លោកស្រី ឆេង អេងលី
រហ្សនាម: TCCP-13
សំណុំរឿង: សំណុំរឿង ០០២/០១
ប្រភេទ: ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី
សាវតារ និងតួនាទី
ការជម្លៀសពីភ្នំពេញ និងការធ្វើដំណើរជាបន្តបន្ទាប់
នៅថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ ទាហានឈុតខ្មៅបានបង្ខំអ្នកស្រី ឆេង អេងលី បងប្អូនប្រុសគាត់បីនាក់ និងម្តាយចាស់ជរារបស់គាត់ឲ្យចាកចេញពីផ្ទះ ដោយឲ្យយកតែរបស់បន្តិចបន្តួចជាប់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ
3
។ ទាហានបានអះអាងថា នឹងមានការទម្លាក់គ្រាប់បែករបស់អាមេរិកាំង ហើយយកវាជាលេសដើម្បីបង្ហាញពីហេតុផលនៃការជម្លៀស
4
។ គេបានដាក់កំហិតការជម្លៀសនេះ ហើយជនស៊ីវិលមួយចំនួនត្រូវបានភ្ជង់កាំភ្លើងបង្ខំឲ្យចាកចេញ សូម្បីតែមនុស្សចាស់ដូចជាម្តាយរបស់អ្នកស្រី ឆេង អេងលី ជាដើម
5
។
នៅពេលដែលពួកគេដើរចេញពីភ្នំពេញ ហើយធ្វើដំណើរតាមផ្លូវជាតិលេខ១ ឆ្លងកាត់ស្ពានព្រះមុនីវង្ស អ្នកស្រី ឆេង អេងលី បានឃើញការសម្លាប់ទារកម្នាក់ ដែលទាហានខ្មែរក្រហមយកចេញពីសាកសពម្តាយរបស់ទារកនោះ ហើយហែកទារកនោះ
6
។
ពេលជិះទូកពីកៀនស្វាយធ្វើដំណើរទៅរកាកោង អ្នកស្រី ឆេង អេងលី បានឃើញទាហានឈុតខ្មៅបង្គាប់ឲ្យប្រជាជនចេញ
7
។ នៅតាមទន្លេ គាត់បានឃើញសាកសពអណ្តែតទឹក តែគាត់មិនស្គាល់ថាតើជាជនស៊ីវិល ឬទាហានមកពីកងទ័ពខ្មែរក្រហម ឬទាហាន លន់ នល់ នោះទេ
8
។ ពេលគាត់ទៅដល់រកាកោង អ្នកស្រី ឆេង អេងលី ត្រូវចូលរួមក្នុងសហករណ៍
9
។
អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូង បានផ្អែកលើភ័ស្តុតាងរបស់អ្នកស្រី ឆេង អេងលី ក្នុងចំណោមសក្ខីកម្មរបស់សាក្សីនិងដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីផ្សេងទៀត ក្នុងការសន្និដ្ឋានថា ការជម្លៀសចេញពីភ្នំពេញបានបណ្តាលឲ្យជនរងគ្រោះទទួលរងព្យសនកម្មធ្ងន់ធ្ងរទាំងផ្នែកផ្លូវកាយ និងផ្លូវចិត្ត
10
។
នៅដំណាក់កាលបណ្តឹងសាទុក្ខ នួន ជា អះអាងថាអង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងមានកំហុសអង្គច្បាប់ និងអង្គហេតុ នៅពេលផ្អែកលើសក្ខីកម្មស្តីអំពីផលប៉ះពាល់លើជនរងគ្រោះ ឬសេចក្តីថ្លែងទុក្ខ រួមទាំងសេចក្តីថ្លែងទុក្ខរបស់អ្នកស្រី ឆេង អេងលី ក្នុងការគាំទ្រការសន្និដ្ឋានថា ប្រជាជនជម្លៀសមួយចំនួនបានស្លាប់ដោយសារលក្ខខណ្ឌនៃការធ្វើដំណើរ
11
។ អង្គជំនុំជម្រះតុលាការកំពូល បានបដិសេធមូលដ្ឋានបណ្តឹងសាទុក្ខនេះ ដោយបានសម្រេចថា អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងមិនមានកំហុសក្នុងការផ្អែកលើចម្លើយទាំងអស់នោះជាភ័ស្តុតាងសត្យានុម័តនោះទេ
12
។ អង្គជំនុំជម្រះតុលាការកំពូលកត់សម្គាល់ឃើញថា តាមការពិនិត្យជាបឋម ពុំឃើញមានអត្ថបទច្បាប់ជាធរមានណាមួយដែលចែងថា អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងពុំអាចសំអាងទៅលើសក្ខីកម្មអំពីផលប៉ះពាល់របស់ជនរងគ្រោះ ឬសេចក្តីថ្លែងអំពីទុក្ខវេទនា មកសន្និដ្ឋានអង្គហេតុពាក់ព័ន្ធនឹងពិរុទ្ធភាពរបស់ជនជាប់ចោទនោះទេ និងថា អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងមិនធ្វើឱ្យចាប់អារម្មណ៍ថា ព័ត៌មាននៅក្នុងសេចក្តីថ្លែងអំពីទុក្ខសោក ឬសក្ខីកម្មអំពីផលប៉ះពាល់ដល់ជនរងគ្រោះ ពុំអាចយកមកប្រើសម្រាប់គោលបំណងនោះឡើយ
13
។
ការរស់នៅក្នុងសហករណ៍
នៅពេលអ្នកស្រី ឆេង អេងលី ទៅដល់សហករណ៍ គាត់បានឃើញប្រជាជនមកពីភ្នំពេញកំពុងប្រមូលផ្តុំគ្នាតវ៉ាប្រឆាំងនឹងអាជ្ញាធរខ្មែរក្រហម
14
។ ខ្មែរក្រហមបានគំរាមកំហែងចាប់ចងដៃពួកគេ ហើយបណ្តើរពួកគេចេញទៅ
15
។ អ្នកស្រី ឆេង អេងលី សន្និដ្ឋានថា ក្រោយមកពួកគេទាំងនោះត្រូវខ្មែរក្រហមសម្លាប់ចោល
16
។
អ្នកស្រី ឆេង អេងលី ទទួលរងកង្វះអាហារូបត្ថម្ភ និងភាពអស់កម្លាំង ដោយសារការងារហួសកម្លាំង និងសន្លប់ជាច្រើនលើក
17
។ ដោយសារគាត់ស្ថិតក្នុងក្រុម “ប្រជាជនថ្មី” - មានន័យថា ប្រជាជន ១៧ មេសា ដែលមកពីភ្នំពេញ ខុសពី “ប្រជាជនមូលដ្ឋាន” ដែលរស់នៅតាមភូមិ
18
– គាត់ត្រូវទទួលរងនូវការប្រមាថជាច្រើនពីប្រធានកង
19
។
នៅសហករណ៍ អ្នកស្រី ឆេង អេងលី នៅជាមួយស្ត្រីម្នាក់ទៀតដែលមកពីភ្នំពេញដែរ
20
។ ថ្ងៃមួយ ស្ត្រីនោះនិយាយអំពីប្អូនស្រីពីរនាក់របស់គាត់
21
។ ស្អែកឡើង ទាហានខ្មែរក្រហមពីរនាក់មកយកអ្នកទាំងពីរទៅកន្លែងផ្សេង ហើយបង្គាប់ឲ្យស្ត្រីនោះជីករណ្តៅ រួចច្រានគាត់ទម្លាប់ចូលរណ្តៅ ហើយកប់គាត់ទាំងរស់
22
។
អ្នកស្រី ឆេង អេងលី បានរស់នៅប្រទេសបារាំងជាច្រើនឆ្នាំ ប៉ុន្តែមិនអាចបំភ្លេចបាននូវអ្វីដែលបានកើតឡើងក្នុងរបបខ្មែរក្រហម សូម្បីតែរឿងបានកន្លងហួសទៅ ៣០ ឆ្នាំហើយក៏ដោយ
23
។
សេចក្តីថ្លែងទុក្ខ៖
“រយៈជាង៣០ឆ្នាំកន្លងផុតមកហើយ ការរស់នៅរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនអាចភ្លេចបាននូវការរស់នៅជំនាន់ របបខ្មែរក្រហមដែលធ្វើទារុណកម្មចំពោះប្រជាជនខ្មែរជាង២លាននាក់ មានរូបខ្ញុំជាដើម។ ពេលចេញថ្ងៃ១៧ មេសា ខ្ញុំឃើញទិដ្ឋភាពដែលគួរឲ្យ ដែលខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចបាន ហើយជាភាពឃោឃៅ យង់ឃ្នងដែលមនុស្សលោកទាំងមូលមិននឹកស្មានដល់ គឺការហែកទារកដែលគ្នាឃ្លានបៅ ហើយដែលគ្នាវារលើទ្រូងម្តាយសុំបៅ ទាហានខ្មែរក្រហមហែកចំពោះមុខភ្នែកខ្ញុំ។ តើអស់លោកអាចទ្រាំបាននូវទិដ្ឋភាពហ្នឹងទេ?
តាមផ្លូវ ខ្ញុំដើរមកឃើញមនុស្សសម្លាប់ស្លាប់រង្គាល ខ្ញុំដើរពីផ្លូវ ពីភ្នំពេញទៅតាមផ្លូវលេខ១ ឆ្លងតាម ឃើញនៅតាមទន្លេ ឃើញខ្មោចអណ្តែតទឹកធ្វើឲ្យខ្ញុំស្លុតជាលើកទី២។ ខ្ញុំបន្តដំណើរពីកៀនស្វាយ ឆ្លងទន្លេ ធ្វើដំណើរទៅ បំណងទៅខេត្តបាត់ដំបង ដែលជាខេត្តរបស់ឪពុកម្តាយខ្ញុំ ទៅតាមហ្នឹង ក្រែងលោជួបជុំបងប្អូន។ ប៉ុន្តែទៅអស់ដល់ ព្រោះម្តាយឈឺ បងប្អូនហើមដោយសារខ្វះអាហារហូបចុក។ ពួកខ្ញុំចេញពីផ្ទះ គ្មានអីក្នុងខ្លួនទេ មានតែខោអាវមួយចង្កេះម្នាក់។ ជំនាន់ហ្នឹង នៅថ្ងៃ១៧ មេសា បានពីរបីអាទិត្យនៅចាយលុយនៅឡើយ។ ដូច្នេះអាចយកលុយហ្នឹងទិញម្ហូបចុកបាន ប៉ុន្តែបន្ទាប់មក មកដល់រកាកោង ទាក់ -- ផ្ទះ ព្រោះអត់មានដូរអីបានទេ អាហារអីគេប្រកាសថាចូលជាសហករណ៍។ ខ្ញុំរស់នៅក្នុងរបៀបអត់អាហារ។ គេចែករបប។ ពាក្យថា “របប” គឺថាគ្មាននរណាលើសជាងនរណាទេ ចំពោះប្រជាជនថ្មី ខ្ញុំមិនដឹងថាប្រជាជនចាស់ គេបែងចែកប្រជាជនថ្មីគឺអ្នកចេញពីភ្នំពេញ១៧ មេសា ហើយនិងប្រជាជនចាស់ដែលគេអ្នកនៅស្រុកហ្នឹងតែម្ដង។ គេចែកទាំងអស់គ្នាឲ្យរបបបបររាវបីវែក មានតែអង្ករបីបួនគ្រាប់ ហើយនិងអំបិល។ ខ្ញុំអត់ចង់រំឭក ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចបានការរស់នៅយ៉ាងវេទនារបស់ខ្ញុំ និងគ្រួសារ និងជនជាតិខ្មែរទាំងអស់។ ជនជាតិខ្មែរ ជាជាតិប្រជាជនថ្មី ដែលគេហៅថាថ្មីទាំងអស់ទេ។ មិនអាចបំភ្លេចសោះ។ រស់គ្មានសេរីភាព សើចមិនបាន យំមិនបាន និយាយអីមិនបាន។ ព្រឹកម៉ោងប្រាំទៅធ្វើការរហូតដល់ថ្ងៃត្រង់។ គេចែកបបរបីវែក។ ថ្ងៃចាប់បន្តទៅទៀតរហូតដល់ថ្ងៃលិចបបរបីវែងទៀត។ យប់មិនដឹងម៉ោងប៉ុន្មាន រហូតដល់ម៉ោងដប់ ម៉ោងមួយដណ្ដប់ ខ្ញុំមិនដឹងទេ អត់មានម៉ោងពេល។ គឺថាការងារនោះធ្ងន់ធ្ងរ គ្មានហូបចុក យប់ដើរមើលអត់ឃើញ ដួលខំងើបតទៅទៀត។ អត់ស្បែកជើង អត់អីទាំងអស់។ ខោអាវតែខ្មៅមួយចង្កេះ ស្លៀកស្អុយតាំងពីព្រឹកដល់ថ្ងៃ រហូតដល់យប់។ ឈឺគ្មានថ្នាំ បើឈឺខ្លាំង សុំគេៗឲ្យគ្រាប់ គេហៅគ្រាប់ទន្សាយអ៊ីចេះ គឺអង្ករលីកជាមួយស្ករ ខ្ញុំមិនដឹងថាមានអីក្នុងហ្នឹងខ្លះទេ។ ចេះតែប្រឹងលេបទៅ ព្រោះមានជាតិផ្អែមៗ។ ការរស់ដោយគ្មានសេរី តើអស់លោកស្មានបានទេ តើពិបាកយ៉ាងណា? ដួលហើយខ្ញុំទូលល្អីអង្ករ ស្រូវ ពោត។ នៅជំនាន់នោះខ្ញុំមានអាយុប្រហែល២១ឆ្នាំ ឆ្អឹងនៅដុះនៅឡើយ ហើយទូលអង្ករ តើវាស្រុតឆ្អឹងយ៉ាងម៉េចរហូតដល់សព្វថ្ងៃ។ ពាក្យបារាំងថា “ប៉ាសឺម៉ង់ ដឺកូឡនស៊ែកវីកាល់” (តាមសូរស័ព្ទ) ç ឈឺចាប់ ឈឺណាស់។ អាហ្នឹងហើយដែលជាផលដែលទូលអង្ករពីជំនាន់មុន ហើយដួលឈឺចង្កេះ។ ពិសេសខ្ញុំរស់នៅជាមួយមិត្តម្នាក់ មិនមែនជាមិត្តទេ ប៉ុន្តែអ្នកចេញពីភ្នំពេញទៅជាមួយគ្នា។ គ្មានសេរីភាពនឹងនិយាយ។ ខ្ញុំនឹកឡើងហួសចិត្ត ដែលគាត់និយាយជាមួយខ្ញុំថាគាត់នឹកម្ដាយ -- មិនមែនថានឹកទេ គាត់នឹកថាមិនដឹងជាប្អូនស្រីគាត់ទាំងពីរទៅដល់ណា។ គ្រាន់តែពាក្យប៉ុណ្ណឹង សូមអស់លោកទាំងអស់ជួយស្ដាប់ និងជួយគិតតើវាសមទេ? ស្អែកភ្លឺមិនដឹងម៉ោងប៉ុន្មាន ពួកទាហានខ្មៅពីរនាក់មក ហៅខ្ញុំពីរនាក់ចេញពីផ្ទះទាំងស្រាងៗដើរកាត់ភ្លឺស្រែ ទៅដល់កន្លែងមួយដែលខ្ញុំមិនដឹងថាស្អីជាឈ្មោះអី ស្រុកអី។ គេថាឲ្យបងដែលគាត់ឈ្មោះ មុយ ជីកដីទទឹងប្រហែលខ្លួនគាត់ បណ្ដោយវែងប្រហែលប្រវែងគាត់ ជម្រៅប្រហែល៥០សង់ទីម៉ែត្រ។ អស់លោកគិតមើលដែលអត់មានស្អីទទួលទានសោះ ហើយជីកយ៉ាងហ្នឹង តើកម្លាំងបាក់ប៉ុនណា។ ដល់ពេលមួយគាត់ហេវគាត់ គាត់គ្មានកម្លាំងបន្តទៅទៀត ទាហានខ្មែរទាំងពីរសួរគាត់ថា “ម៉េចហើយ?” ខ្ញុំចាំច្បាស់ណាស់សម្ដីហ្នឹង។ វារុញគាត់ទម្លាក់ កប់ទាំងស្រស់ ទាំងរស់ ហើយវាចេញពាក្យថា “ហ្នឹងហើយជូនទៅឲ្យជួបបងប្អូន”។
ខ្ញុំចាំមិនភ្លេចនូវទិដ្ឋភាព ខ្ញុំមិនចង់យំ តែខ្ញុំនៅនឹងឃើញនៅនឹងភ្នែក។ តើអស់លោកស្លុតទេ នេះកប់ទាំងរស់ វាកប់ហើយវាងាកមកប្រាប់ខ្ញុំថា មិត្តឃើញទេ តោះទៅធ្វើការ។ ខ្ញុំយំក៏មិនហ៊ានយំ ស្អីក៏មិនហ៊ានទាំងអស់ ខំលេប ព្រោះនឹកឃើញថាយំ វាច្បាស់សម្លាប់ទៀត ខ្ញុំមានតែម្ដាយចាស់ ខ្ញុំត្រូវអត់ធ្មត់ វាហៅខ្ញុំមកធ្វើការស្ទូងស្រូវវិញ។ យកកម្លាំងចិត្តខ្លាំង ខំតស៊ូ ខំធ្វើស្លូត មកដល់កន្លែងធ្វើការអត់ហ៊ានប្រាប់អ្នកធ្វើការដូចគ្នាថាយ៉ាងម៉េចទេ ខំស្ទូង ប៉ុន្តែអាទិដ្ឋភាពដែលវាច្រានសម្លាប់មនុស្សទាំងរស់ ធ្វើឲ្យខ្ញុំស្លុត ខ្ញុំដួល។ ប៉ុន្តែនៅកន្លែងធ្វើការហ្នឹង អ្នកដូចគ្នាហ្នឹងគេអាណិត គេសែងយកមកដាក់ភ្លឺស្រែហ្នឹងទៅ ច្របាច់គក់ថា ខ្ញុំខ្យល់គ ឬពាក្យជំនាន់ហ្នឹងគេថា ខ្ញុំគាំងបេះដូងអី គេថាម៉េចថាចុះ ខ្ញុំមិនថាទេ មិនហ៊ានមាត់។
ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំដំបូងខ្ញុំបាត់ស្មារតី ដោយសារខ្ញុំស្លុតនៅថ្ងៃទី១ ខ្ញុំឃើញពេទ្យគេមកមែន ប៉ុន្តែមិនដឹងជាពេទ្យថ្នាំចាក់ស្អី ឃើញមានដបទឹកក្រូចហ្វាន់តា គេតម្រង់ចាក់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែហេតុតែសំណាងខ្ញុំមាន ខ្ញុំដឹងខ្លួនឡើងខ្ញុំប្រឹងប្រមូលអារម្មណ៍ទាំងអស់ ខ្ញុំថាខ្ញុំអត់អីទេ ខ្ញុំមានកម្លាំងទៅធ្វើការវិញ មិនបាច់ចាក់ទេ។ គឺថាប្រមូលកម្លាំង ប្រមូលអារម្មណ៍ គ្មានអ្វីដែលធំជាងកម្លាំងចិត្ត ខ្ញុំស្ទុះទៅស្ទូងស្រែដូចដើមវិញ តែអារម្មណ៍ខ្ញុំក្នុងពីរបីថ្ងៃខ្ញុំត្រូវដួលអ៊ីចឹងម្ដង ព្រោះទិដ្ឋភាពដែលគេសម្លាប់ បងមុយ ទាំងរស់ នៅចំពោះខ្ញុំជានិច្ច។
មានពេលខ្លះ ខ្ញុំចង់លោតទឹកសម្លាប់ខ្លួន ព្រោះខ្ញុំនៅរកាកោងតាមមាត់ទន្លេ។ ពេលរៀបឈានជើងលោត ព្រោះខ្ញុំអត់ចេះហែលទឹកទេអស់លោក បើខ្ញុំលោតទៅច្បាស់ជាស្លាប់។ ខ្ញុំរៀបនឹងឈានជើងសម្លាប់ខ្លួន ព្រោះខ្ញុំនឹកថាខ្ញុំរស់គ្មានន័យ និយាយមិនបាន យំមិនបាន ធ្វើអីក៏មិនបាន ការហូបចុកខ្វះទៀត គ្មានកម្លាំងកំហែង ខ្ញុំដើរឡើងជណ្ដើរ ខ្ញុំដើរទាំងជើងទៀតទាំងដៃទៀតបានខ្ញុំឡើងជណ្ដើរពីរកាំរួច។ តើអស់លោកស្មានដល់ទេ កម្លាំងដល់ប៉ុណ្ណឹង ហើយធ្វើការហួសកម្លាំង។
ម្ដាយខ្ញុំនៅជាមួយ ខ្ញុំថាបើខ្ញុំស្លាប់ទៅមានអ្នកណាមើល ជួយគាត់ ព្រោះខ្ញុំឆ្លៀតទៅធ្វើការបោចត្រកួន បោចស្មៅទាំងអស់ដាក់ចូលក្នុងបបរ ហើយដែលគេចែកអំបិលតិចតួចមកផ្សំទុកមកជូនគាត់នៅផ្ទះឲ្យគាត់ពិសា ព្រោះគាត់ចូលវ័យចាស់។ ដោយសារនឹកឃើញគុណម្ដាយ បានខ្ញុំដកជើងមិនលោតទឹកសម្លាប់ខ្លួន។ ប៉ុន្តែអ្វីៗដែលខ្ញុំរស់ជំនាន់ ប៉ុល ពត ខ្មែរក្រហម ខ្ញុំមិនអាចភ្លេចបាន ខ្ញុំវេទនាក្នុងអារម្មណ៍ វេទនាក្នុងកាយណាស់។ ខ្ញុំចោលការសិក្សា ខ្ញុំស្ដាយ ខ្ញុំតាំងចិត្តថាខ្ញុំនឹងរស់ដើម្បីមើលតទៅទៀត។ តើរបបរបស់ ប៉ុល ពត ខ្មែរក្រហមយើងនេះមានជំហានវែងទៅដល់ណាទៀត?
សូមអស់លោកជ្រាប ខ្ញុំក្តុកក្ដួល និងឈឺចាប់ចំពោះអំពើព្រៃផ្សៃដែលធ្វើសម្លាប់មនុស្សរាប់លាននាក់ គ្មានអនាម័យ គ្មានសម្លៀកបំពាក់ គ្មានថ្នាំ មនុស្សណាម្នាក់កើតចៃ កើតរមាស់ពេញខ្លួន។ ខ្ញុំសូមបញ្ចប់ត្រឹមហ្នឹងចុះ។ បើអស់ លោកមានចម្ងល់អីអាចសួរខ្ញុំទៀត។ ប៉ុន្តែបញ្ជាក់ហើយបញ្ជាក់ទៀតថា ការរស់នៅជំនាន់ ប៉ុល ពត ធ្វើឲ្យខ្ញុំវេទនារហូតដល់សព្វថ្ងៃ។ មានអារម្មណ៍មិនសុខទេ ខ្ញុំភ័យខ្លាចខ្ញុំអត់ហ៊ានមើលភាពយន្តណាដែលមានកាប់សម្លាប់ មិនហ៊ានមើលស្អីនឹងឈាម ហើយពិសេសខ្ញុំធ្វើនៅក្នុងមុខវិជ្ជាខ្ញុំជាឱសថការី មានមើលឃើញមើលអី ខ្ញុំខ្លាចណាស់ មិនសមជាខ្ញុំធ្វើជាឱសថការី ទៅផ្សះផ្សាមើលថ្នាំ មើលឈាមទេ ខ្ញុំខ្លាច។ ពេលមានរបួសបន្តិចបន្តួចអ្នកជំងឺមកធ្វើ មកជួយឲ្យខ្ញុំលាងរដុសអី ខ្ញុំឲ្យអ្នកធ្វើការជាមួយខ្ញុំមើលជំនួសខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំមិនអាចនឹងមើលឈាមទេ។
ភាពយន្តមានការកាប់សម្លាប់ក៏ខ្ញុំមិនមើលដែរ ហើយខ្ញុំស្លុតណាស់ពេលឮសំឡេងក្ឌាំង ឮក្ឌូងក្ឌាំង ឮសំឡេងដែលគេស្រែកហ៊ោអី។ ខ្ញុំមិនអាចនៅជិតបានទេ រហូតទើសសព្វថ្ងៃហ្នឹង។ ជាមួយប្ដីខ្ញុំអ៊ីចឹងដែរ ខ្ញុំអត់ចង់ឮឲ្យគាត់និយាយខ្លាំង អត់ចង់ឲ្យគាត់ឮស្រែកឡូឡា មិនចង់ឲ្យគាត់ធ្វើអាស្អីដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំស្លុត។ ហ្នឹងហើយជាផលដែលការរស់នៅ ផលវិបាករបស់ខ្ញុំតាំងពីជំនាន់នោះរហូតដល់ឥឡូវ”
24
។
វីដេអូ
