធ្វើការរហូតដល់ម៉ោង ១០ ឬ ១១ យប់។ នាងបានបន្ថែមថា ដោយសារតែការងារហត់នឿយ នាងបានដួលសន្លប់នៅកន្លែងធ្វើការ ហើយនាងត្រូវបានព្យាបាលដោយថ្នាំ "អាចម៏ទន្សាយ"។ ក្នុងអំឡុងពេលការងាររបស់ពួកគេ ពួកគេនឹងត្រូវបានឃ្លាំមើលជានិច្ចដោយកងជីវពលប្រដាប់អាវុធ ហើយចាក់ឧឃោសនៈស័ព្ទខ្លាំងៗផ្សាយឃោសនារពី DK ។ ចំពោះអនាម័យវិញ អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា គ្មានទឹក ឬសាប៊ូសម្រាប់ដុសខ្លួនទេ ហើយសម្លៀកបំពាក់ក៏រហែក។ នាងបានផ្តល់សក្ខីកម្មថា ប្អូនស្រីរបស់នាងត្រូវបានបង្ខំឱ្យរៀបការ និងបង្ខំអោយរួមដំណេក ។ ក្នុងអំឡុងពេលសេចក្តីថ្លែងការណ៍អំពីផលប៉ះពាល់ ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីបាននិយាយថា លោកស្រីចង់បង្កើតបណ្ណាល័យមួយ ដើម្បីប្រមូលឯកសារ និងសម្ភារៈអំពីរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ។ |
[Corrected 1] Transcript of hearing on the substance in Case 002/02 – 02 June 2015, ប្រតិចារឹកនៃសវនាការលើអង្គហេតុក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ - ០២ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១៥ |