អ្នកស្រី បៃ សុផានី
រហ្សនាម: TCCP-4
សំណុំរឿង: សំណុំរឿង ០០២/០១
ប្រភេទ: ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី
សាវតារ និងតួនាទី
អ្នកស្រី បៃ សុផានី រស់នៅទីក្រុងភ្នំពេញ និងធ្វើការជាគ្រូបង្រៀនមុនពេលខ្មែរក្រហមកាន់កាប់ទីក្រុងភ្នំពេញនៅថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥
1
។ ប្តីរបស់គាត់ជាវរសេនិយ និងជាប្អូនប្រុសពៅរបស់ជំទាវ ខេង ដែលជាប្រពន្ធទីមួយរបស់លោក លន់ នល់
2
។ អ្នកស្រី បៃ សុផានី បានផ្តល់សក្ខីកម្មក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០១ ក្នុងនាមជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី អំពីបទពិសោធន៍របស់គាត់ អំពីការវាយចូលទីក្រុងភ្នំពេញ និងការជម្លៀសពីទីក្រុងភ្នំពេញ ការប្រព្រឹត្តលើប្រជាជនជម្លៀស និងការស្លាប់របស់កូនៗគាត់។
ការវាយចូលទីក្រុងភ្នំពេញនៅថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥
នៅថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ ទាហានខ្មែរក្រហមបានចូលទីក្រុងភ្នំពេញ ហើយពួកគេបានដើរតាមផ្លូវប្រដាប់ដោយអាវុធ និងស្លៀកពាក់ឯកសណ្ឋានពណ៌ខ្មៅ
3
។ ពួកគេមានទឹកមុខមាំ ហើយបាញ់កាំភ្លើងទៅលើអាកាស
4
។ ទាហានខ្មែរក្រហមបានព្រមានប្រជាជនថា ពួកគេត្រូវតែចាកចេញពីទីក្រុងភ្នំពេញជាបន្ទាន់ ដើម្បីការពារពីការទម្លាក់គ្រាប់បែកពីលើអាកាសដោយសហរដ្ឋអាមេរិក
5
។ គេបានប្រាប់ប្រជាជនថា ពួកគេត្រូវចេញពីភ្នំពេញតែបីថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ
6
។
អ្នកស្រី បៃ សុផានី បានភៀសខ្លួនចេញពីទីក្រុងភ្នំពេញ ដោយសារតែគាត់ជឿថា គាត់នឹងត្រូវសម្លាប់ដោយទាហានខ្មែរក្រហម ប្រសិនបើពួកគេចូលទៅក្នុងផ្ទះរបស់គាត់ ហើយបានឃើញរូបថតប្តីរបស់គាត់ ក្នុងឯកសណ្ឋានយោធា
7
។ ដូច្នេះហើយគាត់បានចាកចេញពីផ្ទះ ជាមួយកូនទាំងបីរបស់គាត់ និងកាបូបមួយ ដែលមានសម្លៀកបំពាក់សម្រាប់កូនៗ ទឹកដោះគោ និងដប
8
។
អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូង បានដកស្រង់សក្ខីកម្មរបស់អ្នកស្រី បៃ សុផានី ក្នុងការសន្និដ្ឋានថា ទាហានខ្មែរក្រហមមានអត្តសញ្ញាណជាទូទៅ គឺស្លៀកខោ និងអាវពណ៌ខ្មៅ និងប្រដាប់ដោយអាវុធជាច្រើន
9
។ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូង ក៏ពឹងផ្អែកលើភ័ស្តុតាងរបស់អ្នកស្រី បៃ សុផានី បន្ថែមពីលើភ័ស្តុតាងផ្សេងទៀត ក្នុងការសន្និដ្ឋានថា ទាហានខ្មែរក្រហមបានប្រាប់ប្រជាជនតាមផ្ទះថា ពួកគេត្រូវជម្លៀសចេញដើម្បីការពារ លទ្ធភាព ទម្លាក់គ្រាប់បែកពីលើអាកាសដោយសហរដ្ឋអាមេរិក ហើយពួកគេចាំបាច់ត្រូវជម្លៀសតែក្នុងរយៈពេលបីថ្ងៃ ឬលើសនេះតិចតួចប៉ុណ្ណោះ បន្ទាប់មកពួកគេអាចត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញបាន
10
។
ការចាកចេញពីទីក្រុងភ្នំពេញ
ខ្មែរក្រហមចង្អុលទិសឱ្យអ្នកស្រី បៃ សុផានី ទៅខាងក្បាលថ្នល់ និង ច្បារអំពៅ
11
។ តាមដងផ្លូវមានមនុស្សកកកុញយ៉ាងខ្លាំងក្នុងពេលជម្លៀស ហើយត្រូវចំណាយអស់ច្រើនថ្ងៃចេញផុតពីទីក្រុងភ្នំពេញ
12
។ អ្នកស្រី បៃ សុផានី និងកូនៗជាមួយអ្នកដំណើរផ្សេងទៀត បានឈប់សម្រាកតាមផ្លូវនៅផ្ទះគ្មានមនុស្សនៅ ដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់គ្រួសារជនជាតិចិន
13
។
អ្នកស្រី បៃ សុផានី បានឃើញសាកសពក្នុងពេលធ្វើដំណើរ រួមមានទាហាន លន់ នល់ មនុស្សចាស់ កុមារ និងស្ត្រីមានផ្ទៃពោះ
14
។ គាត់ក៏បានឃើញជនពិការដើរតាមដងផ្លូវ ដែលអ្នកខ្លះកាន់ធុងអុកស៊ីហ្សែន និងមានដាក់បំពង់អុកស៊ីសែនតាមច្រមុះផង
15
។
អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូង បានដកស្រង់សក្ខីកម្មរបស់អ្នកស្រី បៃ សុផានី ដោយសន្និដ្ឋានថា (i) ផ្លូវមានមនុស្សកកកុញខ្លាំងក្នុងពេលជម្លៀស ដែលពិបាកក្នុងការផ្លាស់ទី
16
(ii) អ្នកជម្លៀសត្រូវបានបង្ខំឱ្យរៀបចំកន្លែងស្នាក់នៅបណ្តោះអាសន្ននៅតាមផ្លូវ ហើយជួនកាលប្រើផ្ទះដែលគេបោះបង់ចោល
17
និង (iii) សាកសពត្រូវបានស្គាល់ ថាជាទាហានរបបសាធារណរដ្ឋខ្មែរ ឬជាជនស៊ីវិល ទាំងក្មេង ទាំងចាស់
18
។
ការប្រព្រឹត្តលើប្រជាជនជម្លៀស
ពេលអ្នកស្រី បៃ សុផានី ទៅដល់ត្រើយស្លា គាត់ និងកូនបានជ្រកនៅផ្ទះប្រជាជនមូលដ្ឋាន ដែលអាណិតពួកគាត់ និងផ្តល់អាហារដល់ពួកគាត់
19
។ ទោះជាយ៉ាងណា ទាហានខ្មែរក្រហមបានស្តីបន្ទោសប្រជាជនមូលដ្ឋាន និងណែនាំឲ្យឈប់ផ្តល់អាហារដល់អ្នកស្រី បៃ សុផានី និងកូនៗរបស់គាត់
20
។ អ្នកស្រី បៃ សុផានី និងកូនៗរបស់គាត់ ត្រូវគេចាត់ទុកថាជាជនមានវណ្ណៈសង្គមផ្សេង ហើយត្រូវដេញឱ្យទៅនៅឆ្ងាយពីប្រជាជនមូលដ្ឋាន ទៅភូមិត្រើយស្លា
21
។ បន្ទាប់មកគាត់បានសង់ជម្រកធ្វើពីស្លឹកត្នោតសម្រាប់គាត់ និងកូនៗរបស់គាត់ស្នាក់នៅ
22
។
អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងបានលើកឡើងដំណើររឿងអ្នកស្រី បៃ សុផានី ត្រង់របៀបដែលទាហានខ្មែរក្រហមស្តីបន្ទោសប្រជាជនមូលដ្ឋានដែលផ្តល់អាហារដល់គាត់ និងគ្រួសាររបស់គាត់ នៅពេលសន្និដ្ឋានថា មុនថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ ខ្មែរក្រហមបានធ្វើឱ្យមានការអាក់អន់ចិត្តចំពោះប្រជាជនទីក្រុង
23
។ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូង ក៏បានសង្ខេបសក្ខីកម្មរបស់អ្នកស្រី បៃ សុផានី ដែលថាគាត់ និងកូនបានសង់ទីជម្រកពីស្លឹកត្នោត និងមែកឈើ បន្ទាប់ពីពួកគេត្រូវបានដេញទៅនៅជាយភូមិត្រើយស្លា នៅពេលសន្និដ្ឋានថា ប្រជាជនជម្លៀសត្រូវបានបង្ខំឱ្យស្នាក់នៅបណ្តោះអាសន្នតាមផ្លូវ
24
។
ការស្លាប់របស់កូនៗគាត់
ក្នុងពេលចាកចេញពីទីក្រុងភ្នំពេញ កូនស្រី និងកូនតូចរបស់អ្នកស្រី បៃ សុផានី បានធ្លាក់ខ្លួនឈឺ បន្ទាប់ពីទទឹកភ្លៀងជោក និងត្រូវកម្ដៅថ្ងៃក្តៅខ្លាំង
25
។ ស្ថានភាពរបស់កូនគាត់កាន់តែធ្ងន់ទៅៗ ហើយចាប់ផ្តើមមានជំងឺរាក និងក្អួត
26
។ អ្នកស្រី បៃ សុផានី ខិតខំស្វះស្វែងរកពេទ្យព្យាបាលកូនគាត់
27
។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ទារកនោះបានប្រកាច់ភ្លាមៗ ហើយបានស្លាប់បន្ទាប់ពីគ្រូពេទ្យដែលពួកគាត់បានទៅជួបនោះ ចាក់សារធាតុមិនស្គាល់មួយចូលទៅក្នុងក្បាលទារក
28
។ បន្ទាប់ពីនេះ អ្នកស្រី បៃ សុផានី បានកប់សពកូនរបស់គាត់នៅក្នុងព្រៃជិតនោះ
29
។
កូនប្រុសរបស់អ្នកស្រី បៃ សុផានី ឈ្មោះ ប៉ូល ក៏បានស្លាប់ដែរដោយសារឈឺ ហើយគាត់គ្មានថ្នាំ ឬអាហារសម្រាប់ឲ្យកូនប្រុសទេ
30
។ គាត់ជឿថាកូនប្រុសគាត់បានស្លាប់ដោយសារការអត់ឃ្លាន
31
។ អ្នកស្រី បៃ សុផានី បានកប់សពកូនប្រុសគាត់ដោយខ្លួនឯងនៅជើងភ្នំជីសូ
32
។ មិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពី ប៉ូល បានស្លាប់ គាត់សល់កូនម្នាក់គត់។ កូននេះ ធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ហើយបានស្លាប់នៅអាយុប្រាំឆ្នាំ
33
។
អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូង បានរំលឹកពីការរៀបរាប់របស់អ្នកស្រី បៃ សុផានី អំពីរបៀបដែលកូនស្រីរបស់គាត់បានប្រកាច់ភ្លាមៗ ហើយបានស្លាប់បន្ទាប់ពីគ្រូពេទ្យដែលពួកគាត់បានទៅជួប ចាក់អ្វីមួយចូលទៅក្នុងក្បាលកូនស្រីគាត់ នៅពេលសន្និដ្ឋានថា មានកុមារស្លាប់ដោយសារអត់ឃ្លាន និងជំងឺផ្សេងៗពេលធ្វើដំណើរចេញពីភ្នំពេញ
34
។
***
សេចក្តីថ្លែងទុក្ខ
អំពីការស្លាប់កូនតូចរបស់គាត់៖
“ក្រឡេកឃើញយោធាប្រុសម្នាក់។ អ្នកស្រុកប្រាប់ថា “ហ្នឹងហើយ គាត់ហ្នឹងពេទ្យយោធាខ្មែរក្រហម”។ ខ្ញុំសំពះយោធានោះ ខ្ញុំថា “សូមលោកជួយមេត្តាជួយកូនខ្ញុំផង កូនខ្ញុំឈឺខ្លាំងណាស់។ កូនខ្ញុំក្ដៅខ្លួន ហើយរាក ឈឺខ្លាំងណាស់ ទទួលអាហារអត់បានទេ។ ឥឡូវនេះដាក់តែពីមាត់ចូល ចេញតាមគូទវិញអស់”។ យោធានោះ គ្មានមាត់មួយម៉ាត់ ប្រាប់ខ្ញុំថា “យកមក យកកូនមក”។ ខ្ញុំក៏បីកូនទៅ សំដៅទៅកន្លែងមួយដែលមានតែគ្រែចំនួនពីរបីប៉ុណ្ណោះ។ មានមនុស្សដេកនៅក្នុងនៅលើគ្រែហ្នឹងពីរបីប៉ុណ្ណោះ។ យោធាឲ្យខ្ញុំដាក់កូនខ្ញុំ កូនខ្ចីខ្ញុំនៅលើគ្រែ រួចហើយទៅយកថ្នាំ មិនដឹងជាថ្នាំអ្វីខ្ញុំមិនដឹងដែរ ស្រាប់តែចាក់ក្បាលកូនខ្ញុំ យកៗសឺរាំង យកថ្នាំមកចាក់ក្បាលកូនខ្ញុំ។ ខ្ញុំនឹកឆ្ងល់ថា ចុះយោធាពេទ្យនេះ ហេតុអ្វីក៏មកចាក់ក្បាលកូនខ្ញុំ ម៉េចក៏មិនចាក់សាច់ ចាក់ដៃ បានទៅចាក់ក្បាល។ តែខ្ញុំមិនហ៊ានសួរ។ គ្រាន់តែដកម្ជុលភ្លាម កូនខ្ចីខ្ញុំប្រកាច់ស្លាប់មួយរំពេច។ កូនខ្ចីខ្ញុំស្លាប់មួយរំពេច។ ខ្ញុំស្រែកទ្រហោយំខ្លាំងៗ ពីព្រោះជាលើកទី១ ដែលខ្ញុំជួបប្រទះនូវហេតុរបៀបនេះនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំឱបកូនយំ កូនពីរនាក់ទៀតក៏យំទាំងអស់គ្នា។ ដល់ពេលរសៀល ខ្ញុំបីកូនខ្ញុំយកទៅកប់នៅក្នុងព្រៃ ខ្ញុំបីខ្លួនខ្ញុំ យកកូនខ្ញុំទៅព្រៃទៅកប់ខ្លួនឯង ដោយគ្រាន់តែមានមនុស្សពីរនាក់ជួយជីករណ្ដៅប៉ុណ្ណោះ ហើយខ្ញុំដាក់កូនខ្ញុំទៅក្នុងរណ្ដៅ រួចហើយខ្ញុំយកមែកឈើដោតពីរនៅមុខផ្នូរខ្មោចកូនដើម្បីជាទីចំណាំដែលខ្ញុំមករកមើលឡើងវិញ។ ខ្ញុំធ្លាក់ខ្លួនមានទុក្ខសោកវេទនាខ្លាំង ខ្ញុំវង្វេង ខ្ញុំមិនដឹងថាខ្ញុំជ្រុះបាត់ខ្សែ បាត់ក្រវិល ឬបាត់អីមិនដឹងខ្លួនទាល់តែសោះ។ ខ្ញុំត្រូវពួកយោធាខ្មែរក្រហមបង្ខំឲ្យធ្វើការជាទម្ងន់តាំងពីព្រឹកព្រលឹមរហូតដល់ព្រលប់” ។
អំពីការព្យាបាលរបស់ពេទ្យយោធាខ្មែរក្រហមដល់កូនតូចរបស់គាត់៖
“ពេលថ្ងៃមួយកូនប្រុសខ្ញុំយំតាមខ្ញុំទៅធ្វើការ មិនចង់នៅផ្ទះ យំតាមខ្ញុំទៅធ្វើការ តែពួកយោធាខ្មែរក្រហមមិនឲ្យកូនខ្ញុំទៅតាមខ្ញុំទេ មិនឲ្យកូនទៅតាមម្ដាយទៅទេ។ វា យោធាខ្មែរក្រហមពីរនាក់មកឃាត់កូនខ្ញុំ ហើយយកកាំភ្លើង កាំភ្លើងវែងយកចុងកាំភ្លើងដាក់មាត់កូនខ្ញុំ កូនខ្ញុំស្រែកយំៗយ៉ាងខ្លាំង ហើយអត់ទឹកភ្នែកទេ អត់មានទឹកភ្នែក គឺស្រែកយក៍ៗ។ ពេលនោះយោធាខ្មែរក្រហមបានប្រាប់ខ្ញុំថា កូនអ្នកឯងមិនមែនជាកូនខ្មែរទេ កូនអ្នកឯងជាកូនអាមេរិកាំង ឬកូនបារាំង មើលវាយំអត់ស្រក់ទឹកភ្នែកទេ។ រួចហើយខ្ញុំសួរទៅយោធាខ្មែរក្រហមនោះវិញថា “តើអ្នកឯងសម្លាប់កូនខ្ញុំឬ? យោធាខ្មែរក្រហមឆ្លើយប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំមិនសម្លាប់ទេ តែខ្ញុំធ្វើឲ្យខ្លាច កុំឲ្យយំ កុំឲ្យតាមអ្នកឯង អ្នកឯងត្រូវទៅធ្វើការ។ យោធាពីរនាក់យកកាំភ្លើងមកភ្ជង់នៅក្រោយខ្នងខ្ញុំថា “ទៅធ្វើការភ្លាម បើមិនទៅទេ ខ្ញុំនឹងសម្លាប់កូនអ្នកឯង សម្លាប់អ្នកឯងហើយ”។ ដូច្នេះខ្ញុំប្រាប់ថា “កុំសម្លាប់កូនខ្ញុំ បើចង់សម្លាប់កូនខ្ញុំ សម្លាប់ខ្ញុំមក”។ រួចហើយខ្ញុំក៏ដើរទៅ។ យោធាខ្មែរក្រហមដោះក្រមាយកមកចងដៃកូនខ្ញុំ ហើយកូនខ្ញុំស្រែកៗអត់ទឹកភ្នែក ចេះតែពីស្រែកយក៍ៗអត់ទឹកភ្នែក រួចហើយបែកញើសជោក។ យោធាខ្មែរក្រហមដោះអាវខោកូនខ្ញុំចេញអស់ ហើយលើកកូនខ្ញុំទៅដាក់នៅក្នុងទឹក នៅក្នុងគ្រលុកមួយដែលមានទឹកដែលមានទឹកនៅក្នុងនោះ។ កូនខ្ញុំ កូនប្រុសខ្ញុំនៅតែស្រែកអត់ឈប់ឈរ នៅតែស្រែកយក៍ៗអត់ឈប់ឈរ។ ចំណែកកូនស្រីខ្ញុំមិនតាមខ្ញុំទេ គឺទៅតាមបងគេ គឺទៅឈរមើល ទៅតាមបងជាមួយបង។ ខ្ញុំដើរបណ្ដើរបានបន្ដិច ខ្ញុំដើរបណ្ដើរខ្ញុំងាកក្រោយមើល ពីព្រោះក្រែងយោធាខ្មែរក្រហមសម្លាប់កូនខ្ញុំ ឬយ៉ាងម៉េច។ ខ្ញុំឃើញយោធាខ្មែរក្រហមពីរនាក់ជក់បារីនៅក្រោមដើមឈើ ពេលនោះកូនប្រុសខ្ញុំរត់ចេញពីក្នុងទឹកយ៉ាងលឿនជាមួយកូនស្រីមករកខ្ញុំយ៉ាងលឿន រត់យ៉ាងលឿនមកដល់ខ្ញុំ មកដល់ខ្ញុំ ដួលព្រូសនៅក្បែរជើងខ្ញុំ។ កូនប្រុសអត់មាននិយាយអីអ្វីបានទេ ពីព្រោះវាស្រែកខ្លាំងអស់សំឡេងហើយ និយាយអត់បានទេ គឺដួលព្រូសនៅជើងខ្ញុំ តែកូនស្រីរាយរ៉ាប់ប្រាប់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំស្រាយចំណង ចំណងដៃក្រមាដែលខ្មែរយោធា ដែលយោធាខ្មែរក្រហមហ្នឹងចងដៃកូនខ្ញុំ ខ្ញុំស្រាយចេញ ស្នាមចំណងហើយដែលកូនខ្ញុំរើនេះឡើងចង់ចេញឈាម។ ខ្ញុំអាណិតកូនខ្លោចចិត្ត ហួសចិត្ត អ្នកដទៃទៀតឃើញដូច្នេះក៏ហួសចិត្តដែរ អាណិតខ្លោចចិត្ត។ តាំងពីពេលនោះមកកូន ប៉ូល កូនប្រុសខ្ញុំចាប់ឈឺ គឺមានជំងឺហើម ហើមខ្លួនៗ។ កូនខ្ញុំឈឺចាប់តាំងពីនោះមក ហើយពេលនោះយើងក៏អត់ -- ខ្មែរក្រហមក៏អត់មានឲ្យចំណីអាហារឲ្យយើងបរិភោគទេ”។
អំពីការស្លាប់កូនតូចរបស់គាត់៖
“នៅពេលនោះ យប់នោះគឺយប់ដែលយើងអត់អ្វីហូបសោះ យើងហូបស្លឹកឈើ។ ខ្ញុំដេកឱបកូនៗឈឺនឹងកូនមួយទៀត ខ្ញុំមិនបានដឹងថាកូនប្រុសខ្ញុំស្លាប់នៅពេលថ្មើរម៉ានសោះ។ ព្រោះដេកយប់ទៅមិនដឹងថាកូនស្លាប់ថ្មើរម៉ានផង។ ព្រលឹមឡើងខ្ញុំមើលទៅកូនធ្មេចភ្នែក ខ្ញុំយកដៃទៅបើកមាត់បើកភ្នែកតែកូនធ្មេចភ្នែកជិត ហើយសាច់ត្រជាក់ស្រុងទាំងអស់ ខ្ញុំដឹងថាកូនខ្ញុំស្លាប់ហើយ។ ខ្ញុំស្រែកទ្រហោយំយ៉ាងខ្លាំង កូនស្រីខ្ញុំក៏យំទាំងអស់គ្នាដែរ។ គឺយើងយំសោកសង្រេងនឹងកូនដែលស្លាប់ដោយអាណោចអធ័មនៅពេលអត់អាហារ នៅពេលដែលបរិភោគស្លឹកឈើ”
37
។
ទុក្ខសោករបស់គាត់ បន្ទាប់ពីការស្លាប់កូន ៖
“ខ្ញុំ ដល់កូនស្រីនេះស្លាប់ ខ្ញុំយំបោកខ្លួន ខ្ញុំក្លាយទៅជាមនុស្សឆ្កួត។ ខ្ញុំពាក់អាវខុសរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំវង្វេងទាំងអស់។ នេះជាលើកចុងក្រោយដែលខ្ញុំអស់រលីង អស់កូនរលីងពីខ្លួន។ ខ្ញុំដូចជាមនុស្សឆ្កួត ខ្ញុំពាក់អាវខុស ខ្ញុំមិននិយាយជារកអ្នកណា អ្វីជាមួយអ្នកណាទាំងអស់។ ព្រោះខ្ញុំចង់ស្លាប់ជាមួយកូន។ កូនខ្ញុំស្លាប់អស់ហើយ។ ស្លាប់អស់ហើយកូនខ្ញុំ។ ក្រោយពីនោះមក ជីវិតខ្ញុំក្លាយទៅដូចជាមនុស្សឆ្កួត ឬអ្នកខ្លះគេនាំគ្នាហៅខ្ញុំថាជានាងបដាចារ។ នេះជាជីវិតទុក្ខសោករបស់កូនខ្ញុំទាំងបីដែលបានបាត់បង់ទៅ ដោយការធ្វើបាប ដោយការសម្លាប់ពីពួកខ្មែរក្រហម ពីយោធាខ្មែរក្រហម។ សូមលោកប្រធានមេត្តាជ្រាប! ហើយសូមអស់លោកក្នុងអង្គប្រជុំនេះមេត្តាជ្រាបពីជីវិតដ៏សោកសៅរបស់ខ្ញុំនេះជាមួយកូន”
38
។
វីដេអូ
