សូ សូង
រហ្សនាម: E2/34
សំណុំរឿង: សំណុំរឿង ០០១
ប្រភេទ: ដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី
សាវតារ
អ្នកស្រី សូ សូង ជាជនជាតិខ្មែរ បានផ្តល់សក្ខីកម្មក្នុងនាមជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី នៅចំពោះមុខអង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងក្នុងសំណុំរឿង ០០១ អំពីការបាត់ខ្លួន និងការស្លាប់បងថ្លៃរបស់គាត់ឈ្មោះ មាស ស៊ុន និងទុក្ខលំបាកដែលអ្នកស្រី សូ សូង បានទទួលរងដោយសារតែការបាត់បង់បងថ្លៃគាត់
1
។ ពេលគាត់អាយុប្រាំពីរឆ្នាំ ឪពុកម្តាយគាត់បានចែកផ្លូវគ្នា
2
បន្ទាប់ពីនោះមកបងស្រីគាត់ឈ្មោះ អែម សូន ត្រូវបានបញ្ជូនទៅរស់នៅជាមួយឪពុកមារបស់ពួកគាត់
3
។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៦៧ អ្នកស្រី សូ សូង បានផ្លាស់ទៅនៅជាមួយ អែម សូន និងប្តីរបស់ អែម សូន ឈ្មោះ មាស ស៊ុន (ហៅ តេង ស៊ុន)
4
។ អែម សូន និង មាស ស៊ុន បានផ្តល់ការគាំទ្រផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុដល់អ្នកស្រី សូ សូង និងផ្តល់ការអប់រំឲ្យគាត់ផងដែរ
5
។
អ្នកស្រី សូ សូង បានដាក់ពាក្យសុំតាំងខ្លួនជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីតំណាងឲ្យបងស្រីគាត់ ដោយសារតែនៅពេលដាក់ពាក្យសុំនេះ បងស្រីគាត់ខ្លាចត្រូវគេសម្លាប់ និងកំពុងមានជំងឺ
6
។
ការបាត់ខ្លួនបងថ្លៃរបស់គាត់
អ្នកស្រី សូ សូង បានរស់នៅជាមួយ មាស ស៊ុន ពេលគាត់ជាប្រធានឃុំនៅចក្រីទីង ក្រោយមកអ្នកស្រីផ្ទេរទៅធ្វើការនៅស្រុកពួក ក្នុងខេត្តសៀមរាប
7
។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៧០ នៅពេលប្រយុទ្ធគ្នារវាងទាហាន លន់ នល់ និងទាហានខ្មែរក្រហម មាស ស៊ុន បានឲ្យអ្នកស្រី សូ សូង រស់នៅជាមួយម្តាយរបស់គាត់នៅក្នុងតំបន់រំដោះ
8
។
អ្នកស្រី សូ សូង បានអះអាងថា មាស ស៊ុន បានបញ្ជូនគាត់ចេញព្រោះគាត់បារម្ភខ្លាចទាហាន លន់ នល់ ចាប់រំលោភ
9
។ គាត់ទាក់ទងជាប់ជាមួយ មាស ស៊ុន រហូតដល់ឆ្នាំ១៩៧៤ នៅពេលដែលអង្គការចាត់តាំងអ្នកស្រីឲ្យទៅស្រែអំបិល
10
។ យ៉ាងណាមិញ ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៦ អ្នកស្រីមានជំងឺ ហើយក៏បានសុំត្រឡប់មកផ្ទះវិញដើម្បីព្យាបាលជំងឺ
11
។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៨ អែម សូន បានសរសេរថា ប្តីរបស់គាត់មិនបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញទេ
12
។ អ្នកស្រី សូ សូង បានដឹងអំពីការស្លាប់របស់ មាស ស៊ុន ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៩
13
។
ក្នុងឆ្នាំ១៩៨០ អ្នកស្រី សូ សូង បានដឹងថា ឪពុកមាគាត់បានឃើញរូបថតរបស់ មាស ស៊ុន នៅទួលស្លែង
14
។ គាត់មិនបានឃើញរូបថតនេះទេនៅពេលនោះ
15
។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក គាត់បានឮតាមរយៈ អែម សូន ថា មាស ស៊ុន ត្រូវបានឃុំខ្លួន ១០ ថ្ងៃនៅសៀមរាប ហើយក្រោយមកនៅបាត់ដំបង និងភ្នំពេញមុនពេលត្រូវបានសម្លាប់
16
។ អ្នកស្រី សូ សូង មិនបានដឹងពីមូលហេតុដែលគេឃុំខ្លួន ឬ ចាប់ខ្លួន មាស ស៊ុន ទេ
17
។
ក្រោយពីបានឮថា គាត់អាចដាក់ពាក្យសុំតាំងខ្លួនជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណី និងស្វែងរកសាច់ញាតិរបស់គាត់ដែលបានបាត់ខ្លួន អ្នកស្រី សូ សូង បានស្នើសុំជំនួយស្វែងរករូបថតរបស់ មាស ស៊ុន
18
។ ក្នុងឆ្នាំ២០០៩ គាត់បានទទួលរូបថត
19
និងបានដាក់វាទៅមេឃុំឲ្យជួយបញ្ជាក់អត្តសញ្ញាណ មាស ស៊ុន និងបញ្ជាក់ថា មាស ស៊ុន បានស្លាប់នៅមន្ទី ស-២១ ពិតមែន
20
។
ការឈឺចាប់ដែបានទទួលរងដោយសារតែអវត្តមានបងថ្លៃរបស់គាត់
អ្នកស្រី សូ សូង បានពន្យល់ថា គ្រួសារគាត់បានជួបប្រទះភាពក្រីក្រ និងទទួលរងការឈឺចាប់
21
។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៨៧ គាត់បានរៀបការ និងបានផ្លាស់ចេញពីបងស្រីរបស់គាត់
22
។ យ៉ាងណាមិញ គាត់ត្រូវដកចំណូលមួយចំណែកពីការងារផ្សេងៗដើម្បីជួយផ្គត់ផ្គង់គ្រួសាររបស់បងស្រីគាត់
23
។ ទោះបីជាអ្នកស្រី សូ សូង ផ្គត់ផ្គង់ប្រាក់ដល់ក្មួយស្រី និងក្មួយប្រុសគាត់យ៉ាងក្តី គាត់តស៊ូធ្វើដូច្នេះដោយមិនមានជំនួយណាមួយពីបងថ្លៃរបស់គាត់ឡើយ
24
។ បងស្រីរបស់អ្នកស្រី សូ សូង ពុំមានលទ្ធភាពផ្គត់ផ្គង់កូនៗរបស់ខ្លួនបានទេ ដូច្នេះពួកគេមិនអាចទៅរៀនបាន ហើយជាលទ្ធផលបច្ចុប្បន្ននេះកូនៗមិនចេះអក្សរទេ
25
។
តម្លៃភ័ស្តុតាងដែលបានបង្ហាញ
មេធាវីរបស់អ្នកស្រី សូ សូង បានដាក់ភ័ស្តុតាងរូបថតរបស់ មាស ស៊ុន នៅ ស-២១ ទៅឲ្យអង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងក្នុងអំឡុងពេលគាត់ផ្តល់សក្ខីកម្ម
26
។ លិខិតបញ្ជាក់ពីប្រធានឃុំរបស់ អែម សូន ក៏បានផ្តល់ឲ្យអង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងធ្វើជាភ័ស្តុតាងផងដែរ ដើម្បីបញ្ជាក់ពីទំនាក់ទំនងរបស់ សូ សូង ជាមួយនឹង មាស ស៊ុន និងដើម្បីបញ្ជាក់ថា គាត់ត្រូវបានឃុំខ្លួននៅ ស-២១
27
។ ភាគីបានពិភាក្សាអំពីតម្លៃភ័ស្តុតាងនៃឯកសារដែលបានបោះត្រាផ្លូវការ ដែលបានបញ្ជាក់ពីទំនាក់ទំនងសាច់ញាតិរវាងអ្នកស្រី សូ សូង និង មាស ស៊ុន
28
។ ការពិភាក្សានេះធ្វើឡើងសម្រាប់មូលហេតុពីរយ៉ាង។ ទីមួយ មេធាវីការពារក្តីបានរកឃើញថាលិខិតថ្លែងសច្ចារបស់អ្នកស្រី សូ សូង មានបញ្ហាមួយ ដោយសារតែមេឃុំដែលបានបញ្ជាក់អត្តសញ្ញាណលោក មាស ស៊ុន បានធ្វើឡើងក្រោយពេលព្រឹត្តិការណ៍បានកើតឡើងជាង ៣០ ឆ្នាំមកហើយ ហើយមិនមានសំបុត្រកំណើត ឬសំបុត្រអាពាហ៍ពិពាហ៍ គាំទ្រទំនាក់ទំនងរវាងអ្នកស្រី សូ សូង និង មាស ស៊ុន នោះទេ
29
។ ទីពីរ មេធាវីការពារក្តីយល់ឃើញថាពិបាកបញ្ជាក់អំពីទំនាក់ទំនងសាច់ញាតិរវាងអ្នកស្រី សូ សូង និង មាស ស៊ុន ដោយសារតែភាពមិនស្របគ្នានៅក្នុងពាក្យសុំតាំងខ្លួនជាដើមបណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីរបស់គាត់
30
។
អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងបានបដិសេធពាក្យសុំរបស់អ្នកស្រី សូ សូង ដោយផ្អែកលើមូលដ្ឋានដែលថា រូបថតដែលបានផ្តល់ឲ្យនោះមិនមានការបញ្ជាក់ពីអត្តសញ្ញាណរបស់ មាស ស៊ុន ឡើយ
31
។ ជាងនេះទៀត អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូង យល់ឃើញថា មិនមានការបញ្ជាក់ណាបង្ហាញពីចំណងពិសេសនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ឬការនៅក្នុងបន្ទុករវាងអ្នកស្រី សូ សូង និង មាស ស៊ុន ឡើយ
32
។
នៅដំណាក់កាលបណ្តឹងសាទុក្ខ អង្គជំនុំជម្រះតុលាការកំពូលបានរកឃើញថា ទោះបីជាលិខិតបញ្ជាក់របស់អ្នកស្រី សូ សូង អំពីអត្តសញ្ញាណរបស់ មាស ស៊ុន មានលក្ខណ:គ្រប់គ្រាន់
33
សហមេធាវីតំណាងដើម បណ្តឹងរដ្ឋប្បវេណីមិនបានដាក់ភ័ស្តុតាងណាមួយបង្ហាញពីចំណងពិសេសនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ឬការនៅក្នុងបន្ទុកនោះឡើយ
34
។ ដោយសម្រេចថាទំនាក់ទំនងសាច់ញាតិតែមួយមិនអាចនាំទៅរកការសន្និដ្ឋានអំពីភាពជិតស្និទ្ធបានប្រសិនបើមិនមានឯកសារ ឬភ័ស្តុតាងសម្ភារៈណាផ្សេងទៀត និងប្រសិនបើមិនមានភ័ស្តុតាងសក្ខីកម្មលម្អិតទេនោះ អង្គជំនុំជម្រះតុលាការកំពូលបានសន្និដ្ឋានថា មិនមានមូលដ្ឋានណាក្នុងការបដិសេធសេចក្តីសម្រេចរបស់អង្គជំនុំជម្រះសាលាដំបូងដែលថា អ្នកស្រី សូ សូង មិនបានបង្ហាញពីឋានៈជាជនរងគ្រោះរបស់គាត់នោះឡើយ
35
។
សេចក្តីថ្លែងទុក្ខ
“អង្កាល់ពីឆ្នាំ៧៥ហ្នឹង គាត់ទៅនៅឃុំចក្រីទីង ហើយនាងខ្ញុំក៏ ខ្ញុំនៅស្រែអំបិល ហើយទាល់៧៦ ខ្ញុំបានទៅលេងផ្ទះ ទៅផឹកថ្នាំនៅផ្ទះ អ៊ីចឹងខ្ញុំក៏បានទៅរកនៅជាមួយគាត់ដែរ គាត់នៅឃុំចក្រីទីង គាត់ធ្វើប្រធានឃុំចក្រីទីង ។ ហើយមកដល់-- រួចអ៊ីចឹងដល់ឆ្នាំ៧០ គាត់ក៏គេឲ្យគាត់ផ្លាស់ទៅភូមិភាគឧត្តរទៅខាងខេត្តសៀមរាបទៅនៅស្រុកពួក ។ ហើយខ្ញុំក៏កគ្មានរហូតអ៊ីចឹង ដល់ទាល់ឆ្នាំ៧៩ បានត្រលប់ មកវិញហ្នឹង៧៩ អ៊ីចឹងបានបងស្រីខ្ញុំ គាត់ប្រាប់ថាប្ដីគាត់ត្រូវគេសម្លាប់ហើយ ហើយឮសូរពេទ្យនៅកន្លែង តាម៉ុក ប្រាប់ថាប្ដីគាត់ស្លាប់ហ្នឹង-- មុននឹងស្លាប់ហ្នឹងជាប់គុកនៅសៀមរាបហ្នឹងដប់ថ្ងៃ ហើយជាប់គុកនៅបាត់ដំបងដប់ថ្ងៃ ហើយមកជាប់គុកនៅទួលស្លែងដប់ថ្ងៃត្រូវស្លាប់ហើយ ។
ហើយតែគាត់ក៏នៅមិនច្បាស់ទៀត ។ ទាល់តែឆ្នាំ៨០ បាន ពូនី មួយគាត់ស្លាប់បាត់ហើយ គាត់មកមើលរូបថត មកមើលក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ហ្នឹង ក៏ឃើញរូបថត បងស៊ុន ហ្នឹង ឃើញហើយគាត់ប្រាប់ថា ហ្ន៎! ខ្ញុំឃើញរូបថត ស៊ុន នៅគុកទួលស្លែង នាំគ្នាទៅមើលទៅ! ដល់អ៊ីចឹងឪពុកម្ដាយខ្ញុំគាត់ថាមិនបាច់ទៅទេ តែទៅហ្នឹងរវៗឆ្កួតអត់អ្នកណាចិញ្ចឹមកូនទេ ។ ហើយខ្ញុំនិយាយទៅតាំងពី៧៩មក ដោយត្រលប់មកទៀតខ្ញុំក៏រស់នៅជាមួយគ្នាពីរបីនាក់បងប្អូន ពីរនាក់បងប្អូនហ្នឹងរកស៊ីចិញ្ចឹមក្មួយ ចិញ្ចឹមទាំងឪពុកម្តាយទាំងអស់គ្នាហ្នឹងទៅ ។
រកស៊ីរហូតទាល់ៗឆ្នាំ៨៧ ខ្ញុំក៏បានការមានប្ដីអ៊ីចឹងទៅ ខ្ញុំក៏នៅកំពង់សោមទៅ ។ ហើយខ្ញុំទៅនៅកំពង់សោម ខ្ញុំក៏បានរកស៊ីបានបន្តិចតួចអ៊ីចឹងទៅ ខ្ញុំផ្តល់មកជូនបងខ្ញុំដើម្បីចិញ្ចឹមកូនគាត់ដែរ ។ ចិញ្ចឹមកូនគាត់រហូត ទាល់រាល់ថ្ងៃខ្ញុំនៅជួយគាត់ ជួយគាត់ដែរ ហើយខ្ញុំក៏ក្រីក្រ គាត់ក៏ក្រីក្រ ។ ហើយនិយាយទៅកូន បងស៊ុន ហ្នឹងតាំងពី៧៩មក មកទាល់ឥឡូវនេះគាត់ ដូចថាភាពក្រីក្ររបស់គាត់ខ្លាំងពេក គាត់អត់មានបានរៀនបានសូត្រ កូនអត់មានបានរៀនសូត្រទេ ។ ហើយបងស្រីខ្ញុំគាត់ថារៀនក៏គង់ស្លាប់ មិនរៀនក៏គង់តែស្លាប់ដែរ អ៊ីចឹងមិនបាច់ឲ្យរៀនទេ ចេះច្រើននាំតែស្លាប់ដូចឪពុកដែរ ។ អ៊ីចឹងគាត់ក៏អត់ឲ្យកូនរៀន ។ គាត់ក៏អត់ឲ្យរៀនរហូតទៅ ។
ហើយក្នុងការដាក់ពាក្យបណ្ដឹងហ្នឹងទៀត អត់ចង់ឲ្យខ្ញុំដាក់ពាក្យបណ្ដឹងទេ ព្រោះអីគាត់ថា ដាក់ពាក្យបណ្ដឹងទៅគាត់ខ្លាចស្លាប់ទៀត ។ ហើយខ្ញុំតាំងចិត្តថា ខ្ញុំបើស្លាប់ ក៏ខ្ញុំក៏ស្លាប់ចុះ ឲ្យតែបានខ្ញុំជួយរកយុត្តិធម៌ជូនគាត់ថ្ងៃហ្នឹង ។ ខ្ញុំថាខ្ញុំអត់ខ្លាចទេ ខ្ញុំសុខចិត្តស្លាប់ ក៏ស្លាប់ចុះ បើស្លាប់ខ្ញុំមួយទៀតក៏ស្លាប់ចុះ ខ្ញុំថាអ៊ីចឹង”
36
។
វីដេអូ
