ហេង ឡៃហ៊ាង
រហ្សនាម: 2-TCCP-251
សំណុំរឿង: សំណុំរឿង ០០២/០២
ប្រភេទ: ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី
សាវតារ និងតួនាទី
អ្នកស្រី ហេង ឡៃហ៊ាង ចូលបដិវត្តន៍ក្នុងឆ្នាំ១៩៧១ នៅខេត្តក្រចេះ
1
។ ពីឆ្នាំ១៩៧២ គាត់ធ្វើការនៅថ្នាក់ឃុំ នៅខេត្តក្រចេះ
2
ហើយនៅឆ្នាំ១៩៧៦ គាត់រៀបការជាមួយប្តីគាត់ ដែលធ្វើការនៅអង្គភាពសាធារណការ និងដឹកជញ្ជូន
3
។ បន្ទាប់ពីការចាប់ខ្លួនប្តីរបស់គាត់ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៨ គេបានចោទប្រកាន់គាត់ថាមានទំនាក់ទំនងជាមួយជនក្បត់ និងបានបញ្ជូនគាត់ទៅការដ្ឋានសំរ៉ង ក្នុងខេត្តក្រចេះ
4
។
ការអនុវត្តន៍ការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ដោយបង្ខំ
ការណែនាំឱ្យរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍បានបញ្ជូនបន្តពីថ្នាក់តំបន់ ទៅថ្នាក់ក្រោម
5
។ ការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍សម្រាប់ថ្នាក់ឃុំ និងស្រុក ត្រូវរៀបចំនៅថ្នាក់តំបន់ ចំណែកឯការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ប្រជាជនតាមភូមិត្រូវធ្វើនៅថ្នាក់ឃុំ
6
។ មានគោលការណ៍ទូទៅក្នុងការផ្គូផ្គងប្រជាជននៅក្នុងពិធីអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលមានពី ៥ ទៅ ១៥ គូ
7
។ ខុសពីការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់កម្មាភិបាល ប្រជាជនមូលដ្ឋានអាចបដិសេធមិនរៀបការដោយមិនមាន “បញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរ”
8
។ មានការពិគ្រោះយោបល់ជាមួយឪពុកម្តាយ
9
ហើយពេលខ្លះអាពាហ៍ពិពាហ៍ត្រូវបានរៀបចំឡើងបន្ទាប់ពីមានការស្នើសុំពីឪពុកម្តាយ ទៅកាន់ប្រធាននៅមូលដ្ឋាន ដើម្បីធ្វើការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍កូនចៅរបស់ពួកគេ
10
។ ផ្អែកលើមូលដ្ឋាននៃសក្ខីកម្មរបស់គាត់ និងអ្នកផ្សេងទៀត អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងបានសន្និដ្ឋានថា ទោះបីជាបុគ្គលមួយចំនួនអាចត្រូវបានគេពិគ្រោះយោបល់អំពីការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ពួកគេ តាមការអនុវត្តន៍ជាទូទៅ អ្នកដែលត្រូវរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍មិនមានជម្រើសថាតើពួកគេត្រូវរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ ឬអត់នោះឡើយ
11
។ នៅដំណាក់កាលបណ្តឹងសាទុក្ខ អង្គជំនុំជម្រះតុលាការកំពូលបានសម្រេចថា អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងមិនមានកំហុសក្នុងការវាយតម្លៃថា សក្ខីកម្មរបស់អ្នកស្រី ហេង ឡៃហ៊ាង ដែលបានរៀបរាប់ “យ៉ាងគួរឱ្យជឿជាក់” អំពី “ផលប៉ះពាល់នៃពិធីអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលបានរៀបចំឡើងក្រោមរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ និងការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ផ្ទាល់តែម្តង”
12
និងបានយោងផ្ទាល់ទៅគោលនយោបាយនៃការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ដោយបង្ខំ និងបរិយាកាសបង្ខិតបង្ខំ
13
។
ការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ដោយបង្ខំរបស់អ្នកស្រី ហេង ឡៃហ៊ាង
អ្នកស្រី ហេង ឡៃហ៊ាង ត្រូវបានគណៈតំបន់
14
រៀបចំឲ្យរៀបការនៅអាយុ ២៥
15
។ គាត់ព្រមរៀបការដោយសារគាត់ខ្លាច និងបារម្ភអំពីសុវត្ថិភាពបន្ទាប់ពីគាត់បានបិដសេធជាច្រើនដងរួចមកហើយ
16
។ គាត់មិនមានសិទ្ធិជំទាស់ទេ ទោះបីជាប្តីដែលគាត់ត្រូវរៀបការជាមួយនោះពិការភ្នែក ឬពិការដៃជើងក្តី
17
។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចគេចផុតពីការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍បានទេ ដោយសារតែ ប.ក.ក បានណែនាំឱ្យរៀបការ
18
។
ពិធីរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់គាត់បានរៀបចំឡើងដោយគណៈឃុំ
19
ដោយមានវត្តមានកម្មាភិបាលឃុំ និងស្រុកចូលរួម
20
។ ឪពុកម្តាយរបស់គូស្រករមានវត្តមាន តែមិនបានចូលរួមក្នុងការសម្រេចចិត្តអំពីការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ទេ
21
។ ពិធីនោះមិនបានធ្វើឡើងតាមប្រពៃណីខ្មែរនោះទេ
22
។ គូស្រករដើរ ខាងមុខហ្វូងមនុស្ស ហើយធ្វើការប្តេជ្ញាថានឹងរស់នៅជាមួយគ្នា
23
។ ផ្អែកលើសក្ខីកម្មរបស់គាត់ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូង បានសន្និដ្ឋានជាទូទៅថា ពិធីរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍មិនបានធ្វើឡើងតាមប្រពៃណីខ្មែរទេ
24
ហើយឪពុកម្តាយជាធម្មតាមិនមានវត្តមានទេ
25
។
បន្ទាប់ពីរៀបការរួច អ្នកស្រី ហេង ឡៃហ៊ាង មិនត្រូវបានគេតាមឃ្លាំមើលទេ ដោយសារតែឋានៈរបស់គាត់នៅក្នុងតំបន់នោះ
26
។ គាត់នៅស្ងៀម ទោះបីជាគាត់មិនពេញចិត្តនឹងអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់គាត់ និង “មិនចុះសម្រុងគ្នា” ជាមួយនឹងប្តីរបស់គាត់ក៏ដោយ
27
។ អ្នកដែលទើបតែរៀបការថ្មីថ្មោងណាដែលមិន “ចុះសម្រុងគ្នា” (ពោលគឺ ការរួមសង្វាសក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍) ត្រូវគេតាមដាន “ពីក្នុងអង្គភាពខ្លួនឯងផ្ទាល់” ហើយត្រូវគេហៅទៅកសាងអប់រំ និង/ឬស្តីបន្ទោស
28
។ គាត់បានឮថា អ្នកខ្លះបានធ្វើអត្តឃាតបន្ទាប់ពីត្រូវគេស្តីបន្ទោស
29
។ គូស្រកររស់នៅជាមួយគ្នាមួយរយៈខ្លី មុនពេលបែកគ្នាទៅកាន់ការដ្ឋានរៀងខ្លួន
30
។ ដោយយោងទៅសក្ខីកម្មរបស់គាត់ និងភ័ស្តុតាងផ្សេងទៀត អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូង បានសន្និដ្ឋានថា គូស្រករជាទូទៅត្រូវបានគេតាមដាន ដើម្បីឱ្យប្រាកដថាពួកគេបានរួមដំណេកក្រោយអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ខ្លួន
31
។ នៅដំណាក់កាលសាទុក្ខ អង្គជំនុំជម្រះតុលាការកំពូលបានតម្កល់សេចក្តីសម្រេចនេះ ដែលថាទាំងបុរស និងស្ត្រីស្ថិតក្នុងបរិយាកាសបង្ខិតបង្ខំ ដែលមិនមានការព្រមព្រៀង
32
។
ការប្រព្រឹត្តលើជនជាតិវៀតណាម
មានព្រឹត្តិការណ៍ចំនួនពីរដែលគាត់បានរៀបរាប់ទាក់ទងនឹងការប្រព្រឹត្តរបស់ ប.ក.ក ចំពោះជនជាតិវៀតណាម។ នៅឆ្នាំ១៩៧៣ ជនជាតិវៀតណាមត្រូវបានបញ្ជូនត្រឡប់ទៅប្រទេសរបស់ពួកគេវិញតាមរថយន្ត
33
ហើយបន្ទាប់ពីឆ្នាំ១៩៧៥ ឬ “ប្រហែលជានៅដើមឆ្នាំ១៩៧៦” នៅពេលដែលកងទ័ពវៀតណាមបានបង្កើនការវាយប្រហារ យន្តការដើម្បីទប់ទល់នឹងវៀតណាមត្រូវបានបង្កើតឡើងក្នុងគោលបំណងការពារជនជាតិវៀតណាមពីការឃុបឃិតជាមួយភាគីវៀតណាម
34
។ គោលនយោបាយនេះត្រូវបានផ្តួចផ្តើមនៅថ្នាក់តំបន់ ហើយការណែនាំឱ្យកំណត់អត្តសញ្ញាណជនជាតិវៀតណាម បានផ្សព្វផ្សាយដល់ថ្នាក់ស្រុករហូតដល់ថ្នាក់ភូមិ
35
។ កម្មាភិបាលថ្នាក់ស្រុកមកអប់រំប្រជាជននៅថ្នាក់ឃុំ អំពីតម្រូវការក្នុងការកំណត់អត្តសញ្ញាណ និងគោលដៅលើជនជាតិវៀតណាម
36
។ ជនជាតិវៀតណាមដែលជាកូនកាត់ដែលនៅសេសសល់ ត្រូវបានគេកម្ទេចនៅតាមន្ទីរសន្តិសុខ និងក្នុងភូមិ
37
។ ដោយយោងសក្ខីកម្មរបស់គាត់ និងភ័ស្តុតាងផ្សេងទៀត អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងបានរកឃើញថា ចាប់ពីឆ្នាំ១៩៧៥ ថ្នាក់លើបានបញ្ជាឱ្យកំណត់អត្តសញ្ញាណជនជាតិវៀតណាម បញ្ជីឈ្មោះ និងប្រវត្តិរូបត្រូវបានរៀបចំឡើងដោយថ្នាក់ក្រោម ហើយបន្ទាប់មកបានបញ្ជូនត្រឡប់ទៅថ្នាក់លើវិញ ដើម្បីចាត់វិធានការបន្ត
38
និង គោលនយោបាយដែលរៀបចំឡើងដោយមជ្ឈិមបក្សដែលកំណត់គោលដៅលើជនជាតិវៀតណាមដើម្បីធ្វើបាប បានកើតមាននៅក្នុងរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ
39
។
ប្រជាជនដែលជាប់ខ្សែវៀតណាម ឬមានទំនាក់ទំនងជាមួយជនជាតិវៀតណាម ត្រូវបានប្រមូលយកទៅបាត់
40
។ បើម្តាយជាជនជាតិវៀតណាម កូននិងចៅៗរបស់គាត់ ក៏ត្រូវចាប់និងកម្ទេចដែរ
41
។ ដោយយោងសក្ខីកម្មរបស់គាត់ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងបានសន្និដ្ឋានថា ប.ក.ក កំណត់ថាជាតិពន្ធុវៀតណាមបើខ្សែខាងម្តាយជាវៀតណាម
42
។ អង្គជំនុំជម្រះតុលាការកំពូលបានតម្កល់ការសន្និដ្ឋាននេះ ហើយពិចារណាថា ប.ក.ក បានកំណត់ជាគោលនយោបាយ ហើយថាការកំណត់នេះបញ្ជាក់ពីចេតនាកំណត់គោលដៅ
43
ដែលបង្កើតជា មូលដ្ឋានសម្រាបកាត់ទោសពីបទប្រល័យពូជសាសន៍។
ឪពុកមារបស់អ្នកស្រី ហេង ឡៃហ៊ាង ត្រូវបានសម្លាប់នៅឆ្នាំ១៩៧៧ ជាមួយប្រពន្ធ និងកូនៗជាជនជាតិវៀតណាមរបស់គាត់
44
។ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងបានសន្និដ្ឋានថា ដោយសារតែវាមិនច្បាស់លាស់អំពីកាលៈទេសៈនៃការស្លាប់របស់សាច់ញាតិរបស់គាត់វាមិនបានបង្ហាញថាមនុស្សទាំងនោះត្រូវបានសម្លាប់ដោយ ផ្អែកលើ ជាតិពន្ធុវៀតណាមរបស់ពួកគេនោះទេ
45
។
សេចក្តីថ្លែងទុក្ខ និងការបាត់ខ្លួនប្តីរបស់គាត់
ថ្វីត្បិតតែគាត់មិនបានស្រលាញ់ប្តីគាត់ក៏ដោយ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីរស់នៅជាមួយគ្នា និងផ្តល់ភាពកក់ក្តៅដល់គ្នាទៅវិញទៅមក អ្នកស្រី ហេង ឡៃហ៊ាង មានការភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង បន្ទាប់ពីដឹងថាប្តីគាត់ត្រូវចាប់ខ្លួន
46
។ អ្នកស្រីបានបាត់បង់សមាជិកគ្រួសារចំនួន ៣៧ នាក់ ហើយត្រូវបានបង្ខំឱ្យរៀបការ និងយល់ព្រមតាមការចាត់តាំងរបស់អង្គការ ដើម្បីសុវត្ថិភាព និងជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់
47
។ គាត់បាននិយាយថា [...] [...] [...] [...] ”
វីដេអូ
