ភឹង ហ្គុត ស៊ុនថារី
រហ្សនាម: D25/5
សំណុំរឿង: សំណុំរឿង ០០១
ប្រភេទ: ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី
សាវតារ
លោកស្រី ភឹង ហ្គុត ស៊ុនថារី បានផ្តល់សក្ខីកម្មក្នុងនាមជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីក្នុងសំណុំរឿង ០០១
1
អំពីការជម្លៀសប្រជាជននៅថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ និងព័ត៌មានទាក់ទងនឹងការស្លាប់របស់ឪពុកគាត់នៅមន្ទីរសន្តិសុខ ស-២១
2
គឺលោក ភឹង តុន ដែលជាសាស្ត្រាចារ្យច្បាប់អន្តរជាតិ ឯកទេសខាងច្បាប់សមុទ្រ
3
។
អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងផ្អែកលើសក្ខីកម្មរបស់លោកស្រី ភឹង ហ្គុត ស៊ុនថារី អំពីការស្លាប់របស់ឪពុកគាត់នៅ ស-២១ ក្នុងការកំណត់ការទទួលខុសត្រូវរបស់ ឌុច ចំពោះព្យសនកម្មលើគាត់ ដែលបណ្តាលមកពីការបាត់បង់ឪពុកគាត់
4
។ ក្នុងសំណុំរឿង ០០២/០២ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូង ផ្អែកលើសក្ខីកម្មរបស់គាត់ ក្នុងការសន្និដ្ឋានពីសាវតាររបស់អ្នកជាប់ឃុំនៅ ស-២១ ដែលរួមទាំងអ្នកដែលត្រឡប់មកពីបរទេស
5
។
ការជម្លៀសពីភ្នំពេញ និងព័ត៌មានទាក់ទងនឹងមរណភាពឪពុករបស់លោកស្រី ភឹង ហ្គុត ស៊ុនថារី នៅ ស-២១
ពីរបីថ្ងៃមុនថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ ម្តាយរបស់លោកស្រី ភឹង ហ្គុតស៊ុនថារី បានទទួលលិខិតពីក្រសួងការបរទេសថា ឪពុករបស់គាត់នឹងត្រូវត្រឡប់ពីបេសកកម្មនៅបរទេសមកកម្ពុជាវិញ
6
។ នៅថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ ខ្មែរក្រហមបានជម្លៀសគាត់ និងសមាជិកគ្រួសារផ្សេងទៀតដោយបង្ខំចេញពីភ្នំពេញ ទៅធ្វើស្រែនៅខេត្តកំពង់ឆ្នាំង
7
។ ដោយមិនមានមធ្យោបាយធ្វើដំណើរ ពួកគេធ្វើតាមការសម្រេចរបស់ខ្មែរក្រហម
8
។ ពួកគេធ្វើដំណើរទៅតំបន់ ២១ និងចុងក្រោយទៅដល់តំបន់ ៥០៥
9
។ លោកស្រី ភឹង ហ្គុតស៊ុនថារី ធ្វើស្រែនៅក្នុងកងចល័ត នៅតាមកន្លែងផ្សេងៗ ដែលគាត់អះអាងថា ជួយឲ្យគាត់ជៀសផុតពី “ភាពអត់ឃ្លាន” “ការរំលោភ” និង “ការចាប់បង្ខំឲ្យរៀបការ”
10
។
នៅពេលគេស្នើសុំឱ្យសរសេរប្រវត្តិរូប លោកស្រី ភឹង ហ្គុត ស៊ុនថារី បានផ្តល់ព័ត៌មានពិតដោយរំពឹងថាវានឹងត្រូវបានបញ្ជូនបន្តទៅ “ថ្នាក់លើ” របស់ខ្មែរក្រហម ហើយវានឹងអាចឱ្យឪពុករបស់គាត់ស្វែងរកទីកន្លែងគាត់ និងសមាជិកគ្រួសារផ្សេងទៀតឃើញ
11
។ ក្រោយមក នៅពេលដែលខ្មែរក្រហមបរាជ័យ គាត់បានរត់ទៅជាមួយអ្នកដទៃ ហើយបានរកឃើញម្តាយ ជីដូន និងបងប្អូនបង្កើតរបស់គាត់ម្នាក់ដែលពិការ
12
។ ក្នុងអំឡុងពេលរត់គេចខ្លួន ខ្មែរក្រហមបានបញ្ជាឱ្យពួកគេជិះទូកឆ្លងទន្លេមេគង្គទៅកាន់ភ្នំបឹងកេត ជាកន្លែងដែលគាត់បានឮពីវិទ្យុអ្នកភូមិថា ទីក្រុងភ្នំពេញបានដួលរលំហើយ
13
។ ពួកគេធ្វើដំណើរចុះតាមភ្នំបឹងកេត ហើយបានជួបម្តាយមីងគាត់នៅទីនោះ
14
។ ទាំងអស់គ្នាធ្វើដំណើរទៅកាន់ខេត្តក្រចេះ
15
។ ដោយសារពួកគេមិនមានអាហារហូបចុក ពួកគេបានត្រឡប់ទៅភូមិចុងក្រោយវិញ (មិនមានឈ្មោះ) ជាកន្លែងដែលពួកគេធ្លាប់ស្នាក់នៅ និងធ្វើការ
16
។ ពួកគេមិនអាចសុំអាហារពីប្រជាជននៅទីនោះបាន ទើបពួកគេសម្រេចចិត្តត្រឡប់ពីខេត្តក្រចេះមកភ្នំពេញវិញ តាមដងទន្លេមេគង្គដោយប្រើក្បូនឫស្សីធ្វើដោយខ្លួនឯង
17
។
លោកស្រី ភឹង ហ្គុត ស៊ុនថារី និងសមាជិកគ្រួសាររបស់គាត់បានមកដល់ភ្នំពេញក្នុងខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៧៩ (មិនមែនឆ្នាំ ១៩៧៦ ដូចមានសរសេរក្នុងប្រតិចារិកទេ)
18
។ ពួកគេស្នាក់នៅវត្តព្រែកតាគង់ ហើយប្អូនប្រុសគាត់ធ្វើការជាអ្នកបើកទូក។ គាត់បានឮពីអ្នកខ្លះ រួមទាំងមិត្តភក្តិរបស់ឪពុកគាត់ថា ឪពុកគាត់មកស្រុកខ្មែរ ហើយត្រូវបានសម្លាប់
19
។ អ្នកខ្លះទៀតប្រាប់គាត់ថា ឪពុកគាត់នៅវិទ្យាស្ថានបច្ចេកវិទ្យាបឹងត្របែក ហើយគេឃើញគាត់ស្ពាយកាបូប ធ្វើដំណើរទៅខេត្តសៀមរាប នៅថ្ងៃទី០៦ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៩
20
។
ប្រហែលខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៧៩ នៅពេលដែលលោកស្រី ភឹង ហ្គុត ស៊ុនថារី ត្រឡប់មកផ្ទះបងប្អូនជីដូនមួយរបស់ម្តាយគាត់វិញ គាត់បានឈប់ដូរអង្ករយកស្ករត្នោត
21
ដែលរុំដោយកាសែត។ ពេលគាត់ស្រាយវាចេញ គាត់បានឃើញរូបភាពឪពុករបស់គាត់មានឈ្មោះជាប់ជាមួយ និងអត្ថិភាពនៃ ស-២១ ផងដែរ
22
។ គាត់បានទៅមន្ទីរ ស-២១ ជាមួយម្តាយ ប៉ុន្តែរកមិនឃើញព័ត៌មានអ្វីទាក់ទងនឹងឪពុកគាត់ទេ
23
។
ក្រោយមក អ្នកជាប់ឃុំនៅ ស-២១ ដែលនៅរស់រានជីវិត បានរកឃើញព័ត៌មានសួរចម្លើយរបស់ឪពុករបស់ លោកស្រី ភឹង ហ្គុត ស៊ុនថារី ដែលត្រូវបានគេស្រង់យក មុនពេលគាត់ត្រូវបានបញ្ជូនទៅស-២១
24
បន្ទាប់ពីបានមកកម្ពុជាវិញនៅថ្ងៃទី២៥ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៧៥
25
។ នៅថ្ងៃទី១២ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៧៦ ឪពុករបស់គាត់ត្រូវបានបញ្ជូនទៅ ស-២១
26
។ គាត់គិតថា ប្រវត្តិរូបដែលគាត់សរសេរ អាចនាំឱ្យមានការចាប់ខ្លួនឪពុកគាត់
27
។ ផ្អែកលើហេតុផលមួយចំនួន គាត់ជឿថា ឪពុកគាត់ត្រូវបានឃុំខ្លួននៅទីនោះអស់រយៈពេលជិតប្រាំពីរខែ មុនពេលសម្លាប់
28
។
វីដេអូ
