Case 002 Witnesses, experts and Civil Parties

Tioulong Antonyaជាដើមបណ្ដឹងរដ្ឋប្បវេណីលើសំណុំរឿង០០១ បានទទួលរងការឈឺចុកចាប់ពីការបាត់ខ្លួន និងការសម្លាប់បងស្រីរបស់គាត់ ឈ្មោះ Tioulong Raingsyនិងបងប្រុសថ្លៃរបស់ឈ្មោះ Kimari Lim។

គាត់ធ្វើសក្ខីកម្ម ដោយតំណាងឲ្យគ្រួសាររបស់គាត់។ ម្ដាយរបស់គាត់ឈ្មោះ Measketh Samphotreបងស្រីរបស់គាត់ឈ្មោះ Tioulong-Rohmer Nevaក្មួយស្រីរបស់គាត់ឈ្មោះ Kimari Nevinkaនិងក្មួយប្រុសរបស់គាត់ឈ្មោះ Kimari Visakaដែលអ្នកទាំងអស់បានចូលរួមជាដើមបណ្ដឹងរដ្ឋប្បវេណី។ ពួកគេបានចេញទៅរស់នៅក្នុងប្រទេសបារាំង ជាទីកន្លែងដែលពួកបានទទួលសំបុត្រចុងក្រោយរបស់Raingsy និង Lim ដែលបានចុះថ្ងៃទី ២៨ ខែមិនា ឆ្នាំ ១៩៧៥។ Raingsy និង Limមានគម្រោងជួបជុំគ្រួសារ និងកូនៗរបស់ពួកគេក្នុងប្រទេសបារាំង ក្នុងរដូវក្ដៅ ឆ្នាំ ១៩៧៥។ ប៉ុន្ដែអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងត្រូវបានផ្លាស់ប្ដូរ នៅពេលខ្មែរក្រហមដណ្ដើមបានទីក្រុងភ្នំពេញ។ Raingsy ប្ដីរបស់គាត់ Limត្រូវចាប់ខ្លួននៅក្នុងខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៧៥ ហើយត្រូវបានឃុំខ្លួននៅមន្ទីរស២១។ គេសន្មត់ថា អ្នកទាំងពីរត្រូវបានសម្លាប់នៅក្នុងអំឡុងខែមេសា និងឧសភា ឆ្នាំ ១៩៧៦។ ក្នុងនាមជាដើមបណ្ដឹងរដ្ឋប្បវេណី Tioulong Antonyaបានប្រាប់អង្គជំនុំជម្រះពីរបៀបដែលពួកគេរកឃើញបងស្រី និងបងថ្លៃរបស់គាត់ ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៩ បន្ទាប់ពីពួកគេស្វែងរកអស់ជាច្រើនកន្លែងរួចមក។

គាត់បានពណ៌នាថា គ្រួសាររបស់គាត់មានការឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់ ហើយពួកគេក៏បានបដិសេធទៅនឹងការសំអភ័យទោសរបស់ជនជាប់ចោទផងដែរ ដោយគាត់និយាយថា គ្រួសាររបស់គាត់នឹងមិនលើកលែងទោសឲ្យជនជាប់ចោទនោះទេ។

អ៊ុក នារី ជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីក្នុងសំណុំរឿង ០០១ ដោយបានទទួលរងគ្រោះពីការបាត់បង់ឪពុករបស់នាង អ៊ុក កេត។

នាងជាកូនស្រីរបស់ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី Martine Lefeuvre ដែលបានផ្តល់សក្ខីកម្មក្នុងសំណុំរឿង ០០១ ផងដែរ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៧ ពេលធ្វើជាលេខាទី៣ ស្ថានទូតកម្ពុជាប្រចាំប្រទេសសេណេហ្គាល់ លោក អ៊ុក កេត បានទទួលសំណើសុំត្រឡប់មកទីក្រុងភ្នំពេញវិញពីក្រសួងការបរទេសកម្ពុជា។ លោក​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​តាម​សំណើ​នេះ ហើយ​បាន​មក​ដល់​រាជធានី​ភ្នំពេញ​នៅ​ថ្ងៃ​ទី ១១ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ ១៩៧៧។ នៅថ្ងៃទី ១៥ ខែមិថុនា ឆ្នាំ ១៩៧៧ គាត់ត្រូវបានឃុំខ្លួននៅ ស-២១ រហូតដល់គាត់ត្រូវបានប្រហារជីវិតនៅថ្ងៃទី ៩ ខែធ្នូ ឆ្នាំ ១៩៧៧។ អ៊ុក នារី ស្ទើរតែមិនស្គាល់ឪពុករបស់គាត់ទេ ព្រោះគាត់មានអាយុត្រឹមតែ ២ ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះនៅពេលដែលគាត់បានចាកចេញទៅប្រទេសកម្ពុជា។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នាងបានប្រាប់អង្គជំនុំជម្រះអំពីការឈឺចាប់ដែលនាងបានស៊ូទ្រាំមិនត្រឹមតែដោយសារតែអវត្តមានរបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ដោយសារតែការពិតដែលថាគាត់ត្រូវបានគេធ្វើទារុណកម្ម និងប្រហារជីវិតក្រោមកាលៈទេសៈដ៏អាក្រក់នៅស-២១។

នាង​បាន​ពណ៌នា​ការ​ទៅ​ទស្សនា​សារមន្ទីរ​ឧក្រិដ្ឋកម្ម​ប្រល័យ​ពូជសាសន៍​ទួលស្លែង​លើក​ដំបូង​ក្នុង​ឆ្នាំ ១៩៩១ ពេល​នាង​មាន​អាយុ ១៦ ឆ្នាំ​ថា​ជា «ការ​តក់ស្លុត​យ៉ាង​ខ្លាំង​បំផុត​ក្នុង​ជីវិត​របស់​នាង»។

Robert Hamill គឺជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីក្នុងសំណុំរឿង ០០១ បន្ទាប់ពីទទួលរងការបាត់បង់បងប្រុសរបស់គាត់ឈ្មោះ Kerry Hamill ដែលត្រូវបានឃុំខ្លួន និងសម្លាប់នៅស-២១។

Kerry Hamill អាយុ 26 ឆ្នាំកំពុងធ្វើដំណើរតាមទូកនៅពេលទូករបស់នាងបានរសាត់ក្នុងទឹកកម្ពុជា។ ក្រោយ​ពី​រង​ការ​វាយ​ប្រហារ​ដោយ​គ្រាប់​កាំភ្លើង​ដោយ​ទូក​ខ្មែរ គាត់​ត្រូវ​បាន​ចាប់​ខ្លួន​ជា​មួយ​នឹង John Dewhurst ហើយ​នាំ​ទៅ​មន្ទីរ ស-២១ ជា​កន្លែង​ដែល​គាត់​ត្រូវ​បាន​សួរ​ចម្លើយ ហើយ​បន្ទាប់​មក​ត្រូវ​បាន​សម្លាប់។ ក្នុងនាមជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី លោក Robert Hamill បានរៀបរាប់ទៅកាន់អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងអំពីរបៀបដែលគ្រួសាររបស់គាត់ត្រូវបានបំផ្លាញដោយភាពមិនច្បាស់លាស់ជុំវិញជោគវាសនារបស់បងប្រុសគាត់។ គ្រួសាររបស់គាត់បានទទួលសំបុត្រចុងក្រោយមួយពី Kerry ពីសិង្ហបុរីក្នុងខែកក្កដា ឆ្នាំ ១៩៧៨។ បន្ទាប់ពីរយៈពេល ១៦ ខែនៃការគ្មានដំណឹងពីគាត់ គ្រួសាររបស់គាត់បានដឹងពីកាសែតក្នុងស្រុកមួយថា Kerry Hamill ត្រូវបានចាប់ខ្លួន ធ្វើទារុណកម្ម និងសម្លាប់ដោយរបបខ្មែរក្រហម។ អំឡុង​ពេល​សក្ខីកម្ម​របស់​គាត់ លោក Robert Hamill បាន​បង្ហាញ​ពី​ការ​ឈឺចាប់ និង​ទុក្ខ​លំបាក​យ៉ាង​ខ្លាំង ដែល​គាត់ និង​សមាជិក​គ្រួសារ​របស់​គាត់​ម្នាក់ៗ​បាន​ស៊ូទ្រាំ​ជា​លទ្ធផល​នៃ​ការ​ស្លាប់​របស់ Kerry ។ គាត់​បាន​រៀបរាប់​ពី​របៀប​ប្រាំបី​ខែ​បន្ទាប់​ពី​បាន​ឮ​ការ​ស្លាប់​របស់ Kerry Robert ជា​បង​ប្រុស​ម្នាក់​របស់ Kerry និង​ដែល​គាត់​ស្និទ្ធស្នាល​នឹង​គ្នា​បាន​បោះ​ខ្លួន​គាត់​ចុះ​ពី​ច្រាំង​ថ្ម។

Robert Hamill បានដាក់សំណួរចំនួនប្រាំមួយទៅជនជាប់ចោទទាក់ទងនឹងកាលបរិច្ឆេទនិងព័ត៌មានលម្អិតនៃការស្លាប់របស់បងប្រុសរបស់គាត់និង John Dewhurst ។ គាត់ក៏ចង់ដឹងដែរថា តើជនជាប់ចោទមានគំនិតជាក់ស្តែងបែបណា អំពីរបៀបដែលគាត់អាចជួយជនរងគ្រោះពីស-២១។

Martine Lefeuvre ជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីក្នុងសំណុំរឿង ០០១ ដោយបានរងទុក្ខពីការបាត់បង់ប្តី អ៊ុក កេត។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៧ ពេលធ្វើជាលេខាទី៣ ស្ថានទូតកម្ពុជាប្រចាំប្រទេសសេណេហ្គាល់ លោក អ៊ុក កេត បានទទួលសំណើសុំត្រឡប់មកទីក្រុងភ្នំពេញវិញដោយក្រសួងការបរទេសកម្ពុជា។

គាត់បានសម្រេចចិត្តធ្វើតាមសំណើនេះ ហើយបានមកដល់ទីក្រុងភ្នំពេញនៅថ្ងៃទី ១១ ខែមិថុនា ឆ្នាំ ១៩៧៧ ហើយនៅថ្ងៃទី ១៥ ខែមិថុនា ឆ្នាំ ១៩៧៧ គាត់ត្រូវបានឃុំខ្លួននៅមន្ទីរស-២១ រហូតដល់គាត់ត្រូវបានប្រហារជីវិតនៅថ្ងៃទី ៩ ខែធ្នូ ឆ្នាំ ១៩៧៧ ។ ក្នុងអំឡុងពេលផ្តល់សក្ខីកម្មរបស់នាង Martine Lefeuvre បានប្រាប់អង្គជំនុំជម្រះអំពីការស្វែងរកប្តីរបស់នាង ដែលនាងបានចាប់ផ្តើមនៅដើមខែកញ្ញា ឆ្នាំ ១៩៧៧។ លុះដល់ឆ្នាំ១៩៧៩ ពេលទៅលេងជំរុំជនភៀសខ្លួននៅព្រំដែនកម្ពុជា-ថៃ ទើបដឹងថាគាត់ត្រូវគេសម្លាប់នៅគុកទួលស្លែង។ នៅឆ្នាំ ១៩៩១ នាងបានត្រឡប់មកកម្ពុជាវិញជាមួយកូនពីរនាក់ ដើម្បីស្វែងរកកំណត់ត្រាប្តីគាត់នៅក្នុងបណ្ណសារទួលស្លែង។

Martine Lefeuvre បានរៀបរាប់ពីទុក្ខលំបាករបស់នាង ក៏ដូចជាកូនៗរបស់នាង ដោយសារតែការអវត្តមានរបស់ស្វាមី ដោយលើកហេតុផលថា ការឈឺចាប់នេះកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរទៅៗតាមពេលវេលា។ អ៊ុក នារី កូនស្រី Martine Lefeuvreís ក៏ចូលរួមជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីក្នុងដំណើរការនីតិវិធី និងផ្តល់សក្ខីកម្មនៅថ្ងៃបើកសវនាការដូចគ្នា។

លោកស្រី​ ប៊ូ ថុន ត្រូវបានកោះហៅជាសាក្សីដើម្បីផ្តល់សក្ខីកម្មពីតួនាទីនៃមន្ទីរ ស២៤។

អ្នកស្រីរស់នៅភ្នំពេញជាមួយស្វាមីអ្នកស្រីឈ្មោះ ភោគ ហ៊ន ជាមួយកូនៗរបស់គាត់នៅពេលខ្មែរក្រហមចូលកាន់កាប់ទីក្រុងភ្នំពេញ។ ពួកគេត្រូវផ្តូរទីតាំងទៅភ្នំពេញថ្មី។ ប្តីរបស់គាត់ត្រូវបានណែនាំអោយចូលបដិវត្តន៏ដោយលោក គុយ ធួន ប្រធានភូមិភាគខាងជើង។ ភោគ ហ៊ន ត្រូវបានចាត់តាំងអោយធ្វើការនៅក្រសួងថាមពលធ្វើជាអ្នកបើកបរឡានដឹកប្រេងឥន្ធនៈ ខណៈដែលលោកស្រី​ ប៊ូ ថុន ធ្វើជាចុងភៅ។ កូន៣នាក់របស់គាត់ត្រូវបានបញ្ជូនអោយធ្វើការនៅកងចល័តហើយក៏បាត់ខ្លួនរហូត។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៧ ប្តីរបស់គាត់ត្រូវបានចាប់ខ្លួននិងបាត់ខ្លួនរហូត។ ក្រោយមកទើបគាត់ដឹងថាប្តីគាត់ត្រូវបានបញ្ជូនទៅ ស២១ ហើយសម្លាប់នៅទីនោះ។ គាត់ត្រូវបានគេយកទៅភូមិអន្លុងកុងជាមួយនឹងកូនតូចរបស់គាត់ ដែលជាផ្នែកមួយនៃមន្ទីរ ស២៤។

ជាសាក្សីមួយរូប លោកស្រី​ ប៊ូ ថុន ពិព៏ណនាស្ថានភាពមន្ទីរឃុំឃាំង ស២៤។ គាត់មិនមានសេរីភាពក្នុងការនិយាយជាមួយអ្នកដ៏ទៃទេ ហើយភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំងក្នុងការត្អូញត្អែរអំពីបញ្ហាដូចជា ភាពគ្រប់គ្រាន់នៃអាហារ ឬការថែទាំសុខភាព។ ទោះបីជាអ្នកទោសប្រមូលផលស្រូវ និងបន្លែយ៉ាងបរិបូរណ៍ក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតិឱ្យបរិភោគដែរ។ គាត់មានកាតព្វកិច្ចធ្វើការអោយបានច្រើនម៉ោង ហើយអោយត្រូវចប់នៅពេលយប់។​ គាត់បាន​ពណ៌នា​អំពី​ស្ថានភាព​របស់​គាត់ថា​ដូចជា «​គុក​គ្មាន​ជញ្ជាំង​»​។ ប៊ូ ថុន ក៏​បាន​ផ្តល់​សក្ខីកម្ម​អំពី​ការ​ធ្វើ​បាប​ដែល​គាត់​បាន​ស៊ូទ្រាំ​នៅ​ទីនោះ។​ គាត់ត្រូវបានគេវាយដំ បណ្តាលឱ្យមានស្នាមលើផ្ទៃមុខ ហើយមានអារម្មណ៍ថា "អមនុស្សធម៌ ពីព្រោះជីវិតរបស់ខ្ញុំស្ថិតនៅក្នុងកណ្តាប់ដៃពួកគេ ហើយពួកគេអាចសម្រេចចិត្តសម្លាប់ខ្ញុំគ្រប់ពេលដែលពួកគេចង់ធ្វើដូច្នេះ"។

អ្នកស្រី ប៊ូ ថុន បាន​ប្រាប់​អង្គ​ជំនុំ​ជម្រះ​ថា អ្នក​ស្រី​មក​ធ្វើ​សក្ខីកម្ម​ក្នុង​នាម​ជា​សាក្សី ដើម្បី​រក​យុត្តិធម៌​ជូន​ស្វាមី និង​កូន។ គាត់​បាន​រៀបរាប់​ថា​វា​លំបាក​ប៉ុណ្ណា​សម្រាប់​គាត់ក្នុង​ការ​បន្ត​ទៅ​មុខ​ហើយ​បំភ្លេច​ចោល។

លោក សោម ម៉េត ត្រូវបានកោះហៅធ្វើជាសាក្សីអោយផ្តល់សក្ខីកម្មពីតួនាទីនៅមន្ទីរ ស២១។

សោម ម៉េត បានចូលរួមបដិវត្តខ្មែរក្រហមនៅដើមឆ្នាំ១៩៧៣ ដំបូងជាសមាជិកយោធាហើយក្រោយមកជាទាហ៊ានមួយរូប។ ដំបូងគាត់ធ្វើការជាអ្នកយាមក្នងគុកដាំផេង ក្រោយមកត្រូវបានបញ្ជូនទៅមន្ទីរ ស២១ ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៧។ នៅទីនោះគាត់ជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកយាម២០នាក់ក្នុងអង្គភាពការពារគុកពិសេស ក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ ហ៊ឺម ហ៊ុយ ស៊ី្រ និង ចម្រើន។ ចុងឆ្នាំ១៩៧៨ ភ្លាមៗបន្ទាប់ពីបងប្រុសរបស់ខ្លួនត្រូវបានចាប់ខ្លួនហើយបញ្ជូនទៅ ស២១ សោម ម៉េត ត្រូវបានផ្ទេរទៅមន្ទីរ ស២៤ ដោយមិនបានដឹងថាតើគាត់ត្រូវបានគេចាត់ទុកជាអ្នកជាប់ឃុំដែរឬក៏អត់។ នៅទីនៅនោះគាត់ធ្វើទំនប់និងប្រឡាយ។

ជាសាក្សីមូយរូប សោម ម៉េត ជម្រាបដល់អង្គជំនុំជម្រះថា គុកពិសេសសម្រាប់ដាក់អ្នកទោសជាកម្មាភិបាលជាន់ខ្ពស់ កម្មាភិបាលថ្នាក់ភូមិភាគ និង​ដំបន់ មេបញ្ជាការកងពលតូចនិងកងវេរសេនាធំ។ អ្នកទោសប្រហែល១០០នាក់ត្រូវបានវ៉ៃខ្នោះនិងឃុំឃាំងក្នុងបន្ទប់ដាច់ដោយឡែកពីគ្នា បន្ទប់ំមួយៗមានអ្នកយាមដោយឡែកពីគ្នា។ បន្ទាប់ពីសួរសម្លើយបាន២០ទៅ៣០ថ្ងៃ ពួកគេត្រូវបានបញ្ជូនចេញក្រៅហើយដែលឃើញត្រឡប់មកវិញឡើយ។ សោម ម៉េត បានឃើញជនជាប់ចោទមកមើលគុកជាញ៉ឹកញ៉យ។ គាត់បានប្រាប់ដល់អង្គជំនុំជម្រះថាពេលម្តងគាត់បានឃើញជនជាប់ចោទវ៉ៃខ្នងអ្នកទោសដោយដំបង។ គាត់ពិព៏ណនាពីវិធីសាស្ត្រសួរចម្លើយដែលគាត់បានឃើញ។ សោម ម៉េត រំលឹកឡើងថាអ្នកយាមទាំងអស់មានការភ័យខ្លាចនៅពេលពួកគេបានឃើញទារុណកម្មធ្ងន់ធ្ងរយ៉ាងនេះដែលប្រព្រឹត្តិទៅលើអ្នកជាប់ឃុំ។ អ្នកយាមទាំងអស់រស់នៅក្នងភាពភ៏យខ្លាចជាប្រចាំដោយខ្លាចគេចាប់ឃុំនិងសំលាប់ពួកគេ ហើយពួកគេមិនទុកចិត្តអ្នកណាទាំងអស់។

សោម ម៉េត ជម្រាបដល់អង្គជំនុំជម្រះថា គាត់មិនសប្បាយចិត្តនឹងការងារជាអ្នកយាមរបស់គាត់នៅមន្ទីរ ស២១ ឡើយពីព្រោះមនុស្សត្រូវបានចាប់ខ្លួនហើយសំលាប់។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់មិនបានបង្ហាញអារម្មណ៏របស់គាត់ចំពោះភាពភ័យខ្លាចនៃការចាប់ខ្លួនឡើយ។ 

ឈួន ផល ជាសាក្សីមួយរូបដែលត្រូវបានកោះហៅដើម្បីឆ្លើយបំភ្លឺពីតួនាទីរបស់ខ្លួននៅមន្ទីសន្ដិសុខស២១ ឬគុកទួលស្លែង។

ឈួន ផល បានចូលរួមក្នុងចលនាខ្មែរក្រហមបន្ទាប់ពីថ្ងៃទី១៧ មេសា ឆ្នាំ១៩៧៥។ គាត់ត្រូវបានបញ្ជូនទៅចូលរួមហ្វឹកហាត់ទាហ៊ាននៅតាខ្មៅ មុនពេលដែលគាត់ត្រូវបានតែងតាំងនៅមន្ទីរស២១ នៅពេលនោះគាត់មានអាយុ១៥ឆ្នាំ នឹងត្រូវបានគេឲ្យទៅធ្វើស្រែ និងជីកប្រឡាយ។ នៅដើមឆ្នាំ១៩៧៦ រហូតដល់ចុងឆ្នាំ១៩៧៨ ឈុន ផល ត្រូវបានតែងតាំងជាសន្ដិសុខប្រចាំការនៅអគារលេខ២ នៅមន្ទីរស២១។ គាត់ទទួលបញ្ជាជាអ្នកយាមអ្នកទោសនៅក្នុងគុក និងហាមឃាត់អ្នកទោសទាំងនោះមិនឲ្យគេចខ្លួន ឬលួចសំលាប់ខ្លួនឯងឡើយ។ សាក្សី ឈឹម ផល រូបនេះបានពណ៌នាថា ស្ថានភាពនៃការឃុំខ្លួននៅក្នុងអគារនៃមន្ទីរស២១ ដែលគាត់យាមនោះ ក៏មានស្ថានភាពដូចអគារផ្សេៗទាំងអស់នៅក្នុងមន្ទីស២១ ដែលមានអ្នកផ្សេងជាអ្នកយាមកាមផងដែរ។ គាត់បានរំលឹកថា គាត់បានឃើញឈ្លើយសឹកសង្គ្រាមជនជាតិវៀតណាម អ្នកទោសស្ដ្រី និងអ្នកទោសជនបរទេស។ គាត់បានប្រាប់អង្គសវនាការថា គាត់មិនដែលស្គាល់ជនជាប់ចោទ(កាំង ហ្គិចអ៊ាវ ហៅឌុច)ដែលជាប្រធានមន្ទីរស២១ឡើយ ហើយគាត់ក៏មិនដែលបានឃើញជនជាប់ចោទរូបនោះនៅក្នុងមន្ទីរស២១ផងដែរ។ គាត់លើកឡើងបន្ថែមថា គាត់ត្រូវបានគេបញ្ជូនទៅធ្វើស្រែនៅបឹងជើងឯក និងម្ដងនោះទៅជីករណ្ដៅដើម្បីកប់សាកសព។

មេធាវីចាំជួយដល់ ឈួន ផល ក្នុងករណីការធ្វើសក្ខីកម្មប្រឆាំងនឹងខ្លួនឯងបានកើតឡើង។  

David Chandler គឺជាសាស្រ្តាចារ្យ Emeritus នៅសាកលវិទ្យាល័យ Monash និងទទួលបានសញ្ញាបត្រពីសាកលវិទ្យាល័យ Harvard, Yale និង Michigan ។

លោកបាននិពន្ធសៀវភៅជាច្រើនដែលទាក់ទងនឹងសម័យកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ និងស-២១ ហើយត្រូវបានកោះហៅជាអ្នកជំនាញក្នុងសំណុំរឿង ០០១។ ខុសពីករណីនោះ ដែលសាស្ត្រាចារ្យ ឆានល័រ បានផ្តល់សក្ខីកម្មយ៉ាងយូរទាក់ទងនឹងប្រតិបត្តិការប្រចាំថ្ងៃរបស់ស-២១។ សក្ខីកម្មរបស់គាត់នៅក្នុងសំណុំរឿង 002/01 ត្រូវបានស្វែងរកជាចម្បងជំនួសវិញសម្រាប់ការវិភាគលើគោលនយោបាយដែលបានបង្កើតឡើង ស-21 និងគោលបំណង និងមុខងារទូលំទូលាយនៃមជ្ឈមន្ទីរសន្តិសុខ (ជាពិសេស ស-២១) ក្នុងរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ។

លោក ចៀម​ សឿ ត្រូវបានកោះហៅជាសាក្សីដើម្បីផ្តល់សក្ខីកម្មពីតួនាទីនៅមន្ទីរ ស២១។

លោក ចៀម​ សឿ ត្រូវបានបង្ខំអោយចូលធ្វើកងទ័ពខ្មែរក្រហមក្នុងឆ្នាំ១៩៧៣ ធ្វើការជាយោធាក្នុងតំបន់មួយនៅអាយុ១២ឆ្នាំ។​ ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៥ គាត់ត្រូវបានបញ្ជូនអោយរៀនវគ្គបណ្តុះបណ្តាលផ្នែកយោធានៅព្រែកហូរ តាខ្មៅ មុនចាត់តាំងអោយទៅធ្វើការជាអ្នកយាមនៅខាងក្រៅមន្ទីរ ស២១ ក្រោមការគ្រប់គ្រងដោយឈ្មោះ ហុង និងក្រោយមកឈ្មោះ ប៉េង។ ជាសាក្សីមួយរូប លោក ចៀម​ សឿ ពិព៏ណនាអំពីស្ថានភាពការងារជាអ្នកយាមគុកក្នុង ស២១។ គាត់ធ្វើការ១២ម៉ោងក្នុង១យប់ហើយចូលរួមប្រជុំតិះតៀនរៀងរាល់៣ថ្ងៃទៅ៧ថ្ងៃម្តង។ ពេលធ្វើការជាអ្នកយាម លោក ចៀម​ សឿ រំលឹកឡើងថាគាត់លឺសំឡេងយានយន្តចូលមន្ទីរ ស២១ រៀងរាល់៣ទៅ៤ថ្ងៃម្តងហើយក៏លឺសំឡេងស្រែករបស់អ្នកជាប់ឃុំដែលត្រូវបានធ្វើទារុណកម្មផងដែរ។ គាត់រំលឹកហេតុការណ៏មួយដែលគាត់បានឃើញអ្នកទោសបរទេសម្នាក់ត្រូវបានដុតទាំងរស់នឹងសំបកកង់ឡានក្នុងបរិវេណមន្ទីរ​ស២១។ "ខ្ញុំពិតជាភ័យខ្លាចពីព្រោះខ្ញុំមិនដឹងងថាតើខ្ញុំនឹងមានកំហុសដែរឫទេ"។ ខ្ញុំភ័យខ្លាចគេចាប់ខ្លួនដូចអ្នកដ៏ទៃដែរ។ លោក ចៀម​ សឿ បានដឹងថាមេផ្ទាល់របស់គាត់ឈ្មោះ ហុង ត្រូវបានចាប់ខ្លួននិងដាក់គុកក្នុងមន្ទីរស២១។ គាត់ចំណាំ ឌុច ជាមេធំគ្រប់គ្រងនិងរៀបចំកិច្ចការអង្គភាពទាំងអស់នៅមន្ទីរស២១ ហើយបានឃើញគាត់នៅមន្ទីរស២១ពេលធ្វើជាអ្នកយាមនៅទីនោះ។

មេធាវីម្នាក់ចាំជួយដល់លោក ចៀម​ សឿ ក្នុងករណីការធ្វើសក្ខីកម្មប្រឆាំងនឹងខ្លួនឯងបានកើតឡើង។ 

លោក ឡាច មាន ត្រូវបានកោះហៅធ្វើជាសាក្សីដើម្បីធ្វើសក្ខីកម្មលើតួនាទីនៅមន្ទីរស២១។

លោក ឡាច មាន ត្រូវបានជ្រើសរើសជាសមាជិកទាហ៊ានខ្មែរក្រហមក្នុងឆ្នាំ១៩៧៤ មុនពេលដែលលោកបានក្លាយជាយោធា ខ្មែរក្រហម។ លោកត្រូវបានគេបញ្ជូនទៅហ្វឹកហ្វឺននៅសាលាយោធានៅទីក្រុងតាខ្មៅ ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៥។ ក្រោយមកលោកត្រូវ បានចាត់តាំងឲ្យធ្វើការជាសន្ដិសុខនៅពន្ធនាគារតាខ្មៅ ហើយក្រោយមកនៅពន្ធនាគារដើម ផេងក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ។ នៅពេល ដែលពន្ធនាគារនេះត្រូវបានប្ដូរទៅជាមន្ទីរស២១ លោកបានធ្វើការនៅទីនោះជាសន្ដិសុខ និងជាអ្នកកត់ត្រា។ នៅចុងឆ្នាំ១៩៧៨ លោកត្រូវបានផ្ទេរទៅឲ្យយកការរហូតដល់ពេលលោកទទួលបានការបណ្ដុះបណ្ដាលនៅពីក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ កាក់។

ក្នុងពេលជាសាក្សី លោក ឡាច មាន បានពណ៌នាពីស្ថានភាពការងារនៅមន្ទីរស២១ ដោយលោកបានលើកឡើងថា បុគ្គលិក នៅមន្ទីរស២១បានបាត់ខ្លួនជាបន្ដបន្ទាប់។ លោកពណ៌នាអំពីស្ថានភាពនៃការឃុំឃាំង និងការសួរចម្លើយផងដែរ ដើម្បីសម្រង់ បានព័ត៌មាន ពីអ្នកទោស និងកំណត់មុខសញ្ញាបណ្ដាញរបស់ពួកគេ។ ការបណ្ដុះបណ្ដាលលោកគឺដើម្បីក្លាយជាអ្នកសួរចម្លើយ ដែលផ្ដល់នូវភាពងាយស្រួលក្នុងការពិនិត្យទៅលើចម្លើយរបស់អ្នកទោស។ លោកបានប្រាប់អង្គជំនុំជម្រះថា លោកត្រូវបានតែងតាំងដើម្បីស៊ើបការណ៍ទៅលើអ្នកទោសជាប្រចាំថ្ងៃ ហើយគេមិនអនុញ្ញាតឲ្យធ្វើទារុណកម្មលើពួកគេឡើយ។ លោក បានសារភាពនៅមុខអង្គជំនុំជម្រះថា លោកបានសួរចម្លើយតែលើអ្នកទោសបីឬបួននាក់ប៉ុណ្ណោះ។ លោកបានធ្វើការពិសោធន៍ លើវិធីសាស្ដ្រដែលត្រូវបានប្រើនៅមន្ទីរស២១ ដូចជាការវាយអ្នកទោសជាមួយដំបងដើមត្របែកនិងភ្ជាប់ខ្សែភ្លើងទៅនឹងត្រចៀករបស់ពួកគេ។ លោកបានប្រាប់ផងដែរថាលោកបានជួបជនជាប់ចោទ(ឌុច)ជារៀងរាល់ថ្ងៃនៅពេលលោកធ្វើជាអ្នកសួរចម្លើយ។

មេធាវីម្នាក់នៅចាំជួយដល់លោក ឡាច មាន ប្រសិនបើមានករណីការធ្វើសក្ខីកម្មប្រឆាំងនឹងខ្លួនឯងបានកើតឡើង។ .

សេក ដន ត្រូវបានកោះហៅជាសាក្សីដើម្បីផ្តល់សក្ខីកម្មស្តីពីតួនាទីនៅមន្ទីរ ស២១។

នៅអាយុ១១ឆ្នាំ សេក ដន ត្រូវបានកេណ្ឌធ្វើជាទាហ៊ានដោយយោធាខ្មែរក្រហម ហើយត្រូវបានបញ្ជូនទៅសាលាបច្ចេកទេសព្រែកត្នោត នៅទីក្រុងភ្នំពេញសម្រាប់ការបណ្តុះបណ្តាលរយៈពេល៣ខែ។ ក្រោយមកបានធ្វើការក្នុងអង្គភាពកុមារមួយដោយចាត់តាំងអោយកសាងទំនប់ក្បែរទីក្រុងភ្នំពេញ សេក ដន ត្រូវបានបញ្ជូនទៅមន្ទីរ ស២១ ជាកន្លែងដែលគាត់នៅរហូតរហូតដល់វៀតណាមកាន់កាប់ទីក្រុងភ្នំពេញក្នុងខែមករា ១៩៧៩។ នៅទីនោះគាត់ត្រូវបានគេចាត់តាំងអោយធ្វើជាពេទ្យកុមារជាមួយនឹងពេទ្យ៣នាក់ទៀតក្នុងអគារលេខ៣ ក្រោមការគ្រប់គ្រងដោយឈ្មោះ ប៉ាវ និង យឿន។

ជាសាក្សីមួយរូប សេក ដន ពិព៏ណនាពីស្ថានភាពវេជ្ជសាស្ត្ររបស់អ្នកជាប់ឃុំឃាំង ដោយបណ្តាលមកពីលទ្ធផលនៃការសួរចម្លើយ ពួកគេមានរបួស ពួកគេបាត់ក្រចកដៃក្រចកជើង ហើយពួកគេមានដំបៅក្នុងត្រចៀក។ ថ្នាំដែលចែកអោយអ្នកជាប់ឃុំភាគច្រើនមានថ្នាំ គ្រាប់ទន្សាយ ដែលផលិតក្រោយឆ្នាំ១៩៧៥។ គាត់រំលឹកឡើងថាបានលឹសម្លេងស្រែកនៅពេលយប់ ហើយបានដឹងពីការបាត់ខ្លួនរបស់អ្នកទោស។ អ្នកជាប់ឃុំមួយចំនួនស្លាប់ដោយសារជម្ងឺហើយគាត់និងពេទ្យផ្សេងទៀតត្រូវបានចាត់តាំងអោយកប់សពរបស់ពួកគេនៅក្បែរបរិវេណ ស២១។ សេក ដន ប្រាប់ដល់អង្គជំនុំជម្រះថា គាត់មានការព្រួយបារម្ភណ៏យ៉ាងខ្លាំងនៅពេលនោះថាគាត់អាចនឹងត្រូវបានគេយកទៅសម្លាប់។ មេផ្ទាល់របស់គាត់ឈ្មោះ ប៉ាវ ត្រូវបានគេចាប់ខ្លួនដោយចោទប្រកាន់ថាបានសម្លាប់អ្នកជាប់ឃុំ។ ក្រោយមកទៀត មេទីពីររបស់ សេក ដន ឈ្មោះយឿន បានចងកសម្លាប់ខ្លួនឯងដោយសារការភ័យខ្លាចនឹងការចាប់ខ្លួន។

មេធាវីម្នាក់នៅចាំជួយដល់លោក សេក ដន ក្នុងករណីការធ្វើសក្ខីកម្មប្រឆាំងនឹងខ្លួនឯងបានកើតឡើង។

លោក សួស​ ធី ត្រូវបានកោះហៅអោយធ្វើសក្ខីកម្មអំពីរចនាសម្ព័ន្ធមន្ទីរ ស២១។

លោក សួស ធី បានចូលរួមជាកងទ័ពខ្មែរក្រហមនៅចុងឆ្នាំ១៩៧១ បន្ទាប់ពីមានការអំពាវនាវរបស់ព្រះមហាក្សត្រ សីហនុ។ នៅចុងឆ្នាំ១៩៧៥ គាត់ត្រូវបានស្នើដោយលោក ហ៊រ អោយចូលជាបុគ្គលិក ពន្ធាគារ PJ និងទទួយខុសត្រូវរបាយការណ៏អ្នកទោស។​ ពេលអ្នកទោសបញ្ជូនទៅមន្ទីរ ស២១ សួស ធី ត្រូវបានចាត់តាំងជាអ្នកយ៉ាមប្រចាំអង្គភាព។ គាត់ទទួលបន្ទុកបញ្ជីអ្នកទោស ហើយធ្វើការនៅ ស២១ នោះរហូតដល់កងទ័ពវៀតណាមមកដល់ភ្នំពេញ។

ជាសាក្សីមួយរូប សួស ធី ពិពណ៏នាពីរចនាសម្ព័ន្ធមន្ទីរ ស២១។ គាត់ជម្រាបដល់អង្គជំនុំជម្រះថា មានការបែងចែកជាបីផែននៅមន្ទីរ ស២១៖ ស២១ក រឹ "ក្រុមសួរចម្លើយ", ស២១ខ រឹ "ក្រុមយ៉ាម', និង ស២១គ រឹ ស២៤។ គាត់ពន្យល់ពីដំណើរការយកអ្នកទោសចេញចូល និងនីតិវិធីផ្សេងគ្នាសម្រាប់កុមារ អ្នកទោសជាក្រុម និងអតីតបុគ្គលិក ស២១ ដែលបានឃុំខ្លួននៅមន្ទីរ ស២១។ សួស ធី ទទួលបន្ទុកធ្វើបច្ចុប្បន្នភាពបញ្ជីអ្នកទោសនិងកត់ត្រាអ្នកទោសដែលបាត់បង់ជីវិតដោយសារជម្ងឹ រឹភាពអត់ឃ្លាន ព្រមទាំងបញ្ជីអ្នកទោសដែលត្រូវយកទៅ "កំទេច"។​ គាត់រំលឺកថាបានឃើញបញ្ជីអ្នកទោសដែលបានស្នើដោយអង្គភាពវេជ្ជសាស្ត្រ "ដោយការបូមឈាមចេញ" ដើម្បីធ្វើអោយពួកគេស្លាប់។

សួស ធី ជម្រាបដល់អង្គជំនុំជម្រះថាគាត់ចំណាំ ឌុច យ៉ាងច្បាស់ថាជាមេមន្ទីរ ស២១ តែគាត់មិនមានទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ជាមួយគាត់ទេ។ បទបញ្ជាត្រូវឆ្លងកាត់ ឌុច តាមរយះ ហ៊។ គាត់រំលឹកឡើងវិញពីការមិនពេញចិត្តធ្វើការនៅមន្ទីរ ស២១ កំឡុងពេលដែលភាពភ័យខ្លាចតែងតែនៅតាមគាត់ជានិច្ច។ បច្ចុប្បន្នគាត់មានវិប្បដិសារី​និងសោកស្តាយចំពោះអ្នកទោសទាំងអស់ដែលបានចាប់ខ្លួននិងសម្លាប់នៅមន្ទីរ ស២១។

មេធាវីម្នាក់ចាំជួយដល់ លោក សួស ធី ប្រសិនបើមានបញ្ហា ការធ្វើសក្ខីកម្មប្រឆាំងនឹងខ្លួនឯងបានកើតឡើង។ 

លោក កូក ស្រស់ ត្រូវបានកោះហៅធ្វើជាសក្សីដើម្បីធ្វើសក្ខីកម្មពាក់ព័ន្ថនឹងតួនាទីនៅមន្ទីរស២១។

កូក ស្រស់ បានចូលរួមក្នុងបដិវដ្ដន៍ខ្មែរក្រហមជាយុទ្ធជននៅចុងឆ្នាំ១៩៧៣។ បន្ទាប់ពីថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ លោកបាន ធ្វើការជាសន្ដិសុខនៅមន្ទីរឃុំឃាំងក្រុងតាខ្មៅ ឬមន្ទីរពេត្យវិកលចរិក។ ក្នុងចុងឆ្នាំ១៩៧៥ លោកត្រូវបានតែងតាំងឲ្យទៅធ្វើការ នៅមន្ទីរស២១ ជាសន្ដិសុខម្ដងទៀត។ នៅប្រហែលជាពីរសប្ដាហ៍មុនកងទ័ព្ទវៀតណាមចូលដល់ក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ លោក កូក ស្រស់ ត្រូវបានបញ្ជូនទៅធ្វើការនៅក្នុងវាលស្រែខាងត្បូងមន្ទីរស២៤។

ជាសាក្សី លោក កូក ស្រស់ បានស្គាល់ ឌុច ជាប្រធានមន្ទីរស២១ ហើយបាននិយាយថា នៅពេលនោះ គាត់ត្រូវបានហៅថា តាឌុច ឬជីតាឌុច។

លោកបានពណ៌នាពីស្ថានភាពនៃការឃុំខ្លួននៅមន្ទីរស២១ ដោយនិយាយថា គ្មានអ្នកដែលត្រូវបានគេឃុំខ្លួនណាមួយត្រូវបានអ នុញ្ញាតឲ្យចាកចេញពីមន្ទីរស២១នេះទាំងរស់នោះទេ។ លោកបានរម្លឹកអំពី សម្រែករបស់អ្នកទោសអំឡុងពេល គេសួរចម្លើយ។ លោកបានរម្លឹកដែរពីរបៀបដែលអ្នកទោសបានសួរលោក និងសន្ដិសុខ ផ្សេងៗទៀតពីមូលហេតុដែលគេចាប់ពួកគេ និងការឃុំ ខ្លួននៅមន្ទីរស២១នោះ ដោយលោកបានអះអាងថា "ខ្ញុំបានពួកគេថា ខ្ញុំមិនដឹងអ្វីៗទាំងអស់។" វាជាអង្គការដែលចាប់ពួកគេ ហើ យបញ្ជូនពួកគេមកទីនេះ ហើយខ្ញុំមានតួនាទីជា"កងល្បាតប៉ុណ្ណោះ នៅទីនេះ។" កូក ស្រស់ ក៏បានពណ៌នាអំពីការងាររបស់លោ កជាសន្ដិសុខនៅមន្ទីរស២១នេះផងដែរ ដោយលោករម្លឹកអំពីការ ចាប់ខ្លួនសមាជិកពីររូបនៃក្រុមរបស់លោក។ លោកបានប្រាប់ ទៅអង្គសវនាការថា ការឈឺចុកចាប់នៃបុគ្គលិកនៅមន្ទីរស២១ គឺ "ឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់។" "គ្រប់គ្នាយើង ឈឺចាប់ និងពួកយើង គ្មានជម្រើស យើងមិនអាចគេចខ្លួន ហើយយើងត្រូវតែធ្វើការងារ នេះ។ មានតែពេលវេលាទេដែលអាចប្រាប់បាន។" ក្នុងផ្នែករប ស់លោក មានតែសន្ដិសុខពីររូបប៉ុណ្ណោះដែលនៅរស់រានមាន ជីវិត។

មេធាវីអមលោក កូក ស្រស់ គឺស្ថិតក្នុងការប៉ះបោរប្រឆាំងនឹងខ្លួនឯង។

លោក ប្រាក់ ខន ត្រូវបានកោះហៅធ្វើជាសាក្សីដើម្បីបង្ហាញសក្ខីកម្មអំពីតួនាទីនៅមន្ទីរស២១។

លោក ប្រាក់ ខន បានចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហមក្នុងឆ្នាំ១៩៧២។ លោកបានធ្វើការនៅក្នុងវាលស្រែនៅមុនពេលលោកត្រូវបាន គេផ្ទេរទៅកាន់កងចល័ត៧០៣។ បន្ទាប់ពីចូលរួមក្នុងការវាយដណ្ដើមយកទីក្រុងភ្នំពេញ លោកត្រូវបាន តែងតាំងឲ្យធ្វើការ នៅ ក្នុងវាលស្រែរបស់មន្ទីរស២៤។ នៅចុងឆ្នាំ១៩៧៥ ឬដើមឆ្នាំ១៩៧៦ លោកត្រូវបានគេបញ្ជូនទៅកាន់មន្ទីរស២១ដើម្បីធ្វើការជា សន្ដិសុខនៅខាងក្រៅអគារមន្ទីរស២១នោះ។ នៅចុងឆ្នាំ១៩៧៦ ប្រាក់ ខន ត្រូវបានតែងតាំងឲ្យធ្វើការ ជាអ្នកសួរ ចម្លើយនៅ ក្នុងក្រុមដែលមានឈ្មោះថា ក្រុម "ទំពារ"។

ជាសាក្សីមួយរូប លោក ប្រាក់ ខន បានបញ្ជាក់ទៅលើការសួរចម្លើយនៅមន្ទីរស២១។ លោកបានអះអាងថា មានអ្នកសួរចម្លើយ បីក្រុម "ក្រុមត្រជាក់ ក្រុមក្ដៅ និងក្រុមទំពារ។" ក្រុមទាំងនេះបង្កើតឡើងដោយជនជាប់ចោទ ដើម្បីធ្វើទារុណកម្មអ្នកដែលត្រូវ បានគេឃុំឃាំងទាំងនោះដោយមិនបណ្ដាលឲ្យពួកគេស្លាប់នោះទេ។ ប្រាក់ ខន ក៏បានអះអាងដែរថា ការធ្វើទារុណកម្មអាចធ្វើ ឡើង គ្រាន់តែនៅពេលដែលមានការបញ្ជាពីឌុចប៉ុណ្ណោះ។ លោកបានពណ៌នាអំពីការបណ្ដុះ បណ្ដាលរបស់ លោកជាអ្នកសួរ ចម្លើយ អំឡុងពេលវគ្គសិក្សានៅក្នុង"សាលានយោបាយរបស់ឌុច។" នៅទីនោះ ឌុច បានបង្រៀនពីបច្ចេកទេស ក្នុងការធ្វើ ទារុ ណកម្ម និងខ្សែបន្ទាត់នយោបាយរបស់គណបក្សកុម្មុយនីស្ដកម្ពុជា។ ប៉ុន្ដែ លោក ប្រាក់ ខន បានប្រាប់អង្គជំនុំជម្រះថា លោក មិនបានចូលរួមក្នុងការធ្វើទារុណកម្មនោះទេ។ លោកក៏បានលើកពីការហ្វឹកហាត់ពីការគូគំនូរអំពីឈាមនៅមន្ទីរស២១ផងដែរ ដែលលោកបានអះអាងចំពោះការសារភាពផ្ទាល់ខ្លួន។ លោកពណ៌នាអំពីជនជាប់ចោទ ថា ជាមនុស្សចូលចិត្តរៀនសូត្រ ស្រ ឡាញ់ការងារ និងហ្មត់ចត់។

មេធាវីបានជួយលោក ប្រាក់ ខន ក្នុងករណី ជាការបណ្ដឹងជំទាស់នឹងការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញដែលបានកើតឡើងលើខ្លួនឯង។ ចៅក្រមបានគូសបញ្ជាក់ពីចំណុចផ្ទុយគ្នាមួយចំនួនរវាងអំនះអំណាងមុនៗ និងការធ្វើសក្ខីកម្មរបស់លោក។

លោក ហ៊ឺម ហ៊ុយ ត្រូវបានកោះហៅជាសាក្សីអោយផ្តល់សក្ខីកម្មពីរចនាសម្ព័ន្ធនៃមន្ទីរ ស២១។

ជាកម្មាភិបាលខ្មែរក្រហមចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៧២ ឫ ១៩៧៣ ហ៊ឺម ហ៊ុយ ចាប់ផ្តើមធ្វើការនៅមន្ទីរ ស២១ ជាអ្នកយាមនៅចុងឆ្នាំ១៩៧៦។​ នៅទីនោះគាត់បានក្លាយជាផ្នែកមួយនៃអង្គភាពពិសេសប្រតិបត្តិការនៅក្រោមអង្គភាពការពារ ហើយទទួលខុសត្រូវចំពោះការចាប់ខ្លួន និងការផ្ទេរអ្នកជាប់ឃុំឃាំង។ ដោយសារការធ្វើវិសុទ្ធិកម្មរផ្ទៃក្នុងកាន់តែខ្លាំងឡើងនៅមន្ទីរ ស២១ គាត់ត្រូវបានដំឡើងឋានៈជាអនុប្រធានអង្គភាពពិសេសទទួលខុសត្រូវផ្នែកសន្តិសុខនៅមន្ទិរ ស២១ ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៧។ គាត់អះអាងថា គាត់ត្រូវបានគេបញ្ជូនអោយទៅធ្វើទំនប់ទឹកក្នុងវាលស្រែនៅឯព្រៃសក្នុងឆ្នាំ១៩៧៨។

ជាសាក្សីមួយរូប ហ៊ឺម ហ៊ុយ ផ្តល់សក្ខីកម្មជាចម្បងពីនីតិវិធីចាប់ខ្លួននៅមន្ទីរ ស២១ រួមមានការចាប់ខ្លួនបុគ្គលិក ស២១ ស្ថានភាពនៃមន្ទីរឃុំឃាំង និងការប្រហារជីវិតអ្នកទោសនៅមន្ទីរ ស២១៕​ គាត់ជម្រាបដល់អង្គជំនុំជម្រះថា គាត់ជាអ្នកទទួលខុសត្រូវលើការដឹកជញ្ជូនអ្នកជាប់ឃុំទៅជើងឯកជាកន្លែងប្រហារជីវិតដោយចាប់ផ្តើមនៅក្នងឆ្នាំ១៩៧៧ ប៉ុន្តែខ្លួនគាត់ផ្ទាល់បានប្រហារជីវិតមនុស្សតែមួយនាក់ប៉ុណ្ណោះ។

ហ៊ឺម ហ៊ុយ ក៏បានបញ្ជាក់ពីតួនាទីរបស់ជនជាប់ចោទនៅមន្ទីរ ស២១ ផងដែរ។ កាត់លើកឡើងថា ឌុច ជាមនុស្សម្នាក់គត់ក្នុងការចេញបញ្ជានៅមន្ទីរ ស២១ អញ្ចឹងហើយទើបគាត់ខ្លាចឌុច។ តាមពិតទៅ ពេលខ្ញុំឃើញគាត់ វារំលឹកឡើងវិញពីពេលវេលាដែលខ្ញុំបានធ្វើការជាមួយគាត់។ ខ្ញុំអត់ហ៊ានមើលមុខគាត់ចំទេ សូម្បីបច្ចុប្បន្ននេះ ខ្ញុំខ្លាចគាត់។ គាត់រំលឹកឡើងវិញពីរបៀបដែលបុគ្គលិក ស២១ ត្រូវបានដាក់អោយប្រយត្ន័ប្រយៃងកំរិតខ្ពស់ នៅពេលដែលវិសុទ្ធិកម្មក្នុងគុកបានកើតឡើង៕

មេធាវីម្នាក់ចាំជួយដល់ ហ៊ឺម ហ៊ុយ ក្នុងករណីការឆ្លើយដាក់បន្ទុកលើខ្លួនឯងបានកើតឡើង។ តែទោះបីជាយ៉ាងណា ហ៊ឺម ហ៊ុយ មិនបានប្រើសិទ្ធិរបស់ខ្លួនមិននិយាយស្តីនោះទេ។ 

លោក ម៉ម ណៃ ត្រូវបានកោះហៅជាសាក្សីដើម្បីផ្តល់សក្ខីកម្ម​ពី ម១៣ និង រចនាសម្ព័ន្ធមន្ទីរ ស២១។​ គាត់ជាអតីតប្រធានអង្គភាពសួរចម្លើយនៅមន្ទីរ ស២១។

លោក​ ម៉ម ណៃ ជាគ្រូបង្រៀន និងជានាយកសាលា ត្រូវបានចាប់ខ្លួនដោយរដ្ឋបាលសម្តេចសីហនុមុនឆ្នាំ១៩៧០ ដោយចោទប្រកាន់ថាមានទំនាក់ទំនងជាមួយខ្មែរក្រហម។ គាត់ជាប់ឃុំអស់ពីរឆ្នាំក្នុងបន្ទប់តូចមួយដូចជនជាប់ចោទដែរ។ បន្ទាប់ពីដោះលែងគាត់ ម៉ម ណៃ បានចូលរួមគណបក្សកុម្មុយនីស្តកម្ពុជាក្នុងឆ្នាំ១៩៧៣។ គាត់មកដល់ ម១៣ ពីរឆ្នាំបន្ទាប់ពីរមន្ទីរនេះបានបង្កើតឡើង។ គាត់ជម្រាបដល់អង្អជំនុំជម្រះថានៅឯមន្ទីរ ម១៣ គាត់ត្រូវបានចាត់តាំងអោយដាំដំឡូង និងសួរសម្លើយអ្នកទោសដែលមិនសូវសំខាន់។ គាត់រំលឹកឡើងថាបានបណ្តុះបណ្តាលជាអ្នកសួរចម្លើយដោយការអង្កេតមើលជនជាប់ចោទពេលសួរចម្លើយ។ នៅមន្ទីរ ស២១ គាត់ពិព៏ណនាពីតួរនាទីរបស់គាត់ ជាកម្មាភិបាលផ្នែកសួរចម្លើយសាមញ្ញនិងធម្មតា ដោយប្រគល់តួរនាទីចម្បងផ្នែកសួរចម្លើយ ទៅលើ "កម្មាភិបាលដែលមានឋានះទាប"។ គាត់អះអាងថាគាត់មានចេតនាគេចវាសមធ្យោបាយធ្វើទារុណកម្មនៅពេលសួរចម្លើយម្តងៗ។ គាត់ប្រាប់ដល់អង្គជំនុំជម្រះថា គាត់រួចផុតជីវិតដោយសារតែគាត់ទ្រាំធ្វើ "គរថ្លង់" គ្រប់បែបយ៉ាងលើកលែងតែការងាររបស់គាត់។ ពេលសួរពីរចនាសម្ព័ន្ធមន្ទីរ ស២១​ រឺបរិវេណមន្ទីរនេះ គាត់ថាបាត់បង់ការចងចាំ ហើយថា​តួរនាទីគាត់មិនសំខាន់នៅមន្ទិរ ស២១  ដោយពន្យល់ថាគាត់ខ្វះការយល់ដឹង។

មានមេធាវីម្នាក់ចាំជួយលោក ម៉ម ណៃ ក្នុងករណីមានការធ្វើសក្ខីកម្មប្រឆាំងនឹងខ្លួនឯងបានកើតឡើង។ លោក ម៉ម​ ណៃ ត្រូវបានអះអាងជាថ្មីពីសិទ្ធិរបស់គាត់ប្រឆាំងនឹងការឆ្លើយដាក់បន្ទុកលើខ្លួនឯងក្នុងអំឡុងពេលការធ្វើសក្ខីកម្មរបស់គាត់ ជាពិសេសនៅពេលគាត់ធ្វើសក្ខីកម្មពីភាពមិនស៊ីគ្នារវាងកំណត់ហេតុដែលផ្តល់អោយសហចៅក្រមស៊ើបអង្កេត និង សក្ខីកម្មរបស់គាត់នៅចំពោះមុខអង្គជំនុំជម្រះ។ 

ណាំម៉ុន បានដាក់ពាក្យសុំដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី ដោយផ្អែកលើមូលដ្ឋាននៃការឃុំខ្លួននាងនៅស-២១ និងស-២៤ ក៏ដូចជាក្នុងនាមឪពុកម្តាយ និងបងប្អូនរបស់នាងដែលត្រូវបានឃុំខ្លួន និងប្រហារជីវិតនៅស-២១។

ណាំ ម៉ុន បាន​ប្រាប់​អង្គ​ជំនុំ​ជម្រះ​ថា ឪពុក​ម្តាយ​របស់​នាង​ទាំង​ពីរ​បាន​ចូល​រួម​ក្នុង​បដិវត្តន៍​ខ្មែរ​ក្រហម​តាំង​ពី​ដើម​ឆ្នាំ។ ខ្លួន​នាង​ផ្ទាល់​បាន​ចូល​រួម​ជា​សមាជិក​បុគ្គលិក​ពេទ្យ​ស-២១ នៅ​អាយុ ១៥​ឆ្នាំ នៅ​ពាក់​កណ្តាល​ឆ្នាំ ១៩៧៥។ បន្ទាប់ពីការចាប់ខ្លួន និងប្រហារជីវិតពូរបស់នាងពីរនាក់ ឪពុករបស់នាងដែលនាងពិពណ៌នាថាជាប្រធានភស្តុភារនៅទីក្រុងភ្នំពេញ ត្រូវបានចាប់ខ្លួននៅឆ្នាំ ១៩៧៧ ហើយយកទៅសម្លាប់នៅស-២១។ បងប្រុសម្នាក់ក្នុងចំណោមបងប្រុសពីរនាក់របស់គាត់ ដែលជាឆ្មាំមន្ទីរស-២១ ត្រូវបានបញ្ជាឱ្យប្រហារជីវិតគាត់។ មួយសន្ទុះក្រោយមក ម្តាយរបស់នាង ប្អូនប្រុសរបស់នាង និងក្រោយមកបងប្រុសរបស់នាងពីរនាក់ ដែលធ្វើការជាឆ្មាំមន្ទីរស-២១ ត្រូវបានចាប់ខ្លួន និងប្រហារជីវិត។ ណាំ ម៉ុន ត្រូវបានចាប់ខ្លួននៅដើមឆ្នាំ 1978 ។ បីខែក្រោយមក នាងត្រូវបានផ្ទេរទៅមន្ទីរស-២៤ ជាកន្លែងដែលនាងត្រូវបានចាត់តាំងឱ្យជីករណ្តៅដើម្បីបញ្ចុះសពកុមារ។ នាង​បាន​ប្រាប់​អង្គ​ជំនុំ​ជម្រះ​ថា ពី​ទីនោះ​នាង​ត្រូវ​បាន​បញ្ជូន​ទៅ​មន្ទីរ​ឃុំឃាំង​ផ្សេង​ទៀត។ ពេល​នាង​ត្រូវ​គេ​យកទៅសម្លាប់ ទាហាន​វៀតណាម​បាន​មក​ដល់ ហើយ​នាង​អាច​គេច​រួច​រស់​ជីវិត​បាន។ ណាំ ម៉ុន ត្រូវ​បាន​អង្គ​ជំនុំ​ជម្រះ​ស្នើ​ឱ្យ​រៀប​រាប់​អំពី​កន្លែង​ឃុំ​ខ្លួន លក្ខខណ្ឌ​ឃុំ​ខ្លួន​ទាំង​នៅ​មន្ទីរ​ស-២១ និង​ស-២៤ ព្រម​ទាំង​រៀបរាប់ពីការងារ​របស់​នាង​ជា​ពេទ្យ​នៅ​មន្ទីរ​ស-២១។

មេធាវីដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីរបស់នាងបានប្រាប់អង្គជំនុំជម្រះថា សក្ខីកម្មរបស់នាងតំណាងឱ្យជាលើកដំបូងដែលនាងបានបង្ហាញផ្នែកខ្លះនៃបទពិសោធន៍របស់នាងក្នុងរបបខ្មែរក្រហម សូម្បីតែចំពោះគ្រួសាររបស់នាងក៏ដោយ។

អ្នកស្រី ជិន ម៉េត ជាដើមបណ្ដឹងរដ្ឋប្បវេណី និងជាតំណាងឲ្យមិត្ដរួមការងាររបស់អ្នកស្រីនៅក្នុងកងចល័ត៤៥០ ពាក់ព័ន្ធអំពីការឃុំខ្លួនពួកគេនៅក្នុងមន្ទីរ ស២៤ ហើយក្រោយមក បានស្លាប់នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម។

អ្នកស្រី ជិន ម៉េត បានប្រាប់អង្គជំនុំជម្រះរបៀបដែលកងទ័ពខ្មែរក្រហមជ្រើសរើសអ្នកស្រី នៅពេលអ្នកស្រីនៅក្នុងវ័យជាក្មេងជំទង់។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៦ អ្នកស្រីត្រូវបានចាត់តាំងទៅធ្វើស្រែ ហើយក្រោយមកត្រូវបានគេបញ្ជូនទៅធ្វើរោងចក្រកៅស៊ូក្នុងពាក់កណ្ដាល ឬចុងឆ្នាំ ១៩៧៧។ ក្នុងការធ្វើសក្ខីកម្មរបស់ អ្នកស្រី អ្នកស្រី ជិន ម៉េត បានរៀបរាប់អំពីការចាប់ខ្លួនរបស់គាត់នៅក្នុងខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៧៧ នៅពេលអ្នកស្រីមានអាយុ១៩ឆ្នាំ។ អ្នកស្រីត្រូវបានគេបញ្ជូនទៅឃុំខ្លួន ហើយអ្នកស្រីមិនដឹងអ្វីទាំងអស់ ដោយសារតែគេរុំមុខរបស់អ្នកស្រី។ អ្នកស្រីត្រូវបានគេឃុំឃាំងអស់រយៈពេល១៥ថ្ងៃនៅទីនោះ ដើម្បីសួរចម្លើយ និងធ្វើទារុណកម្មចំនួនបីដង។ ក្រោយមកទៀតអ្នកស្រីត្រូវបានបញ្ជូនទៅអប់រំនៅមន្ទីរស២៤។ អ្នកស្រីបានពណ៌នាពីការបង្ខំឲ្យធ្វើការយ៉ាងលំបាកបំផុត ការហូបចុកមិនគ្រប់គ្រាន់ និងបង្ខំឲ្យធ្វើការឲ្យគ្រប់តាមការកំណត់។

អ្នកស្រីក៏បាននិយាយពីការអស់សង្ឃឹម ដែលធ្វើឲ្យអ្នកស្រីព្យាយាមសម្លាប់ខ្លួនឯង។ អ្នកស្រីបានរម្លឹកផងដែរ អំពីការភ័យខ្លាច និងការស្រេកឃ្លានអាហារឥតឈប់ឈរ ដែលបានបន្សល់ទុកឲ្យរូបអ្នកស្រីមានបញ្ញាផ្នែកអារម្មណ៍ និងរូបរាងគួរឲ្យខ្លាចរហូតមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ន។

ភោគ ខន បានដាក់ពាក្យសុំដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី ដោយផ្អែកទៅលើការបាត់ខ្លួន និងការស្លាប់របស់បងប្អូនជីដូនមួយ និងប្រពន្ធរបស់គាត់ ព្រមទាំងផ្អែកលើមូលដ្ឋាននៃការចាប់ខ្លួន និងឃុំខ្លួនរបស់គាត់។

ភោគ ខន បានប្រាប់អង្គជំនុំជម្រះអំពីការចាប់ខ្លួនគាត់នៅទួលគោកក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៨។ គាត់បានចូលរួមជាមួយខ្មែរក្រហមនៅឆ្នាំ ១៩៧១ នៅអាយុ ១៥ ឆ្នាំ។ គាត់ត្រូវបានបញ្ជូនចេញដោយត្រូវបិទភ្នែកទៅមន្ទីរឃុំឃាំងដែលគាត់ជឿថាជាមន្ទីរស-២១។ នៅទីនោះគាត់ត្រូវបានគេសួរចម្លើយ និងធ្វើទារុណកម្មពីរដង។ ក្រោយ​ពី​ឃុំ​ខ្លួន​បាន​បី​ទៅ​បួន​ខែ នៅ​ថ្ងៃ​ទី​៦ ខែ​មករា ឆ្នាំ​១៩៧៩ គាត់​ត្រូវ​បាន​គេ​នាំ​ទៅ​កន្លែង​ពិឃាត។ ពេល​គេ​យក​ទៅ​ជិត​រណ្តៅ​ដើម្បី​សម្លាប់ គាត់​បាន​គេច​ពី​ការ​វាយ​សំដៅ​ទៅ​ក​គាត់ ។ គាត់​ត្រូវ​គេ​វាយ​ចំ​ឆ្អឹងជំនីរ ហើយ​សន្លប់​ក្នុង​រណ្តៅ។ ក្រោយមកគាត់អាចចេញពីរណ្តៅ ទៅដល់ទន្លេ ហើយទុកខ្លួនគាត់នៅលើបន្ទះឈើ ទៅកាន់ស្ពានជ្រោយចង្វារ ដែលគាត់ត្រូវបានជួយសង្គ្រោះ។

បងប្អូនជីដូនមួយរបស់គាត់ឈ្មោះ ឈឿង ភោម ហៅ ទិន នេត ធ្វើការនៅកងវរសេនាតូចលេខ៣១៧ ជាអង្គភាពវិន័យ។ គាត់​ត្រូវ​បាន​ចាប់​ខ្លួន​នៅ​ថ្ងៃ​ទី ០៣ ខែ​វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៧៧ និង​ត្រូវ​បាន​គេ​ប្រហារ​ជីវិត​នៅ​ថ្ងៃ​ទី ៧ ខែ​វិច្ឆិកា ១៩៧៧ នៅ​ស-21 ។ ភោគ ខន អាចស្វែងរកឯកសារអំពីបងប្អូនជីដូនមួយរបស់គាត់នៅក្នុងបណ្ណសារទួលស្លែង។

ភរិយារបស់លោក ភោគ ខន ហៅ ពិន លាប ធ្វើការនៅផ្នែកដេរ កងពលលេខ៣១០។ នាងត្រូវបានចាប់ខ្លួននៅដើមឆ្នាំ ១៩៧៨ ខណៈមានផ្ទៃពោះមួយខែ។ ភោគ ខន ជឿ​ថា នាង​ត្រូវ​បាន​បញ្ជូន​ទៅ​មន្ទីរ​ស-២១ ឬ ស-២៤ ប៉ុន្តែ​រក​មិន​ឃើញ​ឯកសារ​អះអាង។

លោក ចាន់​ ឡាយ បានដាក់ពាក្យសុំដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី ដោយផ្អែកទៅលើការឃុំខ្លួននៅមន្ទីរស-២១។

លោក ឡាយ ចាន់ បានចូលបម្រើកងទ័ពបដិវត្តន៍មុនឆ្នាំ១៩៧៥។ បន្ទាប់ពីរងរបួសក្នុងសមរភូមិ លោកត្រូវបានចាត់តាំងឱ្យធ្វើការជាអ្នកនាំសារនៅកំពង់ផែគីឡូម៉ែត្រលេខ៦។ ឆ្នាំ ១៩៧៦ គាត់​ត្រូវ​បាន​ចាប់​ខ្លួន និង​ចោទ​ប្រកាន់​ពី​បទ​ចូល​រួម​ក្នុង​ការ​លួច​ស្រូវ​ឲ្យ​ខ្មាំង។ លោក ឡាយ ចាន់ រៀបរាប់​ពី​របៀប​ដែល​លោក​បាន​ឮ​ឆ្មាំ​នៅ​មន្ទីរ​ឃុំឃាំង​លើក​ឡើង​ថា​ជា «សាលា​ទួលស្លែង»។ នៅ​ទីនោះ គាត់​ត្រូវ​បាន​គេ​សួរ​ចម្លើយ និង​វាយ​យ៉ាង​ធ្ងន់ធ្ងរ​ចំនួន​ពីរ​ដង​រហូត​ដល់​បាត់បង់​ស្មារតី។​ គាត់បានប្រាប់អង្គជំនុំជម្រះថា គាត់នៅតែទទួលរងនូវផលវិបាកនៃសម័យសួរចម្លើយទាំងនេះ ជាពិសេសគឺអសមត្ថភាពក្នុងការស្តាប់ដោយត្រចៀកខាងឆ្វេងរបស់គាត់។ ក្រោយ​ពី​ឃុំ​ខ្លួន​បាន​ប្រហែល​បី​ខែ លោក ឡាយ ចាន់ ត្រូវ​បាន​ដោះលែង ហើយ​បញ្ជូន​ទៅ​កាន់​ផ្នែក​អប់រំ​ឡើង​វិញ។ ក្រោយ​មក​នៅ​ទីនោះ​បាន​មួយ​ឆ្នាំ គាត់​ត្រូវ​បាន​គេ​បញ្ជូន​ត្រឡប់​ទៅ​កំពង់​ផែ​គីឡូម៉ែត្រ​លេខ ៦ ហើយ​ចាត់​ឲ្យ​ធ្វើ​ស្រែ និង​ដាំបន្លែ។​

លោក ឡាយ ចាន់ទ ត្រូវ​បាន​អង្គ​ជំនុំ​ជម្រះ​ស្នើ​ឲ្យ​ផ្តល់​សក្ខីកម្ម​លើ​លក្ខខណ្ឌ​ឃុំ​ខ្លួន កន្លែង​ឃុំ​ខ្លួន និង​វគ្គសួរ​ចម្លើយ។

លោក ឡាយ ចាន់ទ បានប្រាប់អង្គជំនុំជម្រះថា ចាប់តាំងពីការឃុំខ្លួនគាត់នៅឆ្នាំ ១៩៧៦ គាត់មិនដែលនិយាយអំពីបទពិសោធន៍ និងការឈឺចាប់របស់គាត់ទេ។

លោក លី ហ៊ បានដាក់ពាក្យសុំដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី ដោយផ្អែកលើការឃុំខ្លួននៅស-២១ និងស-២៤។

លី ហ៊ បាន​ចូល​បម្រើ​កងទ័ព​ខ្មែរ​ក្រហម​ជា​អ្នក​ប្រយុទ្ធ​នៅ​ខែ​សីហា ឆ្នាំ​១៩៧២។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៥ គាត់បានបោះបង់ចោលកងវរសេនាធំលេខ ១១៥ ហើយបានចូលរួមជាមួយអង្គភាពចិញ្ចឹមសត្វនៃភូមិកំណើតរបស់គាត់ដើម្បីធ្វើការជាជាងដែកនិងផលិតគ្រឿងស្មូន។ លោក លី ហ៊ បាន​ប្រាប់​អង្គ​ជំនុំ​ជម្រះ​ពី​ការ​ចាប់​ខ្លួន​គាត់​នៅ​ដើម​ឆ្នាំ ១៩៧៦ ពី​បទ​ប៉ុនប៉ង​លួច​អាហារ​ព្រោះ​គាត់​ឃ្លាន។ គាត់​ត្រូវ​បាន​ឃុំ​ខ្លួន និង​ធ្វើ​ទារុណកម្ម​ជា​លើក​ដំបូង​នៅ​ការិយាល័យ ១៥ នៃ​ផ្នែក ២៥។ នៅចុងឆ្នាំ ១៩៧៦ គាត់ត្រូវបានបញ្ជូនទៅមន្ទីរពេទ្យវិកលចរិកក្នុងក្រុងតាខ្មៅ ជាកន្លែងដែលគាត់ត្រូវបានសួរចម្លើយ និងធ្វើទារុណកម្មប្រហែលមួយខែ។ ពេល​នោះ​គាត់​ត្រូវ​បាន​បញ្ជូន​ទៅ​កាន់​អ្វី​ដែល​គាត់​ជឿ​ថា​គឺ​ស-២១។ គាត់​ត្រូវ​បាន​ឃុំ​ខ្លួន​នៅ​ទីនោះ​ជាង​មួយ​ខែ​មុន​ពេល​ត្រូវ​បាន​ផ្ទេរ​ទៅ​មន្ទីរ​ស-២៤ និង​ចាត់​ឲ្យ​ជីក​ប្រឡាយ។ លោក លី ហ៊ បាន​រៀបរាប់​ពី​របៀប​ដែល​គាត់​បាន​រត់គេច​ខ្លួន​ពេល​យប់​ពី​មន្ទីរ ស-២៤ ហែល​ឆ្លង​ទន្លេ​ព្រែកហូរ ហើយ​ដើរ​ត្រឡប់​ទៅ​ស្រុក​កោះធំ ជា​កន្លែង​ដែល​គាត់​នៅ​រហូត​ដល់​ការ​ដួល​រលំ​នៃ​របប​កម្ពុជា​ប្រជាធិបតេយ្យ។

លោក លី ហ៊ ត្រូវ​បាន​អង្គ​ជំនុំ​ជម្រះ​ស្នើ​សុំ​ឲ្យ​ផ្តល់​សក្ខីកម្ម​យ៉ាង​ទូលំទូលាយ​អំពី​លក្ខខណ្ឌ​ឃុំ​ខ្លួន​ដែល​លោក​បាន​ជួប និង​កន្លែង​ដែល​លោក​ត្រូវ​បាន​ឃុំ​ខ្លួន។

លោក នង ចាន់ផល ត្រូវ​បាន​កោះ​ហៅ​ឲ្យ​ចូល​បំភ្លឺ​ក្នុង​នាម​ជា​សាក្សី​អំពី​ការ​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​នៃ​មន្ទីរ​ស-២១។

បន្ទាប់​ពី​ខ្មែរក្រហម​បាន​ដណ្តើម​អំណាច​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៧៥ នង ចាន់ផល បាន​រស់នៅ​ជាមួយ​ឪពុកម្តាយ​របស់គាត់​ក្នុង​សហករណ៍​មួយ​ក្នុង​ខេត្តកំពង់ស្ពឺ។ ឪពុក​របស់​គាត់​ជា​កម្មាភិបាល​ខ្មែរក្រហម​ធ្វើ​ការ​ជា​កម្មករ​ផ្លូវដែក ខណៈ​ម្ដាយ​គាត់​ជា​កសិករ។ ឪពុក​របស់​គាត់​បាន​ចាកចេញ​ទៅ​ពេល​ទទួល​បាន​សំបុត្រ​សុំ​ទៅ​ធ្វើ​ការ​នៅ​ភ្នំពេញ។ ម្ដាយ​របស់​គាត់​បាន​រង់ចាំ​គាត់​រហូត​ប៉ុន្មាន​ខែ​ក្រោយ​មក គាត់​ផ្ទាល់​រួម​ជាមួយ​នឹង នង ចាន់ផល អាយុ ៩ ឆ្នាំ និង​ប្អូន​ប្រុស​តូច​របស់​គាត់​ត្រូវ​បាន​គេ​នាំ​ទៅ​ភ្នំពេញ។ ពួកគេ​ត្រូវ​បាន​គេ​ប្រាប់​ថា​នឹង​ជួបជុំ​ជាមួយ​ឪពុក​ពួកគេ​វិញ ប៉ុន្តែ​ត្រូវ​បាន​បញ្ជូន​ទៅ​មន្ទីរ​ស-២១។

លោក នង ចាន់ផល រន្ធត់ចិត្តជាខ្លាំង ពេលឃើញម្តាយត្រូវគេធ្វើបាប ពេលមកដល់មន្ទីរស-២១។ បន្ទាប់ពីមួយយប់នៅក្នុងបន្ទប់ឃុំឃាំងនៅជាន់ទី 2 នៃអគារមួយ កុមារត្រូវបានផ្ទេរទៅខាងក្រោយអគារក្បែរសិក្ខាសាលារបស់វិចិត្រករ ហើយដាក់ក្រោមការមើលថែទាំពីស្ត្រីចំណាស់ម្នាក់។ នៅ​ទីនោះ​គេ​ឮ​សំឡេង​ស្រែក​ជា​ប្រចាំ។ លោក នង ចាន់ផល បានប្រាប់អង្គជំនុំជម្រះថា គាត់បានឃើញម្តាយរបស់គាត់តែម្តងគត់ ខណៈដែលគាត់មើលគាត់តាមរនាំងបង្អួចនៃបន្ទប់ឃុំឃាំងរបស់គាត់។ នៅពេលដែលបុគ្គលិកនៃមន្ទីរស-២១ បានរត់គេចខ្លួននៅពេលកងទ័ពវៀតណាមមកដល់ នង ចាន់ផល និងក្មេង៤នាក់ផ្សេងទៀតបានលាក់ខ្លួននៅពីក្រោយគំនរសម្លៀកបំពាក់។ គាត់​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​ស្នាក់​នៅ ស-២១ ដើម្បី​ឲ្យ​ម្តាយ​គាត់​រក​ឃើញ។ កុមារម្នាក់បានស្លាប់ដោយការអត់ឃ្លាន មុនពេលទាហានមកដល់។

នង ចាន់ផល ក្រោយ​មក​បាន​រក​ឃើញ​ជីវប្រវត្តិ​របស់​ឪពុក​គាត់​នៅ​ក្នុង​បណ្ណសារ ស-២១។ លោក​បាន​ដាក់​ពាក្យ​ចូល​ជា​ដើម​បណ្ដឹង​រដ្ឋប្បវេណី​ដើម្បី​រក​យុត្តិធម៌​ជូន​ឪពុក​ម្ដាយ​របស់​លោក ប៉ុន្តែ​ខកខាន​ថ្ងៃ​កំណត់​នៃ​ការ​ដាក់​ពាក្យ​សុំ​ដើម​បណ្ដឹង​រដ្ឋប្បវេណី។

ជនជាប់ចោទបានជំទាស់ដំបូងថាសាក្សីមិនអាចនៅស-២១បានទេ ដោយសារគោលការណ៍គឺសម្លាប់កុមារទាំងអស់ដែលចូលស-២១។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បន្ទាប់ពីកំណត់ត្រារបស់ស-២១ របស់ម្តាយសាក្សីត្រូវបានបង្ហាញនៅតុលាការ ជនជាប់ចោទបានទទួលស្គាល់ថាសាក្សីត្រូវបានឃុំខ្លួននៅមន្ទីរស-២១។

ប៊ូ ម៉េង បានដាក់ពាក្យសុំដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី ដោយឈរលើមូលដ្ឋាននៃការឃុំខ្លួននៅស-២១ ចាប់ពីពាក់កណ្តាលឆ្នាំ១៩៧៧ ដល់ខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៩។

ប៊ូ ម៉េង បាន​ចូល​រួម​ក្នុង​របប​ខ្មែរ​ក្រហម​ក្នុង​ឆ្នាំ ១៩៧០ បន្ទាប់​ពី​សម្ដេច​នរោត្តម សីហនុ អំពាវនាវ​ឲ្យ​ចូល​រួម​តស៊ូ​ប្រឆាំង​នឹង​របប លន់ នល់។ ក្រោយ​ថ្ងៃ​ទី​១៧ ខែ​មេសា ឆ្នាំ​១៩៧៥ លោក​ត្រូវ​បាន​គេ​ចាត់​ឲ្យ​ចូល​រៀន​នៅ​សាលា​បច្ចេកទេស​ឬស្សីកែវ ក្នុង​រាជធានី​ភ្នំពេញ។ មួយ​ឆ្នាំ​ក្រោយ​មក​បន្ទាប់​ពី​ការ​ចាប់​ខ្លួន​ថ្នាក់​លើ​របស់​គាត់ គាត់​ត្រូវ​បាន​បញ្ជូន​ទៅ​កន្លែង​អប់រំ​នៅ​ខេត្ត​កណ្តាល។ នៅពាក់កណ្តាលឆ្នាំ ១៩៧៧ គាត់ និងភរិយាត្រូវបានហៅឱ្យទៅ "បង្រៀនគំនូរនៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈ" ប៉ុន្តែត្រូវបានចាប់ខ្លួន និងផ្ទេរទៅមន្ទីរស-២១ ជំនួសវិញ។ គាត់មិនដែលឃើញប្រពន្ធរបស់គាត់តាំងពីពេលនោះមក។

ក្នុងនាមដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី លោក ប៊ូ ម៉េង បានផ្តល់សក្ខីកម្មលើលក្ខខណ្ឌនៃការឃុំខ្លួននៅក្នុងបន្ទប់រួមនៃអគារ C ដែលគាត់ត្រូវបានឃុំខ្លួន មុនពេលការសួរចម្លើយចាប់ផ្តើម។ លោក​បាន​រៀបរាប់​ពី​របៀប​ដែល​អ្នក​ជាប់​ឃុំ​ត្រូវ​បាន​បាញ់​ថ្នាំ​ដោយ​ទុយោ ​អាក្រាតកាយ ខណៈ​ត្រូវ​បាន​អ្នក​យាម​ចំអក។ ប៊ូ ម៉េង ក៏បានរំឮកផងដែរ ពីការសួរចម្លើយ “ជាច្រើនខែ ឬច្រើនសប្តាហ៍” ដែលគាត់បានស៊ូទ្រាំ ដែលធ្វើឲ្យគាត់មានបញ្ហាផ្លូវចិត្ត និងស្នាមរបួសលើរាងកាយ។ គាត់បានប្រាប់អង្គជំនុំជម្រះថា អ្នកសួរចម្លើយចំនួនប្រាំនាក់បានប្តូរវេនវាយគាត់ដោយរំពាត់រហូតដល់ឈាម "ហូរចេញពី [ខ្នងរបស់គាត់]" ហើយនឹងមានពេលមួយអ្នកធ្វើទារុណកម្មបានឆក់អគ្គិសនីនៅជិតប្រដាប់ភេទរបស់គាត់រហូតដល់គាត់បាត់បង់ស្មារតី។ នៅចុងឆ្នាំ ១៩៧៧ នៅពេលដែលត្រូវការជាងគំនូរនៅស-២១ គាត់ត្រូវបានផ្ទេរទៅអគារ E ដើម្បីធ្វើការនៅក្នុងសិក្ខាសាលា និងគូររូប។

ប៊ូ ម៉េង ចង់​ដឹង​ពី​ជន​ជាប់​ចោទ​ថា តើ​ប្រពន្ធ​របស់​គាត់​ត្រូវ​បាន​គេ​សម្លាប់​នៅ​ស-២១ ឬ​នៅ​ជើងឯក «ដើម្បី​ឲ្យ [គាត់] ប្រមូល​ផេះ​ឬ​អដ្ឋិធាតុ ដើម្បី​ឲ្យ​ព្រលឹង​គាត់​បាន​ទៅ​សោយ​សុខ»។

លោក ជុំ ម៉ី បានដាក់ពាក្យសុំដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី ដោយផ្អែកលើការឃុំខ្លួនលោកនៅស-២១ ចាប់ពីខែតុលា ឆ្នាំ១៩៧៨ ដល់ខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៩។

ពេល​ឮ​ថា «​អង្គការរក​ជាងមេកានិក​» គាត់​ក៏​បាន​បញ្ជូន​ទៅ​ជួសជុល​ម៉ាស៊ីន​ដេរ​នៅ​សហករណ៍​ភ្នំពេញ​ដោយ​គ្មាន​គ្រួសារ​។ នៅថ្ងៃទី ២៨ ខែតុលា ឆ្នាំ ១៩៧៨ គាត់ត្រូវបានគេហៅឱ្យជួសជុលយានយន្ត ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញត្រូវបានចាប់ខ្លួន និងផ្ទេរទៅមន្ទីរស-២១ ដោយចោទប្រកាន់ថាជាសមាជិកនៃ "បណ្តាញ CIA និង KGB" ។ គាត់បានពន្យល់ថា នៅមន្ទីរស-២១ គាត់ត្រូវបានឃុំខ្លួនក្នុងបន្ទប់ដាច់ដោយឡែក និងសួរចម្លើយរយៈពេលដប់ពីរថ្ងៃ និងយប់ជាប់ៗគ្នា។ ជុំ ម៉ី រំឭក​ពី​ការ​ជេរ​ប្រមាថ និង​ទារុណកម្ម​ឥត​ឈប់ឈរ​ដែល​លោក​ត្រូវ​ស៊ូទ្រាំ។ គាត់ត្រូវគេឆក់ខ្សែភ្លើងពីរដងរហូតដល់គាត់បាត់បង់ស្មារតី ក្រចកជើងរបស់គាត់ត្រូវបានដកចេញ ហើយគាត់ត្រូវបានគេវាយដំយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ អំឡុង​ពេល​ធ្វើសេចក្តីថ្លែងការណ៏ គាត់​បាន​និយាយ​ម្តង​ហើយ​ម្តង​ទៀត​ថា គាត់​មាន​អារម្មណ៍​ថា​គាត់​ត្រូវ​បាន​គេ «​ប្រព្រឹត្ត​ដូច​សត្វ​» អន់ជាង​មនុស្ស។ នៅពេលអាជ្ញាធររកឃើញថាគាត់ជាជាងមេកានិក គាត់ត្រូវបានផ្ទេរទៅបន្ទប់ឃុំឃាំងធម្មតា ហើយមិនត្រូវបាន "ធ្វើបាបទៀតហើយ" ប៉ុន្តែត្រូវធ្វើការ "មិនឈប់" ។ លោក ជុំ ម៉ី បានផ្តល់សក្ខីកម្មអំពីផលវិបាកនៃការឈឺចាប់ដែលគាត់បានស៊ូទ្រាំនៅស-២១៖ «ខ្ញុំយំរាល់យប់ រាល់ពេលដែលខ្ញុំឮគេនិយាយអំពី [ខ្មែរក្រហម] វាធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញដល់ប្រពន្ធ និងកូនរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំ​ដូច​ជា​មនុស្ស​មាន​ជំងឺ​ផ្លូវ​ចិត្ត​ឥឡូវ​នេះ»។

លោក ជុំ ម៉ី បាន​ដាក់​សំណួរ​ដូច​ខាង​ក្រោម​នេះ​ទៅ​ជន​ជាប់​ចោទ៖ «តើ​ភ្នាក់ងារ CIA ទាំង​អស់​ត្រូវ​បាន​គេ​កម្ទេចហើយឫនៅ? តើអ្នកណាជាអ្នកសម្រេចត្រូវតែផ្តោតទៅលើការសួរចម្លើយលើពួក CIA និង​​ KGB។ ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ចោទ​អ្នក​ណា​ម្នាក់​ថា​ជា​ភ្នាក់ងារ​ពេល​ដែល​គាត់​បាន​ធ្វើ​នោះ​ជា​ ឧទាហរណ៍​ជាការប្រឆាំងអង្គការ តើអង្គការជាអ្វី?

វ៉ាន់ ណាត​ អាយុ ៦៣ ឆ្នាំ ត្រូវបានកោះហៅជាសាក្សីដើម្បីផ្តល់សក្ខីកម្មពីរចនាសម្ព័ន្ធនៃមន្ទីរ ស ២១។

លោកត្រូវបានចោទប្រកាន់ជាជនក្បត់ហើយជាលើកដំបូងត្រូវបានឃុំខ្លួនក្នុងវត្តមួយមានទីតាំងក្នុងខេត្តកណ្តាល មុនត្រូវបានបញ្ជូនទៅមន្ទីរ ស២១។ មួយខែក្រោយមក គាត់ត្រូវបានបញ្ជូនទៅរោងជាងមួយធ្វើជាជាងគំនូរ​ ជាកន្លែងដែល ឌុច អោយគាត់រៀបចំគំនូរ ប៉ុល ពត។ គាត់រួចផុតជីវិតរហូតដល់កងទ័ពវៀតណាមកាន់កាប់ទីក្រុងភ្នំពេញ។ ជាសាក្សីមូយរូប វ៉ាន់ ណាត ផ្តល់សក្ខីកម្មអំពីស្ថានភាពមន្ទីរឃុំឃាំង "ស២១"ដ៏ព្រៃផ្សៃ ហើយបានរៀបរាប់ពីអ្វីដែលពុំគួរកើតទៅលើគាត់​ដែលគាត់បានទទួលក្នងមន្ទីរ "ស២១"។

លោក ណាត ជម្រាបដល់អង្គជំនុំជម្រះថា គាត់ចង់ផ្តល់សក្ខីកម្នជាសាក្សីដើម្បីអោយប្រាកដថា ក្មេងជំនាន់ក្រោយត្រូវជៀសវាងព្រឹត្តិការណ៏ជាប្រវត្តិសាស្រ្តមួយនេះ ហើយគាត់ចង់បានយុត្តិធ៏មសម្រាប់អ្នកទាំងឡាយដែលបានបាត់ជីវិតទៅ។