សៀង សុវិដា
រហ្សនាម: 2-TCCP-273
សំណុំរឿង: សំណុំរឿង ០០២/០២
ប្រភេទ: ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី
សាវតារ និងតួនាទី
ក្នុងរបបនោះ អ្នក ស្រីសៀង សូវិដា ត្រូវបានជម្លៀសពីភ្នំពេញទៅភូមិឬស្សីកែវ ក្នុងខេត្តក្រចេះ ជាមួយគ្រួសាររបស់គាត់។ គាត់បានធ្វើការនៅទំនប់១មករា។ នៅពេលនោះគាត់មានអាយុ១១ឆ្នាំ
1
។ អ្នកស្រីបានផ្តល់សក្ខីកម្មក្នុងនាមជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីនៅក្នុងដំណើរការនីតិវិធីកាត់ក្តីសំណុំរឿង ០០២/០២ ស្តីពីស្ថានភាពការងារ និងការរស់នៅដ៏លំបាកនៅការដ្ឋានទំនប់ទឹក ក៏ដូចជាការបាត់ខ្លួនដែលបានកើតឡើងនៅទីនោះ
2
។
លក្ខខណ្ឌការងារនៅទំនប់ ១ មករា
អ្នកស្រី សៀង សូវិដា ត្រូវបានបញ្ជូនទៅទំនប់ ប្រហែលខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៧
3
។ អ្នកធ្វើការបានមកដល់ហើយ អ្នកស្រីបានមកដល់ និងស្នាក់នៅការដ្ឋានអស់រយៈពេល ៣ ខែ រហូតដល់ចូលឆ្នាំខ្មែរ
4
។ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងបានផ្អែកលើសក្ខីកម្មរបស់អ្នកស្រីក្នុងការកំណត់ថា ការសាងសង់ទំនប់បានចាប់ផ្តើមនៅចុងឆ្នាំ ១៩៧៦ ឬដើមឆ្នាំ ១៩៧៧ ហើយបានបន្តរហូតដល់ដើមឆ្នាំ ១៩៧៨
5
។ គាត់បានក្រោកពីដំណេកម៉ោង ៤:៣០ ទៅ ៥ ទៀបភ្លឺ ដើរយ៉ាងឆ្ងាយទៅការដ្ឋាន ប្រើពេលប្រហែលមួយម៉ោង
6
។ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងបានទទួលស្គាល់ថាម៉ោងធ្វើការនៅទំនប់មានរយៈពេលយូរ ហើយការងារមានការលំបាក
7
។
អ្នកធ្វើការត្រូវជីកដី ហើយការជីកដីត្រូវបានបែងចែកតាមក្រុមតូចៗនៅក្នុងកងចល័តរបស់អ្នកស្រី។ អ្នកធ្វើការ ត្រូវបញ្ចប់ការងារតាមផែនការក្នុងរយៈពេលជាក់លាក់មួយ
8
។ ប្រសិនបើអ្នកធ្វើការមិនបញ្ចប់ការងារឱ្យសម្រេចតាមផែនការរបស់ខ្លួនទេ ជួនកាលពួកគេត្រូវធ្វើទាំងយប់
9
។ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងផ្អែកលើ សក្ខីកម្មរបស់គាត់ក្នុងការរកឃើញថា ផែនការការងារត្រូវបានកំណត់ពីថ្នាក់លើ
10
ហើយប្រសិនបើមិនបានសម្រេចការងារតាមផែនការប្រចាំថ្ងៃទេនោះ អ្នកធ្វើការត្រូវបន្តធ្វើនៅពេលយប់រហូតបញ្ចប់ការងារ
11
។
ទោះបីជាអ្នកស្រីត្រូវបានគេបង្ខំឱ្យធ្វើការ មេកងរបស់អ្នកស្រីមិនបានគំរាមកំហែងអ្នកធ្វើការទេ ប៉ុន្តែបានលើកទឹកចិត្តឱ្យពួកគេខិតខំធ្វើការ
12
។ ទាក់ទងនឹងការលើកឡើងនេះ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងបានសង្កេតឃើញថា មានការពិពណ៌នាថាមិនមានការគំរាមកំហែងនៅក្នុងកងមួយចំនួន
13
។ ពេលដែលគាត់ធ្វើការនៅទំនប់នេះ គាត់បានទទួលស្វាគមន៍គណៈប្រតិភូចិនដែលមកទស្សនាការដ្ឋាននោះ
14
ហើយគេប្រាប់ឱ្យរត់រែកដី
15
។ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងបានរកឃើញថា អ្នកធ្វើការរាប់ពាន់នាក់ត្រូវបានចាត់ឱ្យស្វាគមន៍បុគ្គលសំខាន់ៗ ហើយត្រូវធ្វើការសកម្មខ្លាំងសម្រាប់ទស្សនកិច្ចរបស់គណៈប្រតិភូចិន
16
។ មេក្រុមតូចៗ និងកងឈ្លបប្រដាប់អាវុធ ឬទាហានបានឃ្លាំមើលអ្នកធ្វើការ ដែលអង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងបានរកឃើញថាបានធ្វើឱ្យ ស្ថានភាពនៅការដ្ឋានទំនប់កាន់តែធ្ងន់ធ្ងរ
17
។ គាត់បានពន្យល់នៅក្នុងសក្ខីកម្មរបស់គាត់ថា៖
“ខ្ញុំបានឃើញ [...] កងឈ្លប និងទាហានកំពុងឃ្លាំមើលពួកយើង [នៅការដ្ឋានទំនប់ ពេលដែល] មានកងឈ្លបឃ្លាំមើលនៅក្រោមផ្ទះប្រជាជន១៧មេសារស់នៅ។ ហើយកងឈ្លបទាំងនេះក៏បានឃ្លាំមើលសមាជិកកងចល័តផងដែរ ពេលដែលពួកគេកំពុងធ្វើការ”
18
។
ស្ថានភាពរស់នៅ
មិនមានការប្តូរវេនអ្នកធ្វើការដែលឈឺ ឬអស់កម្លាំងនៅពេលគាត់នៅទំនប់នោះទេ។ ពេទ្យដែលព្យាបាលកម្មករមិនទទួលបានការបណ្តុះបណ្តាល និងការបង្រៀនទេ ហើយអង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងរកឃើញថា ពេទ្យមាន អាយុតិច ពុំមានបទពិសោធន៍ និងខ្វះការបណ្តុះបណ្តាល
19
។ នៅពេលឈឺ កម្មករត្រូវកោសខ្យល់ ឬត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យសម្រាករយៈពេលខ្លី ហើយអ្នកដែលមិនជាត្រូវបានថែទាំនៅភូមិ
20
។ គាត់មិនដែលឃើញពួកគេត្រឡប់មកវិញទេ ប៉ុន្តែបានសន្និដ្ឋានថារយៈពេលការងារនៅទំនប់នេះមានត្រឹមតែបីខែប៉ុណ្ណោះ
21
។
គាត់បានលើកឡើងថា កម្មករទទួលបានបង្អែមហូបរៀងរាល់ថ្ងៃទីដប់
22
ប៉ុន្តែជាទូទៅអាហារមិនគ្រប់គ្រាន់ ទេហើយកម្មកទទួលរងនូវភាពអត់ឃ្លាន
23
។
“យើងឃ្លាន ប៉ុន្តែគ្មានអាហារគ្រប់គ្រាន់ ហើយសម្លភាគច្រើនរាវៗ កម្រមានសាច់នៅក្នុងសម្លណាស់ ហើយស្ថានភាពកាន់តែអាក្រក់ទៅទៀតនៅការដ្ឋានផ្សេង ដោយសារគេឱ្យតែបបររាវៗប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំស្គមស្គាំង”
24
។
អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងបានផ្អែកលើភ័ស្តុតាងនេះក្នុងការកំណត់ថា ជាធម្មតា កម្មករបានសម្រាក១០ថ្ងៃ ម្តង
25
ហើយបរិមាណ និងគុណភាពអាហារមិនគ្រប់គ្រាន់។ ដូច្នេះហើយ កម្មករខ្វះជីវជាតិ បាក់កម្លាំង
26
។ គាត់ងូតទឹកនៅភូមិក្បែរនោះ ដោយសារគ្មានទឹកនៅក្បែរកន្លែងស្នាក់នៅ ហើយដោយសារតែមិនមានសាប៊ូ គាត់បានប្រើសំបកឈើដើម្បីសម្អាតធ្មេញ ហើយឃ្លោកស្ងួតសម្អាតខ្លួន
27
។ មានបង្គន់មួយនៅកន្លែងដេក និងធុងសាំងមួយសម្រាប់ប្រមូលលាមកមនុស្សនៅការដ្ឋានទំនប់ដើម្បីប្រើជាជី
28
។ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងបានទទួលយកអង្គហេតុទាំងនេះ នៅពេលរកឃើញថា អ្នកធ្វើការខ្លះជីកបង្គន់ ប៉ុន្តែមិនគ្រប់គ្រាន់ ហើយទីបំផុតពួកគេត្រូវបន្ទោរបង់នៅតាមគុម្ពោត
29
។ កម្មករមិនមានស្បែកជើងពាក់ទេ ហើយគាត់ទទួលបានតែសម្លៀកបំពាក់ខ្មៅមួយឈុតប៉ុណ្ណោះ
30
។
ការបាត់ខ្លួន
កម្មករប្រុសៗធ្វើការជាមួយគាត់ដែលជាប្រជាជន ១៧មេសា បានបាត់ខ្លួន។ ហើយគាត់បានឮថាពួកគេត្រូវបានបញ្ជូនទៅធ្វើការនៅការដ្ឋានផ្សេងទៀត
31
។ ការបាត់ខ្លួនបានចាប់ផ្តើមកើតឡើងជាញឹកញាប់នៅចុងឆ្នាំ ១៩៧៧
32
។ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងបានផ្អែកទៅលើសក្ខីកម្មរបស់គាត់ក្នុងការរកឃើញថា នៅការដ្ឋានទំនប់មានមនុស្សបាត់ខ្លួនមួយចំនួនដែលមិនអាចពន្យល់បាន
33
។ គាត់បានរៀបរាប់ថា ការស្នាក់នៅក្បែរវត្តបារាយណ៍ជាន់ដែក ពេលដែលអ្នកស្រីធ្វើការនៅទំនប់ ហើយត្រូវបានស្រីចាស់ៗជាងគាត់ប្រាប់កុំឱ្យចូលវត្ត ព្រោះឃើញមនុស្សមួយក្រុមមានគ្នា ៥ទៅ១០នាក់ ត្រូវបានដាក់ច្រវាក់ជាប់គ្នា ហើយថែមទាំងសុដន់ស្ត្រីដែលមានហូរឈាមត្រូវបានចងជាប់នឹងទ្វារ
34
។ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងបានយោងទៅលើសក្ខីកម្មនេះនៅពេលកំណត់ថា កម្មករនៅការដ្ឋានទំនប់ត្រូវបានគេបញ្ជូនទៅសម្លាប់នៅវត្តបារាយណ៍ជាន់ដែក
35
។
កិច្ចប្រជុំ
មានកិច្ចប្រជុំពិភាក្សាផែនការរបស់អង្គការក្នុងការបង្កបង្កើនស្រូវ
36
។ កិច្ចប្រជុំត្រូវបានរៀបចំឡើងដើម្បីណែនាំកម្មករឱ្យខិតខំធ្វើការឱ្យចប់មុនភូមិផ្សេងទៀត។ មានការលើកទឹកចិត្តឱ្យធ្វើការស្វ័យទិតៀន ដែលកម្មករសង្កេតមើលកម្មករផ្សេងទៀតដើម្បីចាប់កំហុស និងរិះគន់ពួកគេនៅពេលប្រជុំ
37
។ ផ្អែកលើសក្ខីកម្មនេះ អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងបានសម្រេចនៅក្នុងសាលក្រមរបស់ខ្លួនថា មានកិច្ចប្រជុំធំៗពិភាក្សាអំពីការបង្កបង្កើនស្រូវ និងលើកទឹកចិត្តកម្មករឱ្យសម្រេចការងារតាមផែនការរបស់អង្គការដើម្បីភាពសម្បូរសប្បាយនៅឆ្នាំបន្ទាប់
38
ក៏ដូចជាកិច្ចប្រជុំទិតៀន និងស្វ័យទិតៀន ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយតម្រូវការបន្ទាន់ការសាងសង់ទំនប់
39
។
វីដេអូ
| កាលបរិច្ឆេទ | កំណត់ហេតុជាលាយលក្ខណ៍អក្សរនៃកិច្ចដំណើរការនីតិវិធីជំនុំជម្រះ | លេខប្រតិចារិក |
|---|---|---|
| ថ្ងៃទី ២ ខែមិថុនា ឆ្នាំ ២០១៥ | E1/308 | E1/308.1 |
| ចំណងជើងឯកសារជាភាសាខ្មែរ | ចំណងជើងឯកសារជាភាសាអង់គ្លេស | ចំណងជើងឯកសារជាភាសាបារាំង | លេខឯកសារ D | លេខឯកសារ E3 |
|---|---|---|---|---|
| ពាក្យសុំតាំងខ្លួនជាដើមបណ្តឹង រដ្ឋប្បវេណីរបស់ សៀង សុវិដា | Civil Patty Application of SEANG Sovida | Demande de constitution de partie civile de SEANG Sovida | D22/2531 | E3/6518 |
| ឯកសារបន្ថែមរបស់ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី សៀង សុវិដា | Supplementary Information of Civil Party SEANG Sovida | Informations complémentaires de la partie civile SEANG Sovida | E307/6.1.6 |